ιστοριούλα

Η κοπέλα, η πεταλούδα και η μέδουσα
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη... η κοπέλα αποφάσισε ότι δεν ήθελε να πάει για ύπνο πριν γευτεί για ακόμη μία φορά την υπέροχη θάλασσα... όχι εκείνο το βράδυ... όχι με κείνο το φεγγάρι... "στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να ήμουν θαλάσσια ανεμώνη" έλεγε αστειευόμενη στους φίλους της... "μου αρέσει να κάθομαι στον βυθό και να κοιτάω πάνω την επιφάνεια του νερού... αισθάνομαι απίστευτα όταν το κάνω αυτό... σαν να είμαι ένα με την θάλασσα... το φως έχει άλλη χροιά εκεί κάτω... αν μπορούσα θα έμενα για πάντα εκεί" έλεγε και αυτή η υπερβολή της ήταν μια παρεξηγημένη αλήθεια... έτσι λοιπόν βράδυ πια φόρεσε το μαγιώ της και κατηφόρισε προς την παραλία... είχε μια γλυκιά ηρεμία η θάλασσα εκείνη την ώρα... φοβήθηκε λίγο αλλά προχώρησε... έβαλε τα πόδια της στο νερό και έβρεξε τα χέρια της... μια παράξενη αίσθηση φτερουγίσματος κοντά στα μαλλιά της την έκανε να γυρίσει απότομα... κοντοστάθηκε και περίμενε να δει τι ήταν... τότε μια πεταλούδα έκανε την εμφάνισή της... "περίεργο... πεταλούδα τέτοια ώρα?" σκέφτηκε και προσπάθησε να την διακρίνει καλύτερα μέσα στο φεγγαρίσιο σκοτάδι... τότε την είδε καλύτερα... αλλά συνέβηκε κάτι απίστευτο... η πεταλούδα της μίλησε... η κοπέλα έμεινε έκπληκτη... ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή της που έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να την κοιτάει μην μπορώντας να μιλήσει... "...ναι... εγώ σου μιλάω" είπε η πεταλούδα και αυτή η κουβέντα την έκανε να συνέλθει... "αγαπάς πολύ την θάλασσα έτσι?... κι εγώ... μα δεν μπορώ να την γευτώ όπως θα ήθελα... αν κάνω ότι βυθίζομαι θα χαθώ... και τι δεν θα έδινα για να μπορέσω έστω για μια φορά να γευτώ την αίσθησή της... και τι δεν θα έδινα" είπε με παράπονο... "θέλεις να δοκιμάσουμε κάτι?" είπε η κοπέλα..."θα καθήσεις πάνω στα μαλλιά μου και θα μπω σιγά σιγά στο νερό... όταν αρχίσω να βυθίζομαι θα μου πεις αν μπορεις να αντέξεις ή όχι... εντάξει?... "σύμφωνοι" είπε με χαρά η πεταλούδα... έτσι σιγά σιγά η κοπέλα μπήκε στο νερό προσέχοντας μην βρέξει την πεταλούδα... ήταν περίεργο... την αγάπησε εκείνη την πεταλούδα... ίσως αγάπησε αυτή την αδυναμία της... δεν θα ήθελε με τίποτα να πάθει κακό... έτσι ήταν πολύ προσεκτική... αθόρυβα μπήκε στο νερό και έφτασε μέχρι τον λαιμό... "στάσου λίγο" είπε η πεταλούδα... "φυσικά... θέλεις να φύγεις?... δεν αντέχεις άλλο?" την ρώτησε... "όχι... όχι δεν είναι αυτό" απάντησε η πεταλούδα... "απλά νιώθω τόσο υπέροχα... θέλω να την θυμάμαι αυτή την στιγμή... να την απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο" είπε και χαμογέλασε στην κοπέλα με ευγωμοσύνη... "ωραία όταν είσαι έτοιμη πες μου να βουτήξω μέσα" είπε η κοπέλα... πέρασαν λίγα λεπτά... το φεγγάρι φώτιζε το νερό δημιουργώντας ένα σύμφυρμα χρωμάτων... η κοπέλα έμεινε να το θαυμάζει... το ίδιο και η πεταλούδα... κάποια στιγμή η πεταλούδα λέει "πάμε... έιμαι έτοιμη... θέλω να το ζήσω αυτό... κι ας..." η κοπέλα δεν άκουσε την τελευταία κουβέντα και βούτηξε στον βυθό... "τι υπέροχη αίσθηση... τι ομορφιά υπάρχει εδώ κάτω... πόσο θα ήθελα να μείνω για πάντα εδώ" σκέφτηκε η πεταλούδα... η κοπέλα έκανε αυτό που συνήθιζε πάντα... έμεινε στον βυθό να κοιτάει πάνω την επιφάνεια... έβλεπε το φεγγάρι απο τον βυθό... και ήταν ένα θέαμα τόσο όμορφο που ξέχασε την πεταλούδα και έμεινε να το θαυμάζει... κι η πεταλούδα άφησε τα μαλλιά της κοπέλας, που πριν ήταν γαντζωμένη πάνω τους και κολύμπησε για λίγο... αυτό δεν το είχε ζήσει ποτέ ξανά... ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχε ζήσει... ίσως γιατί δεν μπορούσε να το ζει κάθε μέρα... έτσι η πεταλούδα χάθηκε μέσα στην θάλασσα που τόσο αγάπησε... έστω για μερικά λεπτά... έστω για τελευταία φορά... η κοπέλα ένιωθε τόσο όμορφα που δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο... κάποια στιγμή ένιωσε ένα χάδι... μια αίσθηση περίεργη αλλά τρυφερή... γύρισε το κεφάλι της στο νερό παρασύροντας τα μαλλιά της σε έναν χωρό αργό και τόσο ήρεμο... και τότε είδε μία μέδουσα... μία πανέμορφη αέρινη μέδουσα που έκπληκτη άκουσε να της μιλάει... "είναι αργά... δεν φοβάσαι εδώ μόνη?" την ρώτησε... η κοπέλα αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και συνήλθε ψέλλισσε "όχι όχι... το αντίθετο... νιώθω υπέροχα και τόσο οικεία εδώ κάτω" και χαμογέλασε... "κι εγώ πολύ θα ήθελα να βγω έξω στην ξηρά... πολύ θα ήθελα να νιώσω στεγνή... μα αν το κάνω θα χαθώ" της είπε θλιμμένη... τότε άστραψαν τα μάτια της κοπέλας και της είπε "θέλεις να δοκιμάσουμε κάτι?... θα κάτσεις πάνω στα μαλλιά μου και θα βγω σιγά σιγά απ'το νερό... έτσι αν θα νιώσεις άσχημα θα μου πεις να σταματήσω... σύμφωνοι?" της είπε... και η μέδουσα απάντησε όλο χαρά "σύμφωνοι!"... έτσι η κοπέλα που είχε πια ξεχάσει την πεταλούδα άρχισε να βγαίνει απ'το νερό... η μέδουσα είχε σκαλώσει στα μαλλιά της και άρχισε να νιώθει ολοένα και πιο πολύ το γλυκό αεράκι στο διάφανο δέρμα της... "προχωράω?" ρωτάει η κοπέλα... και ένιωθε ότι την αγαπούσε εκείνη την μέδουσα... ίσως να αγαπούσε αυτή την αδυναμία της... "ναι... θέλω να το ζήσω αυτό... είναι υπέροχο... κι ας..." απάντησε η μέδουσα... και μην ακούγοντας την τελευταία κουβέντα η κοπέλα βγήκε απ'το νερό... και ήταν τόσο γλυκιά η αίσθηση της νυχτερινής αύρας πάνω στο βρεγμένο κορμί της που ξέχασε την μέδουσα... ξάπλωσε στην άμμο και κοιτούσε σχεδόν ερωτικά το φεγγάρι... σαν να ήθελε να το φιλήσει... σαν να ήθελε να φιληθεί... και η μέδουσα ευτυχισμένη άφησε τα μαλλιά της κοπέλας και γλύστρισε... έπεσε στην άμμο... ένιωσε την πρωτόγνωρη και υπέροχη αίσθηση του φεγγαριού στο σώμα της και χάθηκε...
Και η κοπέλα δεν θυμήθηκε ποτέ ξανά τίποτα απο κείνο το βράδυ... μόνο πως ξαναβούτηξε στον βυθό... και έμεινε εκεί για πάντα κοιτώντας την επιφάνεια... μια θαλάσσια ανεμώνη...

