η θύελλα

"Φεύγω" είπε και τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα στα μάτια... σαν να μην ήθελε να δώσει παραπάνω εξηγήσεις για το που πάει... σαν να ήθελε να του κλείσει μ' αυτόν τον τρόπο το στόμα... και το έκανε... Μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε... χωρίς προορισμό... δεν είχε κάπου συγκεκριμένα να πάει... πάντα όταν έρχεται αυτή η στιγμή... η στιγμή της θύελλας... απλά θέλει να φύγει... να χαθεί για όσο χρειαστεί... να μείνει άγνωστη μεταξύ αγνώστων... μόνο έτσι μπορεί να κοπάσει... μόνο έτσι... όχι ότι δεν προσπάθησε ποτέ να ξεπεράσει αυτή την φυγή... απλά πάντα, μα πάντα, κατέληγε στο ίδιο πλάνο... ένα ποτήρι άδειο ή όχι μπροστά της και δάκρυα στα μάτια... πνιγμένες σκέψεις στο ποτό και αλμύρα απο τα δάκρυα σε ένα κομμάτι χαρτί όπου έγραφε αυτά που δεν μπορούσε να πει... τα έγραφε και μόλις τελείωνε το γράψιμο έσκιζε το υγρό χαρτί με τέτοια μανία... σαν να μην ήθελε να πιστέψει ότι αυτά έβγαιναν απο μέσα της... σαν να μην ήθελε να δει μέσα της...
Έτσι είχε πάρει την απόφασή της... αυτός ήταν ο μόνος τρόπος... η φυγή... κι εκείνος έπρεπε να περιμένει... κι εκείνος πάντα περίμενε... εκείνη το ήξερε και τον αγαπούσε τόσο γι αυτό... γιατί μόνο εκείνος μπορούσε να δει μέσα της... μόνο εκείνος μπορούσε να γευτεί την αλμύρα των δακρύων της και να την καταλάβει... πήρε λοιπόν τον γνώριμο δρόμο... διέσχισε την πόλη οδηγώντας... κοιτάζοντας με δάκρυα στα μάτια συνεχώς γύρω της... σαν να έψαχνε κάτι... σαν να ήθελε να βρει τον εαυτό της... και ήξερε που έπρεπε να ψάξει... και ήξερε ότι αν τον έβρισκε η θύελλα θα κόπαζε... κατέληξε όπως πάντα στο πιο ψηλό σημείο της πόλης... εκεί... εκεί που όλα φαντάζουν τόσο απόμακρα... "και τώρα οι δυό μας" σκέφτηκε... και είχε ένα χαμόγελο σχεδόν ειρωνικό σαν να ήξερε τις αδυναμίες της... σαν να ήξερε πως να κάνει την θύελλα να κοπάσει... και το έκανε... με την ίδια ακριβώς διαδικασία όπως πάντα... "τι κάνω εδώ?" σκέφτηκε και ένα δάκρυ πέρασε απ'τα χείλη στην γλώσσα της κάνοντας την σχεδόν αντανακλαστικά να την γευτεί... ήταν το μόνο πράγμα που της θύμιζε πια την θύελλα... ήταν πια μόνη της... και την περίμενε εκείνος... μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε τον δρόμο του γυρισμού... όπως πάντα... όπως κάθε φορά... με ένα χαμόγελο...