πάνε...

... εικοσιδύο χρόνια από τότε που πίστεψε τελευταία φορά... για εικοσιδύο χρόνια ήταν αναγκασμένος να απολογείται γι αυτή του την ανίερη αφοβία... εικοσιδύο χρόνια τώρα τον κοιτούν βλέμματα εξεταστικά, αποδοκιμαστικά, αδιάκριτα... πάνε εικοσιδύο χρόνια από τότε που ένιωσε τον φόβο του θανάτου τελευταία φορά... θα 'ναι εικοσιδύο χρόνια τώρα που 'ναι μόνος και λεύτερος... για εικοσιδύο χρόνια παλεύει κάθε μέρα να αποδείξει πως τους αγαπάει... θα 'ναι εικοσιδύο χρόνια τώρα που φτύνουν στο πέρασμά του κι αυτός χαμογελάει με δάκρυα κατανόησης στα μάτια... εικοσιδύο χρόνια σιωπής μέσα σε έναν σύμφυρμα αυτοαναιρούμενων αλαλαγμών... εικοσιδύο χρόνια οδοιπόρος και ερευνητής των πιο σκοτεινών εχθρών της αγάπης... του φόβου και της αγνωσιάς...