η πιο αγαπημένη του...

... ώρα ήταν το απογευματάκι... λίγο μετά τον μεσημεριανό ύπνο και πριν ξεκινήσει η πολύβουη πόλη να συνέρχεται... έβγαινε στο παράθυρο και κοίταζε πέρα μέχρι κει που έφτανε το βλέμμα του... δεν ήταν εύκολο... είχε εκπαιδεύσει τη ματιά του να σκαρφαλώνει τις πολυκατοικίες, να υψώνεται πάνω απ' τις κεραίες, να χαϊδεύει τις μπουγάδες προσεχτικά και να φτάνει τελικά στη θάλασσα... στ' ανοιχτά... έβγαζε λίγο καπνό από μια δερμάτινη θήκη και έστριβε ένα τσιγάρο με το βλέμμα καρφωμένο πάντα στη θάλασσα... το άναβε, πάντα με σπίρτα λάτρευε την μυρωδιά τους όταν τα έσβυνε και ρουφούσε με τέτοια επιθυμία τη νικοτίνη... σαν να ήταν η αλμύρα εκείνη που πότιζε τα πνευμόνια του και όχι η σαγηνευτική ουσία... φυσούσε τον καπνό με τέτοια απόλαυση σαν να ήταν η θαλασσινή αύρα εκείνη που έβγαινε απ' το στόμα του... πάντα με το βλέμμα στη θάλασσα... δίπλα ακριβώς ένα άλλο παράθυρο... πάντα όμως κλειστό... κάποτε είχε γνωρίσει σε κείνο το παράθυρο μια κοπέλα... μια κοπέλα που δεν ξέχασε ποτέ μα δεν ξανάδε από τότε... μάταια την περίμενε για πολλές μέρες από κείνη την πρώτη συνάντηση... όταν κατάλαβε ότι δεν θα ξαναγύριζε πήρε μια απόφαση... δεν θα την περίμενε ποτέ πια... ποτέ δεν θα την αναζητούσε μα κάθε μέρα θα έβγαινε στο παραθύρι του για να την ξορκίζει.... με σύμμαχο του την θάλασσα και ένα τσιγάρο... την πιο αγαπημένη του ώρα...