My innerself...
γράφτηκε απο την ΓΑΪΔΑΡΑ στις 9:47 μ.μ.
Θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη την ημέρα ! Απόγευμα του αυγούστου, το τέλος μίας αποπνικτικά ζεστής ημέρας. Και μπορεί το σκοτάδι να κέρδιζε σιγά σιγά τον ήλιο αλλά η ζέστη και η ανυπόφορη υγρασία δεν παρέδιδαν τα όπλα. Το μπαλκόνι μου έβγαζε κατευθείαν στο δρόμο και πολλά δειλινά καθόμουν εκεί καπνίζοντας και παρατηρώντας στο μισοσκόταδο τους ασπρόμαυρους ανθρώπους να περνάνε. Τους έβλεπα και τους ένιωθα οικείους, έτσι ασπρόμαυρη που ήταν κι η δική μου η ζωή.Μα εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό. Γιατί μέσα από το πλήθος ξεπρόβαλε μία κοπέλα γύρω στα 25, με μακριά μαύρα μαλλιά, ψηλόλιγνη, αεράτη μέσα στο άσπρο της φόρεμα. Κρατούσε στα χέρια της ένα μεγάλο μπουκέτο με άσπρες μαργαρίτες. Αλλά δεν ήταν καθόλου ασπρόμαυρη γιατί... δεν ξέρω... ίσως να ήταν κόλπο του μυαλού μου ... ίσως να ήταν η φαντασία μου αλλά ... να, μου φάνηκε πως ... ήταν πλημμυρισμένη με ΦΩΣ !Και αυτή η κοπέλα μου φάνηκε πιο οικεία από όλους τους άλλους. Ήταν ο πραγματικός μου εαυτός. Ήταν η κοιμισμένη μου δύναμη και οι ξεχασμένες μου επιθυμίες. Δεν της μίλησα αλλά κάτι μου λέει πως κατάλαβε πως από τη στιγμή που την είδα πλημμύρισε με φως και η δική μου η καρδιά !
πολύ όμορφο... :)
Hé Stella there is a mental connection between us, this is a great shot and brother of mine !!:-) :-)
zebigleb... yes there is... :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home
Προβολή πλήρους προφίλ
4 Comments:
Θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη την ημέρα ! Απόγευμα του αυγούστου, το τέλος μίας αποπνικτικά ζεστής ημέρας. Και μπορεί το σκοτάδι να κέρδιζε σιγά σιγά τον ήλιο αλλά η ζέστη και η ανυπόφορη υγρασία δεν παρέδιδαν τα όπλα.
Το μπαλκόνι μου έβγαζε κατευθείαν στο δρόμο και πολλά δειλινά καθόμουν εκεί καπνίζοντας και παρατηρώντας στο μισοσκόταδο τους ασπρόμαυρους ανθρώπους να περνάνε. Τους έβλεπα και τους ένιωθα οικείους, έτσι ασπρόμαυρη που ήταν κι η δική μου η ζωή.
Μα εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό. Γιατί μέσα από το πλήθος ξεπρόβαλε μία κοπέλα γύρω στα 25, με μακριά μαύρα μαλλιά, ψηλόλιγνη, αεράτη μέσα στο άσπρο της φόρεμα. Κρατούσε στα χέρια της ένα μεγάλο μπουκέτο με άσπρες μαργαρίτες. Αλλά δεν ήταν καθόλου ασπρόμαυρη γιατί... δεν ξέρω... ίσως να ήταν κόλπο του μυαλού μου ... ίσως να ήταν η φαντασία μου αλλά ... να, μου φάνηκε πως ...
ήταν πλημμυρισμένη με ΦΩΣ !
Και αυτή η κοπέλα μου φάνηκε πιο οικεία από όλους τους άλλους. Ήταν ο πραγματικός μου εαυτός. Ήταν η κοιμισμένη μου δύναμη και οι ξεχασμένες μου επιθυμίες. Δεν της μίλησα αλλά κάτι μου λέει πως κατάλαβε πως από τη στιγμή που την είδα πλημμύρισε με φως και η δική μου η καρδιά !
πολύ όμορφο... :)
Hé Stella there is a mental connection between us, this is a great shot and brother of mine !!
:-) :-)
zebigleb... yes there is... :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home