κυματισμός...

...σκέψεων... που έρχονται σε κατακλύζουν, σε κυριεύουν και μετά αρχίζουν να ξεθωριάζουν... ξεπλένονται σιγά σιγά από την ορμητική αδιαμφισβήτητη πραγματικότητά σου... σκάζουν στον βράχο της προβλεψιμότητάς σου... σκέψεις που δεν γνωρίζουν σύνορα ούτε άλλους φραγμούς, χωρίς αύριο, που χάνονται μπροστά στην ματαιότητα της ελπίδας τους... και που ξανάρχονται το ίδιο ορμητικές, το ίδιο κατακλυσμικές για να σε κυριεύσουν ξανά και ξανά.... μέχρι που για να πάρεις ανάσα θα πρέπει να βγεις στην επιφάνεια της υπόστασής σου, μόνο για λίγο για τόσο λίγο... ίσα ίσα για να μπορέσεις να συνεχίσεις τον κυματισμό... και μετά να βουτήξεις ξανά στα κύματα για να αφήσεις την πραγματικότητα και την επιφάνεια για έναν υπέροχο βυθό... έναν βυθό πλούσιο σε ουσία, στην ουσία σου... έναν βυθό γαλήνιο στην τρικυμία σου... έναν βυθό αγάπης στην απελπισία σου... εκεί που τα κύματα δεν φτάνουν ποτέ , ξεθυμαίνουν, δεν ξεσπούν πια... μα πάντα έχεις την επίγνωση της επιφάνειας... πάντα πρέπει να την συναντάς για να συνεχίζεις... αυτόν τον έναν απέλπιδο κυματισμό...