22 Σεπτεμβρίου 2007

πιο χαμηλά...

Πριν από μερικές ώρες νόμιζα ότι σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο. Κι όμως από χθες δεν το πιστεύω πια. Δεν το πιστεύω γιατί ένα γεγονός το ανέτρεψε. Δεν το πιστεύω γιατί είδα και ένιωσα ότι δεν πιάσαμε απλά πάτο... αυτό δεν θα ήταν τόσο τρομερό... γιατί το να είσαι στον πάτο σημαίνει ότι υπάρχεις... έστω κι εκεί... υπάρχεις και αισθάνεσαι, κινείσαι και εξελίσσεσαι. Όχι σίγουρα δεν είμαστε στον πάτο... είμαστε πολύ χαμηλότερα... ο πάτος δεν είναι το τέλος... είναι μια αρχή... αρχή μιας καθοδικής πορείας προς το σκοτάδι και την ανυπαρξία... η αρχή μιας άλλης εξέλιξης άγνωστης και οδυνηρής αν θελήσουμε να την συνειδητοποιήσουμε.

Χθες ήταν μια ακόμη μέρα... όμως όχι... για μένα ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ... όχι την ίδια την μέρα αλλά τους λυγμούς... λυγμούς απόγνωσης και δυστυχίας... λυγμούς πείνας και πόνου... λυγμούς μιας γυναίκας επαίτισσας... μιας γυναίκας που αν ένα σημείο στο χρόνο είχε διαφορετικές διαστάσεις δεν θα ήταν ίσως εκεί. Καθόταν αυτή η γυναίκα στο πεζοδρόμιο ζητιανεύοντας... κάποιοι της έριχναν ψιλά, κάποιοι απλά ματιές και κάποιοι γυρνούσαν το κεφάλι αηδιασμένοι από την κατάντια που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος... μέχρι εδώ συνηθισμένα πράγματα... κι εγώ ανήκω στους δεύτερους... την κοίταξα για λίγο και η σκέψη μου είπε με μια υπόκωφη φωνή... «όχι, προχώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... είναι μάταιο... ποιος ξέρει πως κατέληξε εδώ... εγώ δεν θα κατέληγα ποτέ έτσι... εγώ... ΕΓΩ...» και προχώρησα... είμαι μια από σας... και αυτό είναι πιο κάτω από τον πάτο αγαπημένοι μου συνάνθρωποι... καθώς όμως απομακρυνόμουνα ο αέρας έφερε στα αυτιά μου τους λυγμούς αυτής της γυναίκας... κι επειδή είμαι μια από σας ξέρω πως τέτοιους λυγμούς δεν τους πιστεύετε... δεν τους πονάτε... ακούστε με όμως... δεν ήταν τέτοιοι αυτοί οι λυγμοί... και δεν ήταν τέτοιοι γιατί δεν τους επιδείκνυε αυτή η γυναίκα... δεν τους πουλούσε... προσπαθούσε να τους πνίξει... σκούπιζε γρήγορα γρήγορα τα δάκρυά της ώστε να μπορέσει πάλι να της βγει η φωνή... για να μας εκλιπαρήσει πάλι να την προσέξουμε... δεν ήταν ψεύτικοι εκείνοι οι λυγμοί... ήταν οι λυγμοί της απόγνωσης... λυγμοί που ξεκίνησαν από τα έγκατα της ψυχής της, από τον πυρήνα της ύπαρξής της και ταξίδεψαν μέρες ίσως και χρόνια... με κρύο, με βροχή, με απάνθρωπη ζέστη για να βγουν στην επιφάνεια... μια επιφάνεια γυαλιστερή όπως αυτή των ματιών της μα και τόσο μα τόσο σκοτεινή... σκοτεινή γιατί μέσα της αντανακλάται η εικόνα μας... αντανακλάται η φύση μας... ο εγωισμός μας και η κατάντια μας... και αυτό είναι σκοτάδι.

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο αγαπητοί συνάνθρωποι. Στο σημείο όπου αρχίζει μια άλλη πορεία προς τα κάτω... μια πορεία προς την αρνητικότητα, κάτω από τον πάτο κάτω από το μηδέν. Δεν μας συγκινεί πια ούτε το κλάμα ούτε τα δάκρυα ούτε οι λυγμοί... τίποτα... περπατάμε μιλώντας στο κινητό για πράγματα μικρά και προσπερνάμε έναν άνθρωπο που κλαίει... και προσέξτε... ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη την ελεημοσύνη για να ζήσει, εγώ μιλάω για κάτι άλλο... μιλάω για τις ψυχές μας... για το πόσο ασυγκίνητοι είμαστε πλέον μπροστά σε μια τέτοια εικόνα... μιλάω για το πόσο άδειοι είμαστε... προσπέρασα λοιπόν κι εγώ... μαζί σας... όμως ο αέρας δεν ήθελε να με αφήσει έτσι... μου έστειλε λοιπόν τους αυτούς τους λυγμούς... ήρθαν στα αυτιά μου και μπήκαν από τους λοβούς για να ταξιδέψουν προς την καρδιά μου... κι όταν έφτασαν εκεί πόνεσα... πόνεσα απίστευτα γιατί είδα... είδα στα μάτια της το σκοτάδι... εμάς... και λύγισα αγαπητοί συνάνθρωποι... δεν ήταν πολλοί αυτοί που λύγισαν... το είδα στα χέρια της... το είδα στο πρόσωπό της σαν έκπληξη και σαν ελπίδα όταν της έβαλα τα χρήματα στα χέρια... όταν πλησίασα είδα τις υγρές αυλακιές που άνοιξαν τα δάκρυα στο πρόσωπό της... και φοβήθηκα... πόσο φοβήθηκα καλοί μου συνάνθρωποι... φοβήθηκα μήπως μια μέρα σας χρειαστώ...

3 Comments:

ο Anonymous Ανώνυμος ειπε...

Υπεροχο γραψιμο γαιδαριτσα μου... ασχημη ιστορια αλλα βαθια αληθινη...(μακιαα μου εχεις λειψει λεμεεε :( )

22 Σεπ 2007, 1:55:00 μ.μ.  
ο Blogger fitsoulas ειπε...

φοβαμαι ειληκρινα οτι υπαρχουν και χειροτερα δυστυχος γιατι δεν υπαρχει μεγαλυτερο κτηνος απο τον ανθρωπο

22 Σεπ 2007, 2:50:00 μ.μ.  
ο Blogger gaidara ειπε...

μικρέ... η κατάντια μας δεν περιγράφεται πια... σου έστειλα mail...

fitsoula αυτό εννοώ όταν λέω μια πορεία προς τα κάτω... κάτω από το μηδέν...

22 Σεπ 2007, 8:19:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Gaidara in english
Χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα Τίποτα δικό μας πια κοντά σου Σύντριψε τη μνήμη μας μέσα στα όνειρα σου Και ζήτα έλεος για μας Γλύφουμε τις πληγές στο άγιο σου δέρμα Σερνόμαστε κατάκοποι κοντά σου Και μες το παρεκκλήσι της καρδιάς σου Κοινωνάμε στάχτη, πίκρα κι αίμα Οι φίλοι σου δε θα ναι δω ποτέ ξανά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Κι έχουν απομείνει άδεια σκιάχτρα &:
eXTReMe Tracker