τα χτυπήματα...
... είναι ασταμάτητα και ακούραστα... κι εγώ στέκομαι πάντα εκεί... σαν βράχος χωρίς μοίρα... σαν πέτρα χωρίς ρίζα... να τα δέχομαι καρτερικά γιατί τώρα πια ξέρω... ξέρω πως χωρίς αυτά δεν θα φύτρωνε πάνω μου τίποτα... μήτε ιδέα μήτε πόνος... χωρίς αυτά δεν θα ένιωθα τούτη ακριβώς τη στιγμή όλα αυτά που με κάνουν αυτό που είμαι... έναν χορταριασμένο βράχο στον πεπερασμένο ωκεανό του δικού μου χρόνου...
γράφτηκε απο την ΓΑΪΔΑΡΑ στις 10:09 μ.μ.
5 Comments:
Νησιά σημαδούρες στις θάλασσες του χρόνου...
:)
Σκεφτηκες ποτε οτι παρολο που τα χορταρακια πανω του δεν εχουν ουτε στο παραμικρο την σταθεροτητα του βραχου δεν παθαινουν τιποτα ενω ο ιδιος σιγα σιγα τρωγεται?
Kι αυτά κάποια στιγμή "μαραίνονται" μικρέ :)
Δεν "μαραινονται"... κανουν τον κυκλο τους .. δινουν νεα ζωη παλι και παλι και παλι...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home