ντροπή...

Τι είναι χειρότερο από το να νιώσει ένας νομοταγής πολίτης... μαλάκας?

Σήμερα μετά από 35 χρόνια ζωής ντράπηκα για τον εαυτό μου... έκανα αναστροφή σε δρόμο όπου απαγορευόταν... φυσικά όλοι όσοι ενδεχομένως με είδαν το θεώρησαν φυσιολογικό... ούτε ένα κορνάρισμα ούτε μία διαμαρτυρία... πως λειτούργησα εκείνη τη στιγμή? να σας πω... έψαχνα για parking... λόγω κίνησης στάθηκε αδύνατο να βρω... και όταν ξαφνικά βρέθηκα σε λωρίδα με κατεύθυνση προς το άγνωστο η αδρεναλίνη μου πετάχτηκε στα κόκκινα... όχι δεν βιαζόμουνα... αλλά τότε τι?... βλέποντας όλους εκείνους πριν απο μένα να το κάνουν χαλαρά... θόλωσα... είπα "δηλαδή εγώ πρέπει να κάνω όλη αυτή την διαδρομή και να γυρίσω από έναν άλλον δρόμο πράγμα που θα μου έπαιρνε τουλάχιστον ένα τέταρτο της ώρας ενώ εδώ μπροστά μου.... μπροστά στα μάτια όλων, άνδρες γυναίκες και παιδιά κάνουν μια αναστροφή σε ένα δυό δευτερόλεπτα και μπαίνουν στον επιθυμητό δρόμο... τι να κάνω? τι είμαι?... <τικ-τακ τικ-τακ>... είμαι... ναι... είμαι... δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι... ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ!"... μου πέταξε στα μούτρα η αδρεναλίνη μου πάτησε το γκάζι και γύρισε το τιμόνι κατά 180 ολόκληρες μοίρες...

Ακόμα νιώθω άσχημα... κι αν αυτή η πρώτη φορά είναι η αρχή του τέλους?... κι αν έγινα ένας από αυτούς?... οδηγώ 17 χρόνια και ποτέ δεν ένιωσα πιο άσχημα που είμαι οδηγός σε αυτή τη χώρα... γιατί δεν πρόκειται μόνο για αυτή την παράβαση... πρόκειται για μια νοοτροπία που αργά ή γρήγορα, απ' ότι φαίνεται, μεταδίδεται σαν νόσημα που αρρωσταίνει και τον πιο υγιή οργανισμό και που αρρωσταίνει πρώτα το μυαλό ρίχνοντάς μας στα μούτρα ένα "μην είσαι μαλάκας" για πράγματα που έπρεπε να είναι ξεκάθαρα και αυτονόητα... ΦΟΒΑΜΑΙ...




... η φωτό από το αυτοκίνητό μου... ρελαντί...