συγνώμη...

...που σε προσπέρασα βιαστικά ενώ μου άπλωσες το χέρι για βοήθεια... δεν σε απέφυγα απο αποστροφή... ντράπηκα... ντράπηκα που είμαι εγώ τυχερή και εσύ όχι... ντράπηκα που είχα τα χέρια γεμάτα ενώ εσύ μου έτεινες τα δικά σου, άδεια και διψασμένα, ζητώντας κάτι που για μένα είναι μηδαμινό... ασήμαντο... ενώ για σένα είναι μιαν ανάσα ακόμα μέχρι την εκπνοή που ζυγώνει... ντράπηκα που τα χέρια μου είναι καθαρά, απαλά και στολισμένα ενώ τα δικά σου βρώμικα, κουρασμένα και πληγωμένα... ξέρω ότι ήθελες μια βοήθεια μα κατάλαβέ με... αποπροσανατολίζομαι όταν σε βλέπω... κάθε φορά που σε βλέπω... χάνω την αισιόδοξη ανατολή και την ανακουφιστική δύση, τον δροσερό βορρά και τον ζεστό νότο και βλέπω μόνο δύο κατευθύνσεις... πάνω και κάτω... πάνω είμαι εγώ κάτω είσαι εσύ... κάθεσαι κατάχαμα και για τα λίγα δευτερόλεπτα που σε κοιτώ, εκεί κάτω, νομίζω ότι αυτός είναι όλος ο κόσμος, ο ορίζοντας και οι διαστάσεις... αυτό πρέπει να νομίζεις και συ έτσι?... συγνώμη που δεν σε βοηθώ... δεν μπορώ και δεν θέλω μαζί... πληγώνομαι που είμαι ανήμπορη και μικρή μπροστά σου... μπροστά στα θέλω σου... μπροστά στα παρακαλώ σου... μπροστά στο δίκαιο...