ανατροπή No1

Δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο... κι όμως πάντα έτσι πίστευα... εγωισμός... το λίκνο κάθε κακού... ίσως κενοδοξία... ίσως μια πάλη απέναντι στην ανασφάλεια της ύπαρξης... μια διαρκής αντίσταση στο εκκρεμές του ανέφικτου... ακραίες θέσεις, που απέχουν το ίδιο πλάτος απο την θέση ηρεμίας, το κακό και το καλό... μέσα μου... δεν είναι τυχαίο πως πάντα ανάμεσα υπάρχει μια θέση ισοροοπίας... εκεί όλα εξισορροπούνται... είναι η θέση που απο κει μπορείς να κοιτάξεις και να δεις... να ρίξεις μια καθαρή ματιά και να ανατρέψεις... τι είσαι?... τι είμαι?... ένα πέτρινο ομοίωμα ιστορίας στο πλακόστρωτο... μια ριξιά αρμού για να συνεχιστεί το μονοπάτι... κι αν είσαι τυχερός θα σε πατήσουν πόδια στοργικά... αν είσαι τυχερός θα πατήσουν πάνω σου πέλματα όχι βαριά, όχι άδικα... θα σε περπατήσουν δάχτυλα παιδικά... αθώα... εγωισμός... ξανά...