κρίση παραμονής...

Σκηνή #1

Με βιαστικά αλλά "παρατηρητικά" βήματα διασχίζω την Τσιμισκή για τα τελευταία δώρα... πάλι έκανα το λάθος και τα άφησα για τελευταία στιγμή... "ας είναι αρκεί να μην συγχυστώ πολύ αυτή τη φορά" σκεφτόμουν συνεχώς... φτάνω λίγο πριν την Αριστοτέλους... έξω από το κατάστημα Παρουσίαση, "καθωσπρέπει" κατάστημα όπως θα έλεγε και κάποιος νοικοκυραίος... υπάρχει μια στοίβα σκουπιδιών, "δυτικοφερμένων", ξέρετε από αυτά που εμείς πετάμε και άλλοι ζούνε για πολύ καιρό ακόμα μ' αυτά... λοιπόν εκεί δίπλα στην στοίβα των σκουπιδιών ένα παιδάκι, θα ήταν δεν θα ήταν 3 ετών, τρώει μια τυρόπιτα η οποία είναι μεν σε χαρτοπετσέτα ακουμπισμένη δε στο πεζοδρόμιο... εκεί δίπλα στα σκουπίδια... ένα με τα σκουπίδια... γυφτάκι... ζητιανάκι... ορφανάκι... ποιος νοιάζεται... άργησα και πρέπει να πάρω δώρο για τα ανήψια μου , για τον βαφτισιμιό μου... για τα παιδιά των κουμπάρων μου... τι να τα πάρω?... έχουν απ' όλα... τι να πάρω?.... γμτ... τι πρόβλημα!!!

Σκηνή #2

Ετοιμάζοντας κάτι να φάμε... όχι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σήμερα αλλά πρέπει να φάμε κάτι... ρίχνω κλεφτές ματιές στην τηλεόραση, που λειτουργεί εις βάρος της αισθητικής μου, της υπομονής και της ηρεμίας μου... και βλέπω στο ΝΕΤ την εκπομπή "στην υγειά μας" "στην υγειά σας"... "στην υγειά όλων" εν πάση περιπτώσει... ένας γλυκανάλατος αλλά γοητευτικός και καλοντυμένος κύριος, αλλοδαπός, τραγουδά χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια... ω τι καλά... ω τι καλά... σκατά!!!

Σκηνή #3

Βασανίζω το πληκτρολόγιο προσπαθώντας παράλληλα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τα χριστούγεννα σήμαιναν κάτι για μένα... πότε ήταν... ναι... σαν κάτι να θυμάμαι... πολύ θολά αλλά κάτι... ήταν τότε που ακόμα ζούσε ο πατέρας μου... τότε είχαν κάποιο νόημα... πλαστό μεν νόημα δε... υπήρχε μια ατμόσφαιρα στο σπίτι ζεστή χωρίς τα προβλήματα να σκιάζουν τα πρόσωπα... με τα αδέρφια μου παίζαμε επιτραπέζια... ήταν το αγαπημένο μας στις γιορτές παρόλο που μαλώναμε συνεχώς... οι γονείς μας με τις δικές τους ασχολίες... μια γιορτινή ατμόσφαιρα που υπέθαλπε όμως την καθημερινότητα... δεν εξαφάνιζε κανένα πρόβλημα... ούτε καν το εξόρκιζε... απλά το ανέβαλε... το μετέθετε... για μετά... είχαν νόημα τότε... ναι... συνενοχή... το ξέραμε... το ήξεραν...

Σκηνή #4

Πηγαίνω στην κουζίνα... τέλειωσε το κρασί.