εγώ και συ...

Nα μα ’στε πάλι εδώ λοιπόν... οι δυό μας... εγώ και συ... χωρίς τρίτους και παρεμβολές.... χωρίς καμία άλλη εποπτεία που να μας αποσπά την προσοχή... θέλω να σου μιλήσω... γράφω στο πληκτρολόγιο σκέψεις και μετά τις βλέπω στην οθόνη... ανάμεσα στα γράμματα όμως διακρίνω πολλές φορές το πρόσωπό σου... αχνό χωρίς να είναι σαφή τα χαρακτηριστικά σου... κι όμως... κάθε φορά που γράφεις σε φαντάζομαι και νομίζω ότι ξέρω τι νιώθεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή... μα ναι το ξέχασα... είμαι και γω στην δική σου οθόνη... σε κοιτάζω... και οι λέξεις σου πάνω στο πρόσωπό μου μου δίνουν μια αίσθηση δροσιάς... είμαστε μακρυά αλλά νομίζω ότι νιώθω την ανάσα σου... ξέρω.. τα είπαμε πάλι χθες ... με κάνεις να γελάω... να δακρύζω... να σκέφτομαι.... γράμματα που γίνονται λέξεις και αργότερα σκέψεις βγαίνουν από το πληκτρολόγιο σου και φυτρώνουν στην οθόνη μου... ξεπετάγονται σαν μπουμπούκια και ανθίζουν πάνω στην ψηφιακό κήπο μου που έχει τη μορφή σου.... καταλήγουν εκεί πάνω στο πρόσωπό σου και μοιάζουν με σημάδια στο δέρμα σου, που όμως εξαφανίζονται μόλις τα διαβάσω... σου απαντώ και νιώθω ότι με κοιτάς... οι λέξεις που γλυστράν απ’τα πλήκτρα μπαίνουν στα καλώδια και ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα σε μια άλλη μορφή για να αναγεννηθούν ξανά μπροστά σου και να σε αγγίξουν... να σε γνωρίσουν... κι όταν επιτέλους φτάσουν εγώ είμαι που σου χαμογελώ στην οθόνη σου... άλλοτε ρωτώντας σε κάτι... άλλοτε ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου για να σε καταλάβω και να με καταλάβεις... όχι για να συμφωνήσουμε αλλά για να ανεβούμε σε ένα άλλο επίπεδο... να συζητήσουμε... χωρίς να πρέπει ο ένας να πείσει τον άλλο... απλά να τον καταλάβει... να διατηρήσουμε ανοιχτό το μυαλό μας σε οτιδήποτε νέο... ιδέα ή άνθρωπο... άλλοτε πάλι σου λέω κάτι αστείο για να σε δω στην οθόνη να γελάς... πόσο μου αρέσει να σε βλέπω να γελάς... γελάω και γω μαζί σου... είμαστε εγώ και συ θυμάσαι?... δεν έχει σημασία που δεν με γνωρίζεις αλλά το ότι θέλεις να μάθεις τι σκέφτομαι... κι αυτή την στιγμή σκέφτομαι...