τὸ ἴδιον...

... ξεχωρίζεις... κοιτάς αλλού τη στιγμή που όλοι κοιτούν προς μια άλλη κατεύθυνση... διακρίνεσαι τη στιγμή που άλλοι χάνονται μέσα στο πλήθος... η σκέψη σου ελεύθερη, αχαλίνωτη, ακόλαστη... δεν μπαίνει σε μήτρες... δεν σμιλεύεται παρά μονάχα απ΄τις δαιμονόπνευστες ιδέες σου... καταλαβαίνουν πως δεν είσαι ένας από δαύτους... σε θέλουν μαζί τους... έτσι μόνος και ιδιαίτερος είσαι επικίνδυνος... προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε αποπλανήσουν ώστε να γίνεις ένας απ' αυτούς... να πάψεις να ξεχωρίζεις... μηχανεύονται τρόπους για να σωπάσουν παρρησία σου... να φιμώσουν την φαντασία σου... να εξευτελίσουν την ελπίδα σου... κι εσύ έτσι μονάχος... με την κατάρα της εξαιρετικότητας μοναδική παρέα... με την ασίγητη και διψαλέα κάψα να μάθεις τι είναι πέρα απ' το ορατό... πέρα από το εύκολο... συνεχίζεις να κοιτάς αλλού... συνεχίζεις με την μια και μόνη επιλογή σου... να υπακούς στον εσώτερο κόσμο σου απειθώντας στην ορμήνια των πολλών... σφιχταγκαλιάζοντας μέχρι το πέρας της ύπαρξής σου τον πυρήνα της ψυχής σου... τὸ ἴδιον.