Παραμύθι δίχως νόημα...

Η ατμόσφαιρα είχε γίνει αποπνικτική... ζωηρές συζητήσεις για θέματα συνηθισμένα, ηχηρά γέλια, μυρωδιές απο διάφορα γλυκίσματα και φαγητά, δυνατή μουσική, εορταστική όπως είπε η οικοδέσποινα, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα... πως είναι δυνατόν να εξειδικεύσεις τόσο πολύ την μουσική... δημιουργούσαν ένα πνιγηρό περιβάλλον που του έφερνε ζαλάδα... αποφάσισε να βγεί για λίγο στο μπαλκόνι... "που πας?" τον ρώτησε η κοπέλα του που απο ώρα είχε παρατηρήσει ότι κάτι τον απασχολούσε... "Θα βγω στο μπαλκόνι να πάρω λίγο αέρα" της είπε κοιτώντας την με το ζεστό γνώριμο βλέμμα του... "θέλεις να έρθω?" του είπε ανήσυχα... "όχι καλή μου... δεν θα αργήσω... απλά θέλω να πάρω μια ανάσα" της είπε και την φίλησε τρυφερά στον λαιμό... ένιωσε ένα κρύο αεράκι τόσο αναζωγονητικό όταν έκλεινε την πόρτα πίσω του, που του ΄δωσε μια περίεργη αγαλλίαση... απο έξω μπορούσε να παρατηρεί τους καλεσμένους μέσα χωρίς να τον βλέπουν...περπατούσε γύρω γύρω στο μπαλκόνι παρατηρώντας τους πάντα, νιώθοντας ότι δεν τους ήξερε... ήταν σαν να τους έβλεπε για πρώτη φορά... κι όμως... τους περισσότερους τους ήξερε απο παιδιά... "άραγε είναι πραγματικά τόσο ξέγνοιαστοι?" σκέφτηκε... "κοίτα τους" είπε φωναχτά στον εαυτό του και αυτό ήταν κάτι που τον παραξένεψε... "μιλάω και στον εαυτό μου τώρα?... ωραία!" είπε επίσης φωναχτά σαν να ήθελε να τον αποστομώσει..."γελούν, τρώνε και πίνουν χωρίς να έχουν ίχνος σκοταδιού στα μάτια τους... εγώ γιατί δεν μπορώ?... γιατί πάντα ακόμα και τις πιο ανέμελες στιγμές μου τις σκεπάζει αυτή η σκιά?... γιατί δεν μπορώ να είμαι τόσο χαρούμενος σαν κι αυτούς?... δεν είναι ότι είναι πιο καλά απο μένα... να ο Γιώργος πριν ένα χρόνο περίπου έχασε την μητέρα του... κι όμως... κοίτα πόσο καλά φαίνεται... γελάει και φωτίζεται ο χώρος γύρω του... η Όλγα?... πρόσφατα χώρισε με τον άντρα της... μα δεν έχει σταματήσει να μιλάει για την καθημερινότητά της, την δουλειά της, το νέο της σπίτι λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα... ακόμα κι ο Θωμάς... που γνωρίζουμε όλοι ότι βρίσκεται σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση φαίνεται σαν τον πιο απροβλημάτιστο άνθρωπο του κόσμου... κι εγώ?... εγώ που έχω όλα όσα ήθελα πάντα... έστω τα περισσότερα... τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να χαρώ?... γιατί νιώθω πάντα σαν ένας ηθοποιός που πρέπει να παίζει τον ρόλο του ξανά και ξανά σε μια παράσταση που δεν τελειώνει ποτέ?... θέλω να γίνω και γω ένας απ'αυτούς... να μην ξεχωρίζω πια... να γελάω και το επόμενο δευτερόλεπτο να έχω ακόμη το χαμόγελο μέσα μου... να φύγει πια αυτή η σκιά..." τις σκέψεις του αυτές έδιωξε τότε η ανάγκη του για ένα τσιγάρο... άναψε ένα και γύρισε προς το μπλακόνι... τα τριγύρω σπίτια ήταν πιο χαμηλά και αυτό έδινε μια αίσθηση δύναμης... μια υπεροχή... το βλέμμα του τότε καρφώθηκε σε ένα διαμέρισμα απέναντι... φαινόταν απεριποίητο σαν να έλειπε το γυναικείο άγγιγμα... σ'ένα απο τα δωμάτια είχε φως και επειδή δεν είχε κουρτίνα μπορούσε να δει καθαρά έναν άντρα που έτρωγε μόνος... ένιωσε λίγο άσχημα που παραβίαζε τον προσωπικό χώρο του άγνωστου αυτού άντρα αλλά μετά καθησύχασε τον εαυτό του λέγοντάς του... "όσο διαρκεί ένα τσιγάρο..."
