στο κέντρο

Ετοιμάστηκα λοιπόν, ενδυματολογικά και ψυχολογικά... και μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν είναι εύκολο να αποφασίζεις να κατέβεις στο κέντρο της πόλης μέρα Πέμπτη και καλοκαίρι... χρειάζεται τουλάχιστον 1 ώρα γιόγκα για χαλάρωση αλλά ποιος γίνεται φιόγκος τώρα?... ίσως μου χρειαστεί μετά, επιφυλλάσομαι... κατηφορίζω λοιπόν την Λαγκαδά... η κίνηση δεν ήταν τρομερή... τρομερή ήταν η *μπιμπ* που έκανε ένας εν δυνάμει ραλίστας και κοντέψαμε να φιληθούμε... με τα αυτοκίνητα εννοείται!... έχω κάνει εμβόλιο για καγκούρια... έτσι λοιπόν δεν ξεκίνησε καλά η βολτούλα μου... αλλά δεν βαριέσαι είπα... άλλωστε ένας πολύ ευχάριστος λόγος με πηγαίνει στο κέντρο... μου τηλεφώνησαν απ'το πρακτορείο... "είναι έτοιμα τα εισητήριά σας... μπορείτε να έρθετε να τα πάρετε"... τι χαρά... σε δυό μερούλες φεύγω Κρήτη... έτσι σκέφτηκα να μην χαλάσω την καλή μου διάθεση σκεφτόμενη συνεχώς ότι ένας ανόητος και βαρύνους βλάκας... πλεονασμός το ξέρω... πήγε να με στείλει στον άλλο κόσμο... όχι τίποτα άλλο... αλλά καλοκαίρι και κει κάτω πολλές φωτιές... δεν λέει... έτσι αλλάζω σταθμό και βάζω τον αγαπημένο μου... η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στην διάθεσή μου έτσι η επιλογή σταθμού είναι μια διαδικασία άκρως σημαντική... ακούω λοιπόν τα αγαπημένα μου τραγούδια και σαν την καλή χαρά (φευ) οδηγώ προς το κέντρο... πρόβλημα... γυρίζω σαν την παλαβή τόση ώρα γύρω γύρω για να βρω πάρκινγκ αλλά τίποτα... μα καλά!... Ιούλιος μήνας... κανείς πια δεν πήρε άδεια να μας αδειάσει τις γωνιές?...χάος ... τι να κάνω?... ας πάω πάλι στο γνωστό πάρκινγκ... όχι δεν τσιγκουνεύομαι... αλλά τα τελευταία τρία χρόνια έχω δώσει μια μικρή περιουσία στα πάρκινγκ... και μερικές φορές απλά... εχμμμ... ε ναι λοιπόν τσιγκουνεύομαι... ή μάλλον για την ακρίβεια... τα καβουράκια στην τσέπη μου διαμαρτύρονται... να μην τα πολυλογώ αφήνω το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και περπατώ στην Τσιμισκή... μμμ... νιώθω πολύ καλά... κι αυτά τα παπούτσια ή μάλλον οι παντόφλες πόσο ξεκούραστες είναι... ήξερα ότι υπήρχε καλός λόγος που τις πήρα... αν και με το που τις έβγαλα απ'το κουτί τους πέρυσι κατάλαβα ότι θα ήταν η τελευταία φορά που κοιταζόμασταν... μάλιστα... ζέστη έχει αλλά όχι αφόρητη.. το αμάξι στο πάρκινγκ άρα κανένα άγχος για το αν θα πάρω καμιά κλήση... όλα καλά... βγάζω απ'την τσάντα τα ακουστικά... όχι δεν είμαι βαρήκοος... είπαμε... μουσική πολύ σημαντική... έτσι με βήματα γρήγορα φτάνω στο κτίριο που στεγάζεται το τουριστικό πρακτορείο που επέλεξα... περνάω την παλιά επιβλητική πόρτα και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ... παλιό και με χαρακτήρα... τόσο που ανοίγει τις εσωτερικές πόρτες στην άνοδο και σταματάει όπου να 'ναι... ουφ... ευτυχώς αυτό είναι το μόνο του πρόβλημα.. έκλεισα την πόρτα και πήρε μπρος πάλι... βρε πως τα έφτιαχναν παλιά όλα... αθάνατα... φτάσαμε... δεύτερος όροφος... κουδούνι και είσοδος... η γλυκύτατη και ομολογουμένως πολύ ομορφούλα κοπέλα που είχαμε μιλήσει την προηγούμενη φορά με υποδέχτηκε με χαμόγελο... τι ωραία που είναι να σου χαμογελούν οι άνθρωποι... πόσο πιο όμορφα νιώθεις, σαν άνθρωπος και σαν πελάτης... κάθησα στο γραφείο της... όχι στην θέση της απ'την άλλη μεριά... και περιμένω να μου δώσει τα σχετικά... εισητήρια, έγγραφα του ξενοδοχείου και του αυτοκινήτου... fly and drive λέμε... μα και φυσικά το ήξερα, είχαμε και στο χωριό μου... η πρώτη της κουβέντα όμως μου έδωσε ένα ωραιότατο σύγκρυο που με επανέφερε στην τάξη... που πας ρε καραμήτρο?... και την γκαντεμιά σου που την αφήνεις?... τόσα χρόνια φιλενάδες... έτσι κάνουν?... "έγινε μια αλλαγή στα δρομολόγια... τελικά θα πετάξετε βράδυ... και μέσω αθήνας"... ο φοίβος και η αθηνά θα κοκκίνιζαν αν άκουγαν τα κοσμητικά που είπα απο μέσα μου... ε όχι!... πάει δηλαδή μια μέρα της εκδρομής... έπρεπε να το περιμένω... πολύ χαλαρά πήγαιναν όλα... και η ταλαιπωρία που θα υποστούμε ήταν ακριβώς αυτό που ΔΕΝ ήθελα... οι διαμαρτυρίες μου ήταν ανώφελες το ήξερα... αλλά έπρεπε κάτι να πω κι εγώ... όχι ότι θα άλλαζε κάτι... "τι να κάνω και γω?... μόλις πριν απο λίγο και γω τα είδα"... κουβέντα υπεύθυνου υπαλλήλου πρακτορείου που έχει εκδόσει ένα εκδρομικό πακέτο το οποίο εσύ ως πελάτης το έχεις επιλέξει και έχεις πληρώσει προκαταβολικά... με φαντάστηκα στη δουλειά μου να γίνεται μια έκρηξη και να λέω "τι να κάνω? δεν το είδα ότι ήταν εκρηκτικό το μίγμα"... καλά!
