ιστοριούλα

Η κοπέλα, η πεταλούδα και η μέδουσα
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη... η κοπέλα αποφάσισε ότι δεν ήθελε να πάει για ύπνο πριν γευτεί για ακόμη μία φορά την υπέροχη θάλασσα... όχι εκείνο το βράδυ... όχι με κείνο το φεγγάρι... "στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να ήμουν θαλάσσια ανεμώνη" έλεγε αστειευόμενη στους φίλους της... "μου αρέσει να κάθομαι στον βυθό και να κοιτάω πάνω την επιφάνεια του νερού... αισθάνομαι απίστευτα όταν το κάνω αυτό... σαν να είμαι ένα με την θάλασσα... το φως έχει άλλη χροιά εκεί κάτω... αν μπορούσα θα έμενα για πάντα εκεί" έλεγε και αυτή η υπερβολή της ήταν μια παρεξηγημένη αλήθεια... έτσι λοιπόν βράδυ πια φόρεσε το μαγιώ της και κατηφόρισε προς την παραλία... είχε μια γλυκιά ηρεμία η θάλασσα εκείνη την ώρα... φοβήθηκε λίγο αλλά προχώρησε... έβαλε τα πόδια της στο νερό και έβρεξε τα χέρια της... μια παράξενη αίσθηση φτερουγίσματος κοντά στα μαλλιά της την έκανε να γυρίσει απότομα... κοντοστάθηκε και περίμενε να δει τι ήταν... τότε μια πεταλούδα έκανε την εμφάνισή της... "περίεργο... πεταλούδα τέτοια ώρα?" σκέφτηκε και προσπάθησε να την διακρίνει καλύτερα μέσα στο φεγγαρίσιο σκοτάδι... τότε την είδε καλύτερα... αλλά συνέβηκε κάτι απίστευτο... η πεταλούδα της μίλησε... η κοπέλα έμεινε έκπληκτη... ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή της που έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να την κοιτάει μην μπορώντας να μιλήσει... "...ναι... εγώ σου μιλάω" είπε η πεταλούδα και αυτή η κουβέντα την έκανε να συνέλθει... "αγαπάς πολύ την θάλασσα έτσι?... κι εγώ... μα δεν μπορώ να την γευτώ όπως θα ήθελα... αν κάνω ότι βυθίζομαι θα χαθώ... και τι δεν θα έδινα για να μπορέσω έστω για μια φορά να γευτώ την αίσθησή της... και τι δεν θα έδινα" είπε με παράπονο... "θέλεις να δοκιμάσουμε κάτι?" είπε η κοπέλα..."θα καθήσεις πάνω στα μαλλιά μου και θα μπω σιγά σιγά στο νερό... όταν αρχίσω να βυθίζομαι θα μου πεις αν μπορεις να αντέξεις ή όχι... εντάξει?... "σύμφωνοι" είπε με χαρά η πεταλούδα... έτσι σιγά σιγά η κοπέλα μπήκε στο νερό προσέχοντας μην βρέξει την πεταλούδα... ήταν περίεργο... την αγάπησε εκείνη την πεταλούδα... ίσως αγάπησε αυτή την αδυναμία της... δεν θα ήθελε με τίποτα να πάθει κακό... έτσι ήταν πολύ προσεκτική... αθόρυβα μπήκε στο νερό και έφτασε μέχρι τον λαιμό... "στάσου λίγο" είπε η πεταλούδα... "φυσικά... θέλεις να φύγεις?... δεν αντέχεις άλλο?" την ρώτησε... "όχι... όχι δεν είναι αυτό" απάντησε η πεταλούδα... "απλά νιώθω τόσο υπέροχα... θέλω να την θυμάμαι αυτή την στιγμή... να την απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο" είπε και χαμογέλασε στην κοπέλα με ευγωμοσύνη... "ωραία όταν είσαι έτοιμη πες μου να βουτήξω μέσα" είπε η κοπέλα... πέρασαν λίγα λεπτά... το φεγγάρι φώτιζε το νερό δημιουργώντας ένα σύμφυρμα χρωμάτων... η κοπέλα έμεινε να το θαυμάζει... το ίδιο και η πεταλούδα... κάποια