το δώρο

Καλή μου γαϊδάρα... σήμερα ήταν μια διαφορετική μέρα...και πως να μην είναι άλλωστε? αφού ξεκίνησε πριν ακόμα ξυπνήσω... ναι ναι καλά άκουσες... να σου εξηγήσω γιατί... είδα ένα όνειρο γαϊδάρα μου... απο εκείνα που τα νιώθεις πολύ ζωντανά... ξέρεις... είδα που λες τον πατέρα μου... είχα να τον δω πολλά πολλά χρόνια γαϊδάρα μου... δια ζώσης και σε όνειρο... είδα που λες ότι ήμασταν μαζί στην αθήνα... στο ξενοδοχείο που μέναμε όταν πηγαίναμε κάποτε πολύ συχνά λόγω της δουλειάς του... ξέρεις... ήταν όμως εκείνο το ξενοδοχείο?... ένιωσα ότι βρισκόμουν πράγματι εκεί κι ότι ήταν πολύ γνώριμο το μέρος... σαν να είχαμε πάει χιλιάδες φορές στο παρελθόν... εντόπιζα να φανταστείς και σημεία τα οποία θυμόμουν απο τότε... τώρα που το σκέφτομαι όμως δεν θυμάμαι να πήγα ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος... σε ξενοδοχείο πηγαίναμε αλλά δεν θυμάμαι καθόλου πως ήταν... κι όμως... είμασταν εκεί μαζί... και το ένιωθα γαϊδάρα μου... το ένιωθα!... κάποια στιγμή μύρισα να σκεφτείς το άρωμα ξύλου ενός καινούργιου συρταριού που είδαμε στο δωμάτιο... καταπληκτικό δεν είναι?... πάντως ένιωθα μια τόσο γλυκιά αίσθηση οικειότητας που με έκανε να νιώθω απίστευτη χαρά... ο πατέρας μου... ο μπαμπάς... ήταν χάρμα οφθαλμών... ένιωσα σαν να μην έφυγε ποτέ... φαινόταν υγιής και χαρούμενος που με ξαναείδε... μύρισα ακόμα και το άρωμά του... καλή μου... ξέρεις τι σημαίνει αυτό για μένα... πόσο ανάγκη είχα να τον δω ξανά... έστω κι έτσι... τι ήταν αυτός ο άνθρωπος για μένα... το να τον βλέπω να μου χαμογελάει, έστω και σε ένα όνειρο, είναι για μένα το πολυτιμότερο δώρο... ένα τέλειο δώρο που δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω γι αυτό... το υποσυνείδητό μου, τα συναισθήματα που έπνιξα τότε για να μην με δουν να κλαίω και τώρα έρχονται ξωπίσω μου για να "εισπράξουν"... δεν ξέρω... ξέρω μόνο ότι ένιωσα πάλι, το ένιωσα τόσο έντονα, εκείνο το υπέροχο αίσθημα της απέραντης αγάπης που ένιωθα πάντα για εκείνον... όχι ότι δεν το νιώθω έτσι κι αλλιώς γαϊδάρα μου... αλλά ξέρεις... ο χρόνος που περνά μας πηγαίνει μπροστά... οι σκέψεις μας ταξιδεύουν πίσω... είναι μια παλινδρόμηση μεταξύ ψυχής και πραγματικής ζωής... μεταξύ ορατού και φανταστικού... αλλά νιώθω σαν να πήρα ένα υπέροχο δώρο... και εύχομαι να αξίζω να ζήσω κάτι παρόμοιο ξανά...
... τώρα που το σκέφτομαι... το δώρο είναι που όταν ξύπνησα θυμόμουν ακόμα το όνειρο... τόσο ζωντανό... σαν να ήταν το όνειρο που βγήκε στην πραγματικότητα... και όχι εγώ εκεί...
... και τώρα πάλι αυτό το κενό...