πάντα θα φεύγω...

... από εμένα...

εσωτερικός διάλογος...

... γιατί δεν γράφεις άλλο?

- Δεν μπορώ.

... τι θα πει δεν μπορείς? τι έπαθες ξαφνικά?

- Ξαφνικά τίποτα. Απλά δεν μου βγαίνει.

... δεν σου βγαίνει? δηλαδή δεν έχεις πια σκέψεις? δεν έχεις συναισθήματα? δεν έχεις δαίμονες?

- Το αντίθετο. Με βασανίζουν οι σκέψεις. Με πνίγουν τα συναισθήματα. Μου κρατούν τα χέρια οι δαίμονες.

... πότε λες να ξαναγράψεις? πότε θα το ξεπεράσεις?

- Ίσως αύριο. Ίσως ποτέ. Εξαρτάται.

... από τι? από ποιον?

- Από μιαν αρχή και ένα τέλος. Από μια γέννηση κι έναν θάνατο. Από όλα κι από τίποτα.



Η φωτό απ' την έκθεση No Borders

ανεκτίμητο...

μυστικά...

Ay Amor

όσο προχωρώ...

... μπροστά... νιώθω πως πηγαίνω πίσω... όσο πιο μπροστά... τόσο πιο πίσω... σαν μια χρονοπαγίδα... μέλλον και παρελθόν έχουν εξοστρακίσει το παρόν... και βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο θεριά... την επιλογή και το ακολούθημα...

όχι πια λέξεις...

... μόνο νότες...

Απ΄την έκθεση No βorders

συννέφιασα...

χωρίς ρότα......

θα περιμένω...

η φυλακή μέσα...

... είμαι εδώ... ανάμεσά σας... κοιτάξτε με πως αναπνέω... εδώ μπροστά σας... δείτε με πως κλαίω... δίπλα σας... εγώ ζω... αυτός ζει... εμείς ζούμε?

οι σοβαροί κλόουν...

Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια
κείνες τις νύχτες του Μαγιού
με βλέμμα καρφωμένο προς την πόρτα
ανήσυχο από το φόβο του διωγμού

Τους είδα βιαστικούς μέσα στη νύχτα
σ' ένα παράνομο κρυφτό
δραπέτες των λεωφόρων
σκορπώντας στους πολίτες πανικό

Τους είδα σε διαδήλωση
να φεύγουν με τη γεύση του μισού
το πλήθος ξέρναε την αγρύπνια τους
και τους σημάδευε το μάτι ενός φακού

Στα σκοτεινά δωμάτια
με συζητήσεις
που δεν τέλειωσαν ποτέ
στις μυστικές βιβλιοθήκες και στα πάρκα
με Πόε, με Ντε Σαβ και Μαρκ Τουέν
και με μια άγνωστη αρρώστια στη σάρκα

Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος
διωγμένοι σαν εξτρεμιστές
γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ' την πείνα τους
ή μες στις φυλακές πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν
στην αγωνία της επόμενης στιγμής
τους είδα περαστικούς από τις αίθουσες των Πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής...

Π. Σιδηρόπουλος

με τα μάτια...

...καρφωμένα στην αντανάκλαση... περιμένω... γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω το πραγματικό μα μόνο την απεικόνισή του δεν ξέρω... ίσως φοβάμαι... ίσως ελπίζω... ίσως περιμένω... να έρθεις... να μείνεις... να είσαι... και τότε... μόνο τότε... θα κοιτάξω...

χωρίς αφετηρία...

...χωρίς προορισμό... χωρίς αλυσίδες...

...

που βρίσκομαι?