και τότε είδε...

... είδε αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει μια φορά στη ζωή του να δει... είδε τον εαυτό της... όχι όμως στον καθρέπτη αλλά στην πραγματικότητα... ναι... ήταν μια στιγμή υπόκωφης σιωπής... μια στιγμή ανελέητης αγωνίας... πως ήταν δυνατόν να βλέπει τον εαυτό της?... πως... έτρεχε ενώ εκείνη στεκόταν... χαμογελούσε ενώ εκείνη αγωνιούσε... έφευγε ενώ εκείνη ήξερε... τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο... ήξερε πια γιατί πάντα ένιωθε πως δεν ήταν μόνη... κι εκείνη ακριβώς την στιγμή ένιωσε οδυνηρά μόνη...


Στιγμιότυπο απ' την ταινία "Η διπλή ζωή της Βερονίκ" την οποία είδα ξανά μετά απο καιρό και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου έλειψε...