Σαν όνειρο...

Κοιτάω αριστερα δεξιά...τίποτα...ψυχή.... πως βρέθηκα εδώ?... δεν θυμάμαι τίποτα... κι όμως νιώθω σαν να περπατάω εδώ γύρω ώρες ατέλειωτες.... αυτά τα γκρίζα, ψηλά κτίρια που κάνουν το σκοτάδι ακόμα πιο βαθύ σαν να τα έχω ξαναδεί.... προσπαθώ να ακούσω καλύτερα όμως μάταια... ησυχία.... γλυκιά, αλλά και τρομακτική... βασανιστική.... μα δεν υπάρχει κανείς?... δεν μπορεί η ώρα είναι.... μα τι γίνεται? Που είναι το ρολόι μου?... το φορούσα το θυμάμαι καλά... τι έγινε?... κοντεύω να τρελλαθώ... δεν μπορεί να το ζω αυτό.... μήπως ο χρόνος έχει σταματήσει?... μήπως εδώ δεν έχουν λόγω ύπαρξης τα ρολόγια?.... δεν υπάρχει γύρω κανείς για να ρωτήσω την ώρα... ακόμα και εκείνο το ψηφιακό ρολόι στο μπαλκονάκι απέναντι δεν λειτουργεί.... κόκκινες παύλες αναβοσβήνουν.... με μια συχνότητα που καθηλώνει το βλέμμα μου... είναι η μόνη πηγή φωτός σε αυτό τον δρόμο... απ’το 0 στο 1 και πάλι στο 0.... ξανά και ξανά... όχι πρέπει να πάψω να το κοιτάω...

Πρέπει να προχωρήσω... έστω και μόνη... φοβάμαι αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.... ανοίγω το βήμα μου αλλά νιώθω ότι μένω συνεχώς στο ίδιο σημείο... στρίβω γρήγορα απ’το στενό... αλλά μου έρχεται ίλιγγος.... βρίσκομαι στο ίδιο σημείο ακριβώς... να και το ψηφιακό ρολόι.... όχι δεν μπορεί το φαντάζομαι... θα τρέξω...ναι θα τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ... η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που την ακούω καθαρά... αν ήταν κάποιος εδώ θα την άκουγε κι αυτός... περίεργο.... έχει συντονιστεί με το ρολόι... απ’το 0 στο 1 και πάλι στο 0... γιατί το μηδέν διαρκεί πιο πολύ?.... αναπνέω πιο γρήγορα για να αιχμαλωτίσω το 1... αλλά νιώθω το 0 να με κυριεύει... θα τρέξω με όλη μου την δύναμη....τελευταία προσπάθεια κι ότι γίνει... μα είναι σκοτεινά εμπρός μου... και τι μ’αυτό?.... έλα πάμε.....

Τα κατάφερα!!!.... ακούω φωνές... όλοι είναι εδώ... ο πατέρας μου, η γιαγιά μου, ο παππούς μου... ακόμα και ο θείος μου που πάντα ήταν ακριβοθώρητος ...όλοι εδώ... πόσο καιρό είχα να τους δω.... πόσο μου έλειψαν... τα πρόσωπά τους λαμπερά ροδοκόκκινα... σαν να μην έλειψαν ούτε μια μέρα... επιτέλους το 1 διαδέχεται το 0 με τέτοια αρμονία που με γεμίζει μια γλυκιά γαλήνη... κοιτάω τον καρπό μου... όχι το ρολόι εξαφανίστηκε τελικά... πόσο με ανακουφίζει πια το ότι δεν μπορώ να προσδιορίσω τον χρόνο... πόσο μάταιο είναι να τον προσδιορίσεις!