Θάλασσα και πέτρες...

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω καλοκαίρι στη θάλασσα και να μη γυρίσω φορτωμένη με δυό τρείς σακκούλες πέτρες... η μητέρα μου αστειευόμενη πολλές φορές μου 'λεγε... "όταν κάνεις δικό σου σπίτι να τις πάρεις μαζί σου... είναι η προίκα σου"... αυτό και έκανα... είναι για μένα κάτι σαν θησαυρός... κάποιος άλλος ίσως το έβρισκε αστείο... εγώ όμως δεν μπορώ να τις αποχωριστώ... είναι περίεργο έτσι?... τις ατέλειωτες ώρες που περνάω στη θάλασσα, που είναι το άλλο μου μισό... το μυαλό μου ταξιδεύει ψάχνοντας για μοναδικές (για μένα) πετρούλες... βιώνω έτσι μια εσωτερική γαλήνη τόσο ευεγεργετική για μένα... μια διαδικασία ανάρρωσης της ψυχής απ'τους τραυματισμούς της καθημερινότητας, της μικρότητας των ανθρώπων, της τύχης που παίζει παιχνίδια εις βάρος μας, των ανολοκλήρωτων ονείρων, των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε κατά την αναπότρεπτη πορεία μας προς το τέλος... πέτρες λοιπόν που κάθε μια τους έχει αξία τεράστια για μένα... μου έκανε παρέα σε στιγμές που είχα ανάγκη να σκεφτώ, να μείνω μόνη... μια μοναξιά όμως που πονάει γλυκά... γιατί εγώ την επιλέγω... πονάει αλλά ανακουφίζει κιόλας... μεγάλες, μικρές, στρογγυλές, οβάλ, με γωνίες... όλες έχουν κάτι να μου πουν... μπορώ να ψάχνω με τις ώρες... να ξεκινάω απο το ένα σημείο της παραλίας και να φτάνω χιλιόμετρα μακριά χωρίς να το καταλάβω καν... κάθε καλοκαίρι... για πάντα...