ένα τέλος

"Άντε... ακόμη ένα και έφυγα" είπε και βρόντηξε με δύναμη το ποτήρι στο τραπέζι... ήπιε λυσσαλέα την τελευταία γουλιά και σηκώθηκε να φύγει... παραπατούσε και έβριζε όποιον έβρισκε μπροστά του... μα όλοι τον ήξεραν πια... ήξεραν... προχώρησε προς το αμάξι του και μόλις έφτασε εκεί κοντοστάθηκε και το κοίταξε... "είσαι φίλος?" ρώτησε χωρίς φωνή... "όχι.. .δεν σ'αναγνωρίζω πια" απάντησε εκείνο... πήρε μια μεγάλη πέτρα και με μια αστραπιαία κίνηση την πέταξε στο καπώ... άδικα το αμάξι φώναζε για βοήθεια... άδικα χτυπιόταν πως είχε τρελλαθεί και έπρεπε κάποιος να τον απομακρύνει... ήταν ο μόνος που το αγαπούσε... ο μόνος... και τόσο μα τόσο μόνος... έτσι εκεί... στο σημείο που σχηματίστηκε το βαθούλωμα - κρατήρας της πετριάς έσκυψε και το φίλησε... και υποσχέθηκε πως θα το κάνει γρήγορα ώστε να μην πονέσει κανείς τους... μάταια έκλαιγε και παρακαλούσε το αμάξι να μην το κάνει... είχε πάρει την απόφασή του... είχε προσπαθήσει άλλες δυό φορές χωρίς να τα καταφέρει... υπήρξε άτυχος... αλλά τώρα...
Βγήκε στο δρόμο σιγοτραγουδώντας ένα παλιό τραγουδάκι που έλεγαν όταν ήταν παιδιά... δεν το θυμόταν όμως όλο... έτσι αυτοσχεδίαζε κιόλας... κάποια λόγια που έβαζε αυτός του φαινόντουσαν τόσο γελοία που ξέσπαγε σε δυνατά γέλια... κι όσο δυνάμωνε την φωνή του, φωνάζοντας πια κι όχι τραγουδώντας τους στίχους, πατούσε πιο δυνατά το πεντάλ του γκαζιού... όσο η ταχύτητα κορυφωνόταν έφερε στο μυαλό του όσα του συνέβησαν αυτόν τον τελευταίο χρόνο... όχι... ήταν πολλά για να τα αντέξει... όχι αυτός... δεν πρόσεξε... ή μάλλον τα κατάφερε... έφυγε σε μια στροφή του δρόμου και αφού κατρακύλισε για πολλά μέτρα το αμάξι ξέσπασε φωτιά... "δεν κράτησες την υπόσχεσή σου" είπε το αμάξι σ' εκείνον... μα δεν άκουγε πια... "είπες ότι ότι δεν θα πονέσω... αλλά δες με τώρα... κοίτα με που καίγομαι και συ έφυγες χωρίς να καταλάβεις τίποτα... το υποσχέθηκες!!!" και αυτό το παράπονο του προκάλεσε έναν θυμό που πήρε το μυαλό του απ' τις φλόγες που χόρευαν πάνω του και το έκαναν να αναθεματίζει την ώρα και την στιγμή... μόνο κάποια στιγμή προς το τέλος... αφού είχε καεί ολοσχερώς... οι καρβουνιασμένες λαμαρίνες έδειξαν πόσο μεγαλόψυχες ήταν... "ας είναι φίλε" είπαν... "ξέρουμε ότι έφυγες δυστυχισμένος... πονούσες τόσο που αυτό για σένα έμοιαζε με λύτρωση... ήσουν χαρούμενος... ας είναι... ελπίζουμε μόνο ο δυστυχισμένος άνθρωπος να φεύγει απ' τη ζωή χωρίς να παίρνει μαζί του το βαρύ φορτίο που κουβαλά στη ζωή... ελπίζoυμε να παίρνει μόνο την ψυχή του... αγνή και αλώβητη όπως όταν ήταν παιδί... γειά σου φίλε... ξέρουμε πως μας ευγνωμονείς... σ' αγαπήσαμε" είπαν και έσβησαν κι εκείνες...
Οι φλόγες που έκαιγαν τα λιγοστά ξερά χόρτα που υπήρχαν τριγύρω έκαναν την δουλειά τους απερίσπαστες και με σχολαστικότητα... τραγουδώντας το τραγούδι του... το τελευταίο τραγούδι...

αφιερωμένο σ' έναν γνωστό μου... ίσως και φίλο αν γνωριζόμασταν υπό άλλες συνθήκες... που έφυγε χθες... καλή του ώρα και καλή αντάμωση...