στιγμή η πεταλούδα λέει "πάμε... έιμαι έτοιμη... θέλω να το ζήσω αυτό... κι ας..." η κοπέλα δεν άκουσε την τελευταία κουβέντα και βούτηξε στον βυθό... "τι υπέροχη αίσθηση... τι ομορφιά υπάρχει εδώ κάτω... πόσο θα ήθελα να μείνω για πάντα εδώ" σκέφτηκε η πεταλούδα... η κοπέλα έκανε αυτό που συνήθιζε πάντα... έμεινε στον βυθό να κοιτάει πάνω την επιφάνεια... έβλεπε το φεγγάρι απο τον βυθό... και ήταν ένα θέαμα τόσο όμορφο που ξέχασε την πεταλούδα και έμεινε να το θαυμάζει... κι η πεταλούδα άφησε τα μαλλιά της κοπέλας, που πριν ήταν γαντζωμένη πάνω τους και κολύμπησε για λίγο... αυτό δεν το είχε ζήσει ποτέ ξανά... ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχε ζήσει... ίσως γιατί δεν μπορούσε να το ζει κάθε μέρα... έτσι η πεταλούδα χάθηκε μέσα στην θάλασσα που τόσο αγάπησε... έστω για μερικά λεπτά... έστω για τελευταία φορά... η κοπέλα ένιωθε τόσο όμορφα που δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο... κάποια στιγμή ένιωσε ένα χάδι... μια αίσθηση περίεργη αλλά τρυφερή... γύρισε το κεφάλι της στο νερό παρασύροντας τα μαλλιά της σε έναν χωρό αργό και τόσο ήρεμο... και τότε είδε μία μέδουσα... μία πανέμορφη αέρινη μέδουσα που έκπληκτη άκουσε να της μιλάει... "είναι αργά... δεν φοβάσαι εδώ μόνη?" την ρώτησε... η κοπέλα αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και συνήλθε ψέλλισσε "όχι όχι... το αντίθετο... νιώθω υπέροχα και τόσο οικεία εδώ κάτω" και χαμογέλασε... "κι εγώ πολύ θα ήθελα να βγω έξω στην ξηρά... πολύ θα ήθελα να νιώσω στεγνή... μα αν το κάνω θα χαθώ" της είπε θλιμμένη... τότε άστραψαν τα μάτια της κοπέλας και της είπε "θέλεις να δοκιμάσουμε κάτι?... θα κάτσεις πάνω στα μαλλιά μου και θα βγω σιγά σιγά απ'το νερό... έτσι αν θα νιώσεις άσχημα θα μου πεις να σταματήσω... σύμφωνοι?" της είπε... και η μέδουσα απάντησε όλο χαρά "σύμφωνοι!"... έτσι η κοπέλα που είχε πια ξεχάσει την πεταλούδα άρχισε να βγαίνει απ'το νερό... η μέδουσα είχε σκαλώσει στα μαλλιά της και άρχισε να νιώθει ολοένα και πιο πολύ το γλυκό αεράκι στο διάφανο δέρμα της... "προχωράω?" ρωτάει η κοπέλα... και ένιωθε ότι την αγαπούσε εκείνη την μέδουσα... ίσως να αγαπούσε αυτή την αδυναμία της... "ναι... θέλω να το ζήσω αυτό... είναι υπέροχο... κι ας..." απάντησε η μέδουσα... και μην ακούγοντας την τελευταία κουβέντα η κοπέλα βγήκε απ'το νερό... και ήταν τόσο γλυκιά η αίσθηση της νυχτερινής αύρας πάνω στο βρεγμένο κορμί της που ξέχασε την μέδουσα... ξάπλωσε στην άμμο και κοιτούσε σχεδόν ερωτικά το φεγγάρι... σαν να ήθελε να το φιλήσει... σαν να ήθελε να φιληθεί... και η μέδουσα ευτυχισμένη άφησε τα μαλλιά της κοπέλας και γλύστρισε... έπεσε στην άμμο... ένιωσε την πρωτόγνωρη και υπέροχη αίσθηση του φεγγαριού στο σώμα της και χάθηκε...
Και η κοπέλα δεν θυμήθηκε ποτέ ξανά τίποτα απο κείνο το βράδυ... μόνο πως ξαναβούτηξε στον βυθό... και έμεινε εκεί για πάντα κοιτώντας την επιφάνεια... μια θαλάσσια ανεμώνη...