Περιμένοντας...

Μια γυναίκα γύρω στα 90 περιμένει... περιμένει την ώρα της φυγής ... καταστρώνει κάθε μέρα που ξημερώνει σχέδιο απόδρασης... θέλει να αφήσει πίσω της ένα μέρος που τίποτα δεν την κρατά πια... ούτε καν τα παιδιά της... ούτε τα παιδιά των παιδιών της... γιατί είναι κουρασμένη... γιατί έχει ζήσει πολλά... πάρα πολλά...
Μια γυναίκα που μεγάλωσε πέντε παιδιά σε πολύ δύσκολες εποχές παρακαλά τον θεό (της) να την πάρει κοντά του... και είναι απο τις γυναίκες που το εννοεί πραγματικά...
Έχετε δει μια τέτοια γυναίκα να κάθεται υπομονετικά στο κρεββάτι ενός δωματίου?... χωρίς μουσική... χωρίς κουβέντα... χωρίς εξωτερικούς ήχους.... να ακούγεται μόνο η ανάσα της?... μια ανάσα σχεδόν μελωδική... σαν ένα κομμάτι για πιάνο, που ακολουθεί τον ρυθμό που ορίζει ένας μετρονόμος... φίλος της αλλά και εχθρός... την συντροφεύει και την καταδιώκει... αρχίζει να την καταλαβαίνει όμως... να την πονάει... κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... ίσως δυσκολεύεται και εκείνος μέρα με την μέρα να κρατήσει έναν ανεπιθύμητο ρυθμό... μια μελωδία πόνου... και ίσως τελικά δεχτεί να γίνει συνεργός... και σιγά σιγά... η μελωδία θα γίνεται ολοένα και πιο αργή... θα αρχίσει να χάνεται στο φως... και το κομμάτι για πιάνο θα τελειώσει... και μεις οι θεατές θα χειροκροτάμε εκστασιασμένοι... χωρίς ανάσα... και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ... παρά μόνο όταν θα θελήσουμε... περιμένοντας...

Όμορφη πόλη

... είναι η άδεια πόλη... σε