ένα τεράστιο κενό...

... στο μέγεθος ενός "αντίο" συνθλίβει τα σπλάχνα μου... κατακλύζει με δάκρυα τις φλέβες μου... οδηγεί το κατατρεγμένο αίμα προς την δακρυδόχο στέρνα των ματιών μου... ποτέ πια δεν θα κυλήσουν δάκρυα απ' τα μάτια μου... ποτέ πια τα σωθικά μου δε θα πονέσουν για κανέναν... αίμα θα κυλά αντί για δάκρυα ... που θα διαγράφουν άμετρα πορφυρά αυλάκια στις παρειές του προσώπου μου... κι όταν γκρεμιστούν στο χώμα θα γεννηθούν πουλιά... ανέμελα... ελεύθερα... αδοκίμαστα... και τα ματωμένα ποτάμια των δακρύων μου θα γίνουν θάλασσες... αδάμαστες... ακατανόητες... φίλες...