κοίτα!

...τα μάτια του άστραψαν σαν να έκανε την μεγαλύτερη ανακάλυψη... "κοίτα είναι ένα δάσος... είναι αληθινό?" ρώτησε με τα γεμάτα λάμψη μάτια του καρφωμένα στα δικά μου... "μα και βέβαια είναι" είπα με μάτια χωρίς λάμψη... πως είναι δυνατό? εδώ?" ρώτησε ξανά... "γιατί όχι?" του απάντησα... "τα ωραιότερα μέρη βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένει κανείς... όπως σ' ένα απόμερο δρομάκι της πόλης"... "μπορούμε να μπούμε στο δάσος?"... "θέλεις?" τον ρώτησα... "αλλά να ξέρεις πως ίσως δεν βγούμε ποτέ ξανά... μπορεί να μην ξαναβρούμε την έξοδο"του είπα και χωρίς κανένα δισταγμό μου είπε "πάμε!"... στο δρόμο με τα πανύψηλα δέντρα δεν μιλούσαμε... μόνο κάποια στιγμή μου είπε... "το ΄ξερα!"... "ποιο?" τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια... "ήξερα πως εδώ μέσα τα μάτια σου θα λάμπουν" μου απάντησε... του έσφιξα το χέρι και προχωρήσαμε στο μονοπάτι μέσα στο ασπρόμαυρο δάσος...