Ρακένδυτοι...

Όλοι τους βλέπουμε… τους προσπερνούμε καθημερινά… άλλοτε κοιτώντας τους με οίκτο… άλλοτε αποδοκιμαστικά… άλλοτε με απορία….
Αλλά έχουμε σταθεί ποτέ να σκεφτούμε αυτό που δεν βλέπουμε?… και τι είναι αυτό?… μα η ζωή πίσω απ’τον άνθρωπο φυσικά…

Άλλη μια μέρα πέρασε… μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Κι όμως όσα έκανα, ότι ένοιωσα, όσα είδα δεν ήταν παρά μια παραλλαγή της προηγούμενης μέρας, επαναλαμβάνω με μαθηματική ακρίβεια τα ίδια πράγματα… σκέφτομαι μερικές φορές πόσο συμπαγής μου φαίνεται αυτή η ρουτίνα, πόσο αδιάβλητη…. Κι όμως δεν είναι, μου το θυμίζουν αυτοί οι άνθρωποι που περιπλανώνται μόνοι στους δρόμους, άλλοτε έχοντας κάποια φανταστική συνομιλία, άλλοτε ψάχνοντας στους κάδους σκουπιδιών (απτές αποδείξεις μιας ευμάρειας που «τυφλώνει» τις συνειδήσεις μας) για κάτι που θα τους κάνει να δοξάσουν τον Θεό, που θα τους δώσει ελπίδα και δύναμη να συνεχίσουν την περιπλάνησή τους. Ψάχνοντας για κάτι που εμείς το έχουμε χορτάσει, το έχουμε πετάξει έχοντας πάρει ότι θέλαμε απ’αυτό, που στη θέα του πια αηδιάζουμε, ένα σκουπίδι…. χωρίς να σκεφτούμε ότι έχει ακόμα κάτι να δώσει… ότι κάποιος θα γίνει λιγάκι πιο ευτυχισμένος όταν το ανακαλύψει!

Κάθε φορά λοιπόν που αντικρύζω αυτούς τους ανθρώπους στον δρόμο, που τους προσπερνάω με το αυτοκίνητο σκέφτομαι τι έγινε… τι έγινε και βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι στους δρόμους… ποια η ιστορία τους…
Αυτός ο άνδρας με την γενειάδα και το καθαρό βλέμμα, με τα σγουρά άσπρα μαλλιά που έχουν κιτρινίσει πια απ’την περιπλάνηση… που φοράει αυτό το κουρελιασμένο παλτό και αυτά τα ξεσκισμένα παπούτσια…. γιατί να είναι άραγε εδώ?… τι ψάχνει?… δεν υπάρχει κάποιος που να τον αναζητά?… που να τον αγαπα?… τα βράδυα που ξαποσταίνει? Δεν μπορεί κάποτε θα είχε μια ζωή και αυτός όπως όλοι μας, μια ιστορία… αλλά πάλι ίσως και όχι, μπορεί η ζωή του να ήταν πάντα μια διαρκής αδικία… αν όμως είχε κάποτε μια οικογένεια πως έφτασε εδώ?… τι μπορεί να συνέβηκε?… ντρέπομαι…. όταν μου προτείνει το χέρι για κάποια μικρή βοήθεια.. ντρέπομαι… το ξέρω πως είναι λάθος πως αυτός ο άνθρωπος ζητά αυτήν την ελάχιστη βοήθεια γιατί την έχει πραγματικά ανάγκη αλλά εγώ ντρέπομαι να του την δώσω… τι να του δώσω δηλαδή?… είναι αυτό αρκετό?… δεν είναι υποκρισία από μέρους μου να το κάνω?… τόσα ερωτήματα μου τριβελίζουν το μυαλό γι αυτόν τον άγνωστο… τόσες σκέψεις κάνω τόσες ενοχές νιώθω… δεν ξέρω αν κάνω καλά ή όχι, δεν ξέρω καν γιατί τα λέω όλα αυτά!
Είναι φορές που γυρνάω σπίτι και ξεσπάω σε κλάμματα για τον ακρωτηριασμένο νεαρό που είδα να ζητιανεύει… για το παιδάκι στην αγκαλιά της γυναίκας, που κοιμόταν δίπλα στα βιαστικά βήματα των περαστικών… για τον γέροντα που σαν σαλεμένος μιλούσε στους περαστικούς… για την κοπέλα που φώναζε και έβριζε κάποιον φανταστικό εχθρό, ποιος ξέρει γιατί…για το παιδάκι που πουλούσε χαρτομάντηλα ή ότι άλλο γυρνώντας τα μπαρ αργά το βράδυ έχοντας πια τον αέρα καπάτσου πωλητή!
Είμαι συνυπεύθυνη σε αυτό το διαρκές «ταξίδι» αυτών των ανθρώπων… σε αυτήν την σκληρή αναζήτηση, που φαντάζει έτσι σε μένα… μα γι αυτούς είναι μια ρουτίνα πια… σαν την δική μου…