η συνάντηση...

...εκείνο το κυριακάτικο πρωινό είχε σηκωθεί πολύ νωρίς... ένιωθε πως θα ήταν μια ξεχωριστή μέρα... για έναν παράξενο λόγο ένιωθε πως θα γινόταν κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα... μα δεν ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθε αυτό... στο παρελθόν πολλές φορές είχε αυτό το αόριστο συναίσθημα της λαχτάρας μα όσο κι αν περίμενε τίποτα δεν συνέβη... κι όμως πετούσε κάθε φορά την πικρή γεύση της ανεκπλήρωτης αναμονής στο βάθος του μυαλού του και ένιωθε πάλι απ' την αρχή, σαν να ΄ταν η πρώτη φορά, αυτήν την γλυκιά ελπίδα που κάνει την προσμονή ένα ανήλεο ψυχομαχητό με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της αμφιβολίας... κατηφόρισε το γνώριμο δρομάκι που οδηγούσε στην πλατεία... ένιωσε κάποια στιγμή σχεδόν μεθυσμένος από το άρωμα της γης και των λουλουδιών μετά την βραδινή βροχή... "περίεργο" σκέφτηκε... "δεν υπάρχει ψυχή"... κοίταξε γύρω του σαν να έβλεπε για πρώτη φορά το μέρος και συνέχισε την πορεία του προς την πλατεία του χωριού... όταν έφτασε εκεί η έκπληξή του ήταν ακόμη μεγαλύτερη... κανείς... ακόμα και το καφενεδάκι όπου έπινε τα κυριακάτικα πρωινά τον καφέ του ήταν κλειστό... "μα τι γίνεται?" σκέφτηκε... "πρώτη φορά συναντώ τέτοια ερημιά ένα τέτοιο πρωινό!"... έριξε μια εξεταστική ματιά τριγύρω μήπως και κάτι του διέφευγε... το καφενείο όπου πήγαινε είχε ευτυχώς πάντα καρεκλάκια έξω κι έτσι κάθισε και πήρε μια βαθιά ανάσα... όχι απ' την κούραση μα απ΄την σύγχυση... "δεν καταλαβαίνω" ψέλλισε... "ας είναι. θα περιμένω." είπε φωναχτά αυτή τη φορά και έβγαλε την χθεσινή εφημερίδα απ' την τσέπη του... διάβαζε πάντα το πρωινό της Κυριακής την χθεσινή εφημερίδα και άφηνε την κυριακάτικη για το απόγευμα... έτσι γέμιζε την μέρα του με διάφορες ειδήσεις και νέα απ' όλο τον κόσμο... οι Κυριακές τον πονούσαν... είχε συνηθίσει από μικρό παιδί να δουλεύει συνέχεια κι έτσι οι αργίες αυτές του φαίνονταν σαν αναγκαστικά και κουραστικά διαλείμματα μεταξύ των πολυάσχολων και φορτισμένων απ' την ένταση της δουλειάς ημερών... άρχισε να διαβάζει την εφημερίδα του ρίχνοντας κάθε λίγο μια ματιά τριγύρω... ταξίδευε έτσι σε όλα τα μέρη της γης κι ας μην είχε πάει ποτέ πουθενά εκτός απ΄τον τόπο που γεννήθηκε... διάβασε με ενδιαφέρον όλες τις ειδήσεις για τα σκληρά οικονομικά μέτρα, για την αυξανόμενη εγκληματικότητα, για την δυσάρεστη πολιτική κατάσταση, για την κοινωνική παρακμή... τίποτα δεν μπορούσε να του δώσει λίγη χαρά, μια τόση δα ελπίδα... τίποτα... ούτε μέσα του... είχε από καιρό παραιτηθεί από κάθε προσδοκία για κάτι καλύτερο... μόνο κρατούσε την γλυκιά γεύση της πρωινής ελπίδας για κάτι που δεν ήξερε μα ένιωθε ότι θα έφερνε κάτι διαφορετικό στη ζωή του... ξαφνικά βυθισμένος στις αράδες της εφημερίδας ένιωσε κάποιον να του κτυπά τον ώμο... "τι?" είπε και πετάχτηκε τρομαγμένος από αυτή την ξαφνική διακοπή του ταξιδιού του... αυτό που αντίκρισε ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα που κρατούσε μια μικρή ξεθωριασμένη βαλίτσα... έμοιαζε ταλαιπωρημένη, αποκαμωμένη, έτοιμη να καταρρεύσει... με μιας σηκώθηκε και της έδωσε την καρέκλα του... σχεδόν την ανάγκασε να