κοίταξέ τους...

... σπίτια αυτοκίνητα φαγοπότια κοσμήματα λούσα... κι όμως... τόσο μα τόσο δυστυχισμένοι... όχι δεν τους λυπάμαι... τους αγαπώ... όπως αγαπώ ένα παιδί που οδεύει στον θάνατο χωρίς να τον φοβάται κλείνοντας τα μάτια στην επόμενη στιγμή... δεν το αφορά το ύστερα... ζει το τώρα... και το τώρα είναι πάντα αρχή και τέλος μαζί...