κοριτσίστικο

To σχόλιο του ευγενέστατου γάλλου φίλου μας μου θύμισε την Αμελί... όταν είδα για πρώτη φορά αυτή την σκηνή... έμεινα να κοιτάω χωρίς ανάσα... σαν να παρέλυσα για λίγο... για ελάχιστα δευτερόλεπτα ένιωσα μία αίσθηση που σπάνια βιώνω σε ταινία... σαν να πήρε αυτή η σκηνή ανθρώπινη μορφή και να χάιδεψε την ψυχή μου... δεν ξέρω γιατί... ίσως τα πρόσωπα... ίσως τα χρώματα, ο φωτισμός, η ατμόσφαιρα... ακόμα και η μουσική... τόσο ταιριαστή σύντροφος της ταινίας... ίσως οι εκφράσεις... ναι νομίζω το τελευταίο περισσότερο... χωρίς να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου μην χάσω κάτι απο την σκηνή αυτή είδα κάτι τόσο ανθρώπινο... η έκφραση της στη θέα του αγαπημένου της... την στιγμή που η απόγνωση της χαμένης ευκαιρίας και του ανολοκλήρωτου έρωτα συναντούσε το γλυκό συναίσθημα της εκπλήρωσης του ονείρου... εκεί... κάπου ανάμεσα στα δάκρυα της απελπισίας και της απόλυτης ευτυχίας... κάπου εκεί χάθηκα...

one of the most tender scenes in filmography... for me...