λευκό πένθος

Δεν έχει πολύ ώρα που γύρισα απο μια κηδεία... τα ίδια και τα ίδια... θαρρείς πως έχουν όλα αυτά νόημα... τα λουλούδια, τα λόγια... οι σοκολατένιες ελίτσες, τα στεφάνια... οι γνωστές κλισαριστές φράσεις, η ρίψη λίγου χώματος... τα συλλυπητήρια, τα κεριά... μικρότητες και ασημαντότητες που εμείς εφεύραμε για άλλοθι... αυτό που έχει νόημα και ουσία... κατευόδιο στο μηδέν του... είναι αυτοί που πονούν... που υποφέρουν... που ένα μέρος τους, αν όχι όλο, έφυγε μαζί του... η οικογένειά του... η μάνα κι ο πατέρας του... όλοι εμείς είμαστε σκιές πρόσκαιρης θλίψης... φευγαλέες στιγμές συμπόνοιας... απατηλές υποσχέσεις συμπαράστασης... πήγαμε να δούμε... να σιγουρευτούμε... πόσο τυχεροί είμαστε...
...πάλι δεν μπόρεσα να πλησιάσω το νεκρό σώμα... φοβήθηκα μην δω πάλι εκείνον...