στάχτες...

πάρτε τα λόγια τους και πετάξτε τα στις στάχτες... είναι βαριά και θα τις σκεπάσουν... πάρτε τις πράξεις τους και πετάξτε τις στον αέρα... είναι ελαφριές και θα τις πάρει μακριά... ακούστε το αεράκι... κλαίει... κλαίει για μας... με δάκρυα απο σπίθες... κι η ψυχή μου κλαίει... μα γιατί?... είχε τη ρίζα της εκεί... χάιδευε το χώμα που πατούσαν... ανέπνεε τις ανάσες τους... έπινε τις σταγόνες τους... κλαίει... απο φόβο... απο αγάπη... ποιος ξέρει?