χωρίς οίκτο...
By gaidara
... παραμόνευα για μια του φωτογραφία... δεν ένιωσα τον παραμικρό ενδοιασμό για την αδιακρισία μου αυτή... παρά μόνο δέος... μόνο ντροπή... θα 'θελα να έδινα σ' αυτόν τον άγνωστο φωνή... να του 'δινα λέξεις, θαυμαστικά κι οξείες... μήπως και μου πει τις ιστορίες του... μήπως και μου σχηματίσει τις εικόνες του... μήπως κι αρχίσω να Ακούω... κι αρχίσω να Βλέπω.
γράφτηκε απο την ΓΑΪΔΑΡΑ στις 8:22 μ.μ.
2 Comments:
oh my God!
εδω που ειμαι βλεπω αρκετα τετοια φαντασματα, ενα τους μαλιστα το συνατησα μεσημερι σ'ενα δρομο σε μια ερημια να περπαταει μισογυμνος κατω απο τον καυτο ηλιο. Σκεφτηκα οτι η ιστορια τους μπορει να ειναι απο ενας τρομος μεχρι ενα παιδικο ονειρο και ισως χωρις αναμεσα.
Εκπληκτικη φωτογραφια.
Σ' ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home