σαν...

να θέλεις να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο... να του πεις ότι τον αγαπάς... ότι θα είσαι πάντα δίπλα του... και αυτός ο άνθρωπος να μην είναι τίποτα για σένα... να μπορούσε όμως να είναι πολλά... ένα αύριο, ένα χθες, ένα "μπορεί"...
σαν...
να θέλεις να πεις λόγια απογυμνωμένα σε έναν άνθρωπο... λόγια θλίψης... λόγια αγαπημένα... όχι απαραίτητα αγάπης... κι ας μην ξέρεις αν θα τον ξαναδείς... αν αύριο θα τα θυμηθεί... αν θα σε θυμηθεί...
σαν...
να θέλεις να μοιράσεις την ψυχή σου... να δώσεις ένα κομμάτι σε αυτόν τον άνθρωπο... να ξέρεις ότι θα το δεχτεί με ρίγος αγάπης απατηλό... και παρόλο τον πόνο που θα νιώσεις και το ξέρεις... να απλώνεις τα χέρια λέγοντας... "πάρε την ψυχή μου... στην δίνω να την κάνεις ότι θέλεις... στην δίνω γιατί είναι δική σου... φοβάμαι..." και αυτός να την αρπάζει... να την αγαπά... και να την πετά παράμερα για να συνεχίσει ότι έκανε πριν εσύ φανείς...
σαν...
να δαγκώνεσαι για να μην φωνάξεις... "ει! εγώ είμαι... εδώ!... αγάπησέ με!"... και κάθε μόριο ύπαρξής σου να σε σταματά λέγοντάς σε... "θα με πονέσεις... πάψε!".