το κτίριο απέναντι...

... είναι γκρίζο και γερασμένο μα κάποτε είχε χρώμα ζωηρό, της νιότης... κάποτε εκεί μέσα άνθρωποι έχτιζαν τα αύριό τους... δεν πάει πολύς καιρός από τότε... κι όμως... αυτό που έμεινε... αυτό που τώρα εγώ αντικρύζω κάθε μέρα είναι ένας τάφος... ούτε άνθρωποι ούτε ζωές... που πήγαν? τι απέγιναν?... ποιος ξέρει? ποιος νοιάζεται?... τώρα έτσι μόνο και άδειο που απέμεινε, σαν χαροκαμένη μάνα που ακούει φωνές και νιώθει βήματα, έτσι λοιπόν περιμένει και ελπίζει... μάταια... τέλος εποχής... ξεπουλήσαμε...