ήρθε...

... και όπως πάντα θα πάρει μακριά τις σκέψεις και θα τις πάει πέρα... στ' ανοιχτά... εκεί που δεν υπάρχει άμμος για να τις ξεκουράσει... δεν υπάρχουν βότσαλα για να τις πονέσουν... δεν υπάρχουν άνθρωποι για να τις γεννήσουν... παρά μόνον η μια... η μοναδική μάνα των πάντων... η στοργική και δαιμόνια θάλασσα... κι όταν τις αγκαλιάσει σαν παιδιά της... θα τις προστατέψει... θα τις υποτάξει... θα τις δυναμώσει... για να τις στείλει ξανά πίσω σαν κύματα δροσιάς και αλμύρας... γνώσης και ανακούφισης... κάθαρσης...