το πέρασμα των αθλίων...

... προς το ανώτερο και το εξαίρετο της ανθρώπινης υπόστασης είναι ακόμα σε εξέλιξη... τίποτα δεν έχει ακόμα επιτευχθεί παρά μόνο μερικά ακόμη βήματα προς την αθλιότητα... μπορούμε να ελπίζουμε?... μπορεί κάποιος να ελπίζει όταν βρίσκεται αιώνες στο πυκνό σκοτάδι?... ίσως αν δει κάποια αόριστη αμυδρή ακτίνα φωτός... αλλά πάλι μπορεί να είναι αυτό που θέλει απεγνωσμένα να δει γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως θα είναι τέτοιο το τέλος... ίσως πάλι κατασκευάσει ο ίδιος ακτίνες φωτός ονομάζοντάς τες παιδιά, μέλλον και ελπίδα... μα και πάλι η πρώτη ύλη θα είναι αυτός ο ίδιος... το πέρασμα απαιτεί ΤΗΝ υπέρβαση μέσα από την κατανόηση του δικού σου προσωπικού σκότους...

... εγώ δεν ελπίζω πια.