Περιμένοντας...

Μια γυναίκα γύρω στα 90 περιμένει... περιμένει την ώρα της φυγής ... καταστρώνει κάθε μέρα που ξημερώνει σχέδιο απόδρασης... θέλει να αφήσει πίσω της ένα μέρος που τίποτα δεν την κρατά πια... ούτε καν τα παιδιά της... ούτε τα παιδιά των παιδιών της... γιατί είναι κουρασμένη... γιατί έχει ζήσει πολλά... πάρα πολλά...
Μια γυναίκα που μεγάλωσε πέντε παιδιά σε πολύ δύσκολες εποχές παρακαλά τον θεό (της) να την πάρει κοντά του... και είναι απο τις γυναίκες που το εννοεί πραγματικά...
Έχετε δει μια τέτοια γυναίκα να κάθεται υπομονετικά στο κρεββάτι ενός δωματίου?... χωρίς μουσική... χωρίς κουβέντα... χωρίς εξωτερικούς ήχους.... να ακούγεται μόνο η ανάσα της?... μια ανάσα σχεδόν μελωδική... σαν ένα κομμάτι για πιάνο, που ακολουθεί τον ρυθμό που ορίζει ένας μετρονόμος... φίλος της αλλά και εχθρός... την συντροφεύει και την καταδιώκει... αρχίζει να την καταλαβαίνει όμως... να την πονάει... κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... ίσως δυσκολεύεται και εκείνος μέρα με την μέρα να κρατήσει έναν ανεπιθύμητο ρυθμό... μια μελωδία πόνου... και ίσως τελικά δεχτεί να γίνει συνεργός... και σιγά σιγά... η μελωδία θα γίνεται ολοένα και πιο αργή... θα αρχίσει να χάνεται στο φως... και το κομμάτι για πιάνο θα τελειώσει... και μεις οι θεατές θα χειροκροτάμε εκστασιασμένοι... χωρίς ανάσα... και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ... παρά μόνο όταν θα θελήσουμε... περιμένοντας...