καθίσει... η γυναίκα δεν μιλούσε καθόλου... μάταια την ρωτούσε από που ερχόταν και πως την έλεγαν... μόνο τον κοιτούσε με ένα βλέμμα απορίας... σαν να μην ήξερε και η ίδια που βρισκόταν... "να πάρει" ψιθύρισε "και δεν υπάρχει κανείς για βοήθεια..." ενώ παράλληλα κοιτούσε γύρω μήπως και δει κάποιον να έρχεται... μα τίποτα... παντού ερημιά... επικρατούσε μια τόσο βαριά σιγή που νόμιζε πως οι δυο τους ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι στη γη... η ανησυχία του μεγάλωσε όταν είδε την άγνωστη γυναίκα σχεδόν να λιποθυμάει... την κρατούσε στα χέρια του με τέτοια προσοχή... όπως κρατάει ένας γιος την μάνα του... κι ας μην ήξερε τίποτα γι αυτήν... κι ας μην είχε γνωρίσει ποτέ εκείνος τη δική του μάνα... κάποια στιγμή η γυναίκα του χαϊδεύει το μέτωπο και με δάκρυα στα μάτια ψελλίζει μερικές λέξεις που του ήταν άγνωστες... "είναι ξένη λοιπόν" σκέφτηκε... "μα από που έρχεται?... και τι κάνει ολομόναχη σε έναν άγνωστο τόπο?" αναρωτήθηκε... όλη αυτή την ώρα όμως ένιωθε βαθιά μέσα του μια συμπόνοια γι αυτήν την άγνωστη... σαν να την γνώριζε χρόνια... η γυναίκα ανέπνεε δύσκολα... έτσι όπως την κοιτούσε ένιωσε σαν κάπου να την είχε ξαναδεί... τα άσπρα της μαλλιά ήταν τόσο απαλά που δεν κρατήθηκε... τα άγγιξε με προσεκτικές κινήσεις και τα χάιδεψε τόσο τρυφερά σαν να ήταν αραχνοΰφαντα και φοβόταν μήπως διαλυθούν... σαν να ήταν αυτό το χάδι του ένα γιατρικό γι αυτή τη γυναίκα... άνοιξε τα μάτια της και του φάνηκε πως ανάμεσα στις χιλιάδες ρυτίδες του προσώπου της είδε ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα γαλήνιο, μια ματιά αγάπης... έψαξε με αργές κινήσεις την τσέπη της ζακέτας της... έβαλε μέσα το χέρι της και έβγαλε μια φωτογραφία... μια κιτρινισμένη παλιά φωτογραφία σχισμένη στις άκρες σαν έπαιζε μαζί της απρόσεχτα ο χρόνος αδιαφορώντας για τον προορισμό της... τον κοίταξε και την έβαλε στα χέρια του... εκείνος σαστισμένος την κοίταξε και είδε μια γυναίκα όμορφη... μια γυναίκα χαμογελαστή όμορφα ντυμένη... φορούσε ένα φόρεμα με λουλούδια με μια μονόχρωμη εσάρπα ριγμένη στους ώμους της... έμοιαζε πολύ ευτυχισμένη... κρατούσε το χέρι ενός αγοριού με μεγάλα ανοιχτόχρωμα μάτια και καστανά μαλλιά... "ο γιος της" σκέφτηκε και τότε άστραψαν τα μάτια του... ένιωσε ένα τρέμουλο σαν να τον άγγιξε ένα αναπάντεχο κρύο αεράκι... αναγνώρισε αυτό το αγόρι... ένιωσε τότε εκείνη την αποτυπωμένη στο χαρτί στιγμή σαν να ήταν το παρόν... αυτό το αγόρι ήταν αυτός... κι εκείνη η λιπόθυμη γυναίκα... ήταν... δεν μπορούσε να πιστέψει τις σκέψεις που πλημμύρισαν το μυαλό του... πως ήταν δυνατόν... ήταν η μητέρα του?...



Στο δρόμο για το σπίτι... το μυαλό του ήταν πια καθαρό... έπρεπε να ξεκινήσει η αναζήτηση... ξαφνικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον έμοιαζαν ένα... το όνειρο που είδε το προηγούμενο βράδυ έμοιαζε τόσο αληθινό... είχε ακόμη την απαλή αίσθηση των μαλλιών της στα δάχτυλα... αποφάσισε να ακολουθήσει τα αποτυπώματα αυτού του ονείρου... άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και την έκλεισε πίσω του ανοίγοντας έτσι μια άλλη πόρτα... εκείνη της ελπίδας για ολοκλήρωση... της προσμονής μιας συνάντησης...