... η τελειότητα στη γελοιότητα!

Να φτάνεις σπίτι μετά τη δουλειά, αφού διέσχισες άθλια δρομάκια, είδες εξαθλιωμένους ανθρώπους και ένιωσες ξανά πόσο βουτηγμένη στην κακομοιριά είναι αυτή η χώρα. Να φτάνεις σπίτι μετά από μια μέρα κατά τη διάρκεια της οποίας συνάντησες ανθρώπους στα όρια νευρικής κρίσης, ανθρώπους που κάποτε χαμογελούσαν μα τώρα ούτε καλημέρα δεν λένε κοιτώντας σε στα μάτια παρά μονάχα με κατεβασμένο το κεφάλι, ηττημένους από τους ίδιους τους τους εαυτούς. Να φτάνεις σπίτι αφού πέρασες έξω από το τρελάδικο της Σταυρούπολης (παραδέχομαι αδόκιμος αλλά αντικειμενικός όρος) και είδες ανθρώπους σκιές, λιωμένους, χρησιμοποιημένους, ξεγελασμένους από μια κοινωνία που είναι πιο άρρωστη η ίδια απ' αυτούς... και τέλος να φτάνεις σπίτι για να διαπιστώσεις πως μιλά ο Σαρκοζί στην βουλή των Ελλήνων (οποία η τιμή!) και όλοι χειροκροτούν κάθε προβλέψιμη και κονσερβοποιημένη μπούρδα που ήρθε για να μας πει με κορύφωμα το υπέροχο "Ελλάς Γαλλία Συμμαχία vol 2"!!!
Και να σου πιάνεται το στομάχι, να θέλεις να ξεράσεις για την κατάντια μας και την υποτακτικότητά μας όταν ακούς κάποιους δημοσιογραφίσκους να λένε, με κρυφή αλλά όχι κρυμμένη περηφάνια, για την στενή σχέση του Σαρκοζί με την Θεσσαλονίκη... τότε που ήταν παιδί είχε επισκεφτεί την πόλη μας για να διευθετήσει κάποια κληρονομικά(!!!)... και να μην μπορείς να ξεράσεις... να μην μπορείς ούτε να γελάσεις... να μην μπορείς να πονέσεις γιατί έχεις πια μουδιάσει... ΤΙ ΜΙΖΕΡΙΑ! ΤΙ ΑΗΔΙΑ! ΤΙ ΒΛΑΚΕΙΑ!
Είμαι πια πεπεισμένη πως γι αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει μέλλον.