Ο άντρας ήταν γύρω στα εξήντα... φορούσε γκρίζο πουκάμισο και σκούρο παντελόνι "συντηρητικό ντύσιμο" σκέφτηκε... έτρωγε μάλλον το εορταστικό φαγητό μόνος... έπινε κόκκινο κρασί... μα ναι... αυτό σίγουρα ήταν το εορταστικό του τραπέζι... ο άντρας έτρωγε αργά το φαγητό του σαν να ήθελε να το απολαύσει... σαν να ήταν μια ξεχωριστή βραδιά γι αυτόν... ήταν όμως μόνος... "πως μπορεί και τρώει σήμερα μόνος?... γιατί δεν είναι με συγγενείς ή φίλους?... δεν μπορεί να μην έχει κανέναν σε αυτή την πόλη... όλο και κάποιον θα γνωρίζει... μήπως είναι απο αυτούς τους μυστήριους τύπους που δεν έχουν επαφές με άλλους απο επιλογή?... αντικοινωνικός ίσως ή ακόμη χειρότερα μισάνθρωπος?... κι όμως... " εκείνη τη στιγμή ο άντρας σηκώθηκε και πήγε σε άλλο δωμάτιο... αρχικά νόμιζε ότι δεν θα ξαναρχόταν αλλά σε λίγο επέστρεψε μ'ένα κουτί... το τοποθέτησε δίπλα του και συνέχισε το γεύμα του... "περίεργος τύπος... οι κινήσεις του θυμίζουν ιεροτελεστία... είναι μηχανικές σαν να μην τις ορίζει... σαν να είναι προμελετημένες... μια γουλιά κρασί... ένα βλέμμα γύρω στο χώρο... μια πιρουνιά φαγητό... μια ματιά στο κουτί... περίεργος άνθρωπος μα την αλήθεια... θα ήθελα να μάθω περισσότερα γι αυτόν" σκέφτηκε... πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβει και αυτό τον έβγαλε λίγο απ'τις σκέψεις του... κοίταξε ανήσυχα μέσα... θα με ψάχνουν σκέφτηκε... προσπάθησε να την εντοπίζει μέσα στον κόσμο... και τότε την είδε... ήταν περιτριγυρισμένη απο φίλες της... μιλούσαν και γελούσαν όπως πάντα... αυτό ήταν κάτι που του άρεσε ιδιαίτερα... αυτή της η αυτάρκεια... η ικανότητα της να περνάει καλά και μόνη της του έδινε δύναμη... "όλα καλά" σκέφτηκε και γύρισε πάλι προς τον άγνωστο άντρα, εκείνου που το τελευταίο τέταρτο κρατούσε παρέα... έστω κι έτσι... τα μάτια του άστραψαν όμως... δεν πίστευε αυτό που έβλεπε... "όχι δεν μπορεί... δεν μπορεί" ψέλλισε και νόμιζε ότι ο χρόνος πάγωσε σε κείνο το σημείο... νόμιζε πως παρέλυσε... πως δεν μπορούσε να κουνηθεί... αυτό που είδε ήταν τον άντρα να κρατά ένα περίστροφο στον κρόταφό του... καθισμένος εκεί που πριν απο λίγο έτρωγε το εορταστικό του γεύμα... εκεί μέσα στο δωμάτιο που τα τελευταία λεπτά του κρατούσε συντροφιά... σε κείνο ακριβώς το σημείο τώρα ο άντρας αυτός ετοιμαζόταν να πάρει τη ζωή του... "όχι... δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό" φώναξε και έτρεξε μέσα, τους προσπέρασε όλους σαστισμένος... δεν ήξερε πόση ώρα είχε ακόμα... έπρεπε να τον προλάβει... για κάποιον περίεργο λόγο ένιωσε υπεύθυνος... δεν περίμενε ούτε το ασανσέρ... όρμηξε προς τις σκάλες... έπρεπε να προφτάσει... όταν βγήκε στον δρόμο άκουσε έναν πυροβολισμό... και κει... καταμεσής του δρόμου ξέσπασε σε λυγμούς... γονάτισε μην μπορώντας να κρατηθεί όρθιος και έκλαιγε σαν μικρό παιδί... σαν να έχασε κάποιον δικό του... σαν να αγαπούσε αυτόν που έχασε... και κείνη ακριβώς τη στιγμή... η σκιά έφυγε...