Έτσι πήρα την κρυάδα μου και τα έγγραφά μου και με κατεβασμένα τα αυτιά έφυγα... ωραιότατα μου χάλασε η διάθεση... ουφ... ας το πάρω αλλιώς για λίγο... και τι έγινε?... δεν βαριέσαι... όχι δεν πεθάνουμε κιόλας... "δεν θα πεθάνουμε αλλά θα ταλαιπωρηθούμε και θα χάσουμε και μια μέρα"... είπε το διαβολάκι που είχε το πρόσωπό μου και είχε θρονιαστεί στον ώμο μου... "ναι αλλά δεν είναι αυτός λόγος να χαλάσει η διάθεσή μας, διακοπές θα κάνουμε"... είπε το αγγελουδάκι που είχε επίσης το πρόσωπό μου και είχε καθήσει στον άλλο ώμο... δεν με αφήνετε ήσυχη κι οι δυό λέω γω?... ξουτ ξουτ... άντε πηγαίνετε να παρενοχλήσετε κανέναν άλλον... είπα και τράπηκαν εις άτακτον φυγήν... όχι παίζουμε!... έδιωξα λοιπόν έτσι όλες τις σκέψεις... όμορφες και άσχημες... και αποφάσισα να κάνω μια βολτούλα στο κέντρο... περίεργο... δεν είναι και πολλοί που κυκλοφορούν... τόσα αυτοκίνητα όμως?... ανεξήγητον!
Μετά απο μερικές βολτούλες άρχισα να νιώθω μια δυσφορία... στην αρχή δεν το έδωσα σημασία... χάζευα τις βιτρίνες και τους ανθρώπους γύρω μου... κυρίως αυτούς για να ΄μαι ειλικρινής... είναι το αγαπημένο μου σπορ... τους κοιτάζω και φαντάζομαι πως είναι η ζωή τους... δεν ξέρω αν πέφτω μέσα αλλά έτσι πιστεύω... έτσι λοιπόν οι χιλιάδες σκέψεις παραμέρησαν την δυσφορία που ένιωθα... μέχρι που κάποια στιγμή η δυσφορία έγινε πόνος και δεν ήταν πια δυνατό...μα τι?... πονάνε τα πέλματά μου... γιατί όμως?... μα ναι!... το κλασσικό πρόβλημα... με χτύπησαν τα παπούτσια... όχι στο κεφάλι... αλλά και κει σε λίγο είμαι σίγουρη... πως γίνεται να με χτυπούν και οι παντόφλες αυτό ποτέ δεν θα το καταλάβω... έτσι πήρα τον δρόμο της επιστροφής... νικημένη και κατάκοπη... όταν πήγα στο πάρκινγκ έδωσα στον όχι και τόσο ευγενικό υπάλληλο τον αριθμό του αυτοκινήτου μου για να πληρώσω το ποσό που αναλογούσε στον χρόνο φύλαξης και περίμενα... αντί όμως του ποσού ακούω το απίστευτο... "είσαστε σίγουρη?"... σύγκρυο νούμερο δύο... "τι εννοείται?... για πολλά δεν είμαι σίγουρη αλλά σε τι αναφέρεστε εσείς?"... είπα και χαμογέλασα για να ξορκίσω το κακό... αλλά που!... "δεν υπάρχει αυτοκίνητο με τέτοιο νούμερο" μου απαντά... "δεν μπορεί γράψτε το ξανά σιγά-σιγά μήπως το γράψατε λάθος" του απαντώ ξανά με χαμόγελο... άντε να δούμε... "δεν νομίζω" μου λέει... "ΝΒΝ 9867 δεν είναι?" (φανταστικό νούμερο παιδιά εννοείται ;-))... "όχι κύριε... δεν είναι αυτό... είναι ΝΖΝ 9867" είπα κι αυτή τη φορά δεν χαμογέλασα... χαμογέλασε εκείνος!
Η Λαγκαδά είχε μπλοκάρει απο αυτοκίνητα... δεν εξεπλάγην... πονούσα... διψούσα... ήμουν μπορώ να πω... σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης...
Άλλη φορά βολτούλα στο κέντρο?... φιόγκος!!!