η σκουριά...

... που κατατρώγει τα σίδερα είναι η αδερφή της ανίας που βασανίζει τις ψυχές... οι δυο τους κάθε βράδυ τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση εξιστορώντας τις νέες τους κατακτήσεις... "σήμερα κατέκτησα εκατοντάδες γρανάζια και αμέτρητες μηχανές" λέει η σκουριά στην αδερφή της... "τα κάλυψα με τόση απ' την ουσία μου που δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια, θα στέκονται πάντα εκεί να μαρτυρούν τα παλιά τους μεγαλεία ανήμπορα, κουρασμένα, παρατημένα απ' τους αχάριστους ανθρώπους..." λέει με ένα σαρκαστικό χαμόγελο και τρίβει τα χέρια της κοιτώντας τα ρινίσματα να πέφτουν στη γη ανάλαφρα, χρυσοκίτρινα, άχρηστα... "μα κι εγώ" λέει η ανία... "σήμερα έπληξα δεκάδες ψυχές, ήταν εύκολη λεία ομολογώ... δεν μπορούσαν να αντισταθούν, δεν είχαν την δύναμη να το κάνουν... καθόντουσαν αποχαυνωμένες και κοιτούσαν τις ζωές τους να προχωρούν χωρίς φαντασία, χωρίς σκοπό, χωρίς λαχτάρα για δημιουργία... μα την αλήθεια πολύ εύκολη λεία" είπε χαμογελώντας πονηρά στην άξια αδερφή της τρίβοντας τα χέρια της γεμάτη ικανοποίηση για τα κατορθώματά της κοιτώντας τα αποξέσματα των ψυχών να πέφτουν στην άβυσσο... βαριά, μαυρισμένα, αχρηστευμένα...