Λόγια...

... παρατηρώ συνέχεια γύρω μου... είναι μια πολύ κουραστική ψυχολογικά διαδικασία... φθορά... αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... όλα γύρω μου ξένα... περπατώ σε γεμάτο από ανθρώπους δρόμο και νιώθω την απέραντη μοναξιά... γιατί?... κι όμως.... μια ματιά γύρω και θα καταλάβετε... εκείνη η κυρία... με τα γεμάτα με σακκούλες χέρια... με μαλλί γυαλιστερό και χτενισμένο άψογα... με ένδυση πανάκριβη... πως μπορεί να είναι δίπλα μου?... πως μπορεί να με βοηθήσει να βγω απ'την απέραντη μοναξιά μου?... περπατά στο δρόμο με βήμα βιαστικό... έχει πολλά να κάνει... για τα παιδιά της... για τον εαυτό της... προσπερνά αέρινα ένα παιδάκι με χαρτομάντηλα... της προέτεινε το χεράκι του... μήπως και σταθεί να αγοράσει την πραμάτεια του... αυτή όμως δεν το είδε... πως θα μπορούσε άλλωστε?... "τς τς τς... κοίτα πόσο βρώμικο είναι... δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι... βάζουν τα παιδιά τους στους δρόμους ανάμεσα σε τόσους κινδύνους για να βγάλουνε χρήματα αυτοί.... κάτι πρέπει να κάνει το κράτος... δεν μπορούμε να βλέπουμε τέτοια πράγματα σε τόσο όμορφες οδούς της πόλης" σκέφτηκε...
Πιο κει ένα ζευγαράκι... ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας... επιμελώς ατημέλητα επιτάσσει... με χτενίσματα μοντέλων και κινητά τεχνολογικής αιχμής... χαριεντίζονται χωρίς να δίνουν σημασία σε κανέναν γύρω τους... είναι ευτυχισμένοι... μοιάζουν ευτυχισμένοι... πιο κει μια κοπέλα απο αυτές που δεν τραβούν το βλέμμα... αδιάφορη θα την έλεγαν... κρατάει μια σακκούλα απο φαρμακείο... μέσα μια σύριγγα και ινσουλίνες... πόνος, δυστυχία ...γιατί... κοιτάει το ζευγαράκι... σκέφτεται ίσως πόσο όμορφα θα ήταν να είχε κι αυτή έναν άνθρωπο να την αγαπάει τόσο... πόνος...
Μια οικογένεια στέκεται στην μέση του πεζοδρομίου... εμποδίζει το πέρασμα των υπολοίπων... κι όμως δεν κάνει πιο κει... αδιάφοροι... τρώνε τα παγωτά που μόλις αγόρασαν... το ένα παιδάκι πετάει τα χαρτιά του παγωτού κάτω... οι γονείς δεν κάνουν τίποτα... ο πατέρας καπνίζει κοιτώντας δεξιά αριστερά... με διψασμένα για σάρκα μάτια... κι η μητέρα σκουπίζει το κοριτσάκι που λερώθηκε με παγωτό... "πρέπει να είναι καθαρό... φοράει το καινούργιο του μπλουζάκι" σκέφτεται...
Ένα αυτοκίνητο κορνάρει μανιωδώς το μπροστινό του όχημα... οι περαστικοί ενοχλούνται απ'τον θόρυβο... χαλάει την ηρεμία τους... "τον ανόητο... τον αναίσθητο" σκέφτονται... ο άντρας έχει κολλημένο το χέρι του στην κόρνα... προσπαθεί να περάσει.. να βρει διάδρομο... αλλά μάταια... ο δρόμος έχει μπλοκαριστεί... στην πίσω θέση μια γυναίκα... η γυναίκα του... και το παιδί τους λιπόθυμο... πρέπει να φτάσει σε ένα νοσοκομείο... πρέπει... μια γυναίκα που μόλις βγήκε απο ένα καφέ... που χαμογελούσε γλυκά πριν απο λίγο στον συνοδό της... τώρα σκέφτεται "κάθαρμα... να τρακάρεις να ησυχάσουμε"... ενοχλημένη απ'τον θόρυβο που την έβγαλε απ'την γλυκιά ηρεμία της... ο άντρας κλαίει... αλλά δεν φαίνεται... δεν πρέπει να φανεί... πρέπει να είναι δυνατός....
...είναι πολλά.... πάρα πολλά....