θα περιμένω το τέλος...

... ίσως με κουράσουν τα χρόνια... ίσως δεν με αναγνωρίσεις από τις χαραγματιές του χρόνου... μα εδώ θα 'μαι... πάντα... με το ίδιο σίγουρο για την ματαιότητα βλέμμα... με το ίδιο φοβισμένο μπροστά στην πιθανότητα χαμόγελο... με την ίδια βεβαιότητα ότι όλα γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο... για να γίνει το τέλος πιο γλυκό... και το τέλος αυτό θα με βρει εδώ... να περιμένω τη στιγμή που το όνειρο γίνεται, έστω και για απειροελάχιστα κομμάτια χρόνου, ύπαρξη... τόσο έντονη και αληθοφανής όσο ένα βλέμμα που ψεύδεται... το βλέμμα της προσμονής...