ανεβαίνω...

... την σκάλα της σκέψης μου... κι όμως κάθε σκαλί που με ωθεί προς τα πάνω είναι μια σκοτεινή σκέψη που με ρίχνει κάτω... όσο ανεβαίνω η ορατότητά μου γίνεται καλύτερη... βλέπω πιο καθαρά πρόσωπα και πράματα... η ανάβαση είναι σωματικά δύσκολη... μα ακολουθεί πάντα μια κατάβαση τόσο ψυχικά κουραστική αλλά και τόσο αποκαλυπτική... περιμένει την σειρά της υπομονετικά μια πορεία προς τα έγκατα του νου τόσο οδυνηρά αναπότρεπτη όσο και εχθρική λόγω της αδιάκοπης πάλης της λογικής με την συναίσθηση... ανεβαίνω και κατεβαίνω πια με την ίδια ευκολία... δεν με ενοχλεί ούτε η απογοήτευση της γνώσης ούτε η ευκολία της κίνησης μεταξύ της αποκάλυψης και του αυτονόητου... ήδη ξέρω πως είτε πάνω είτε κάτω πάντα θα έχω μπροστά μου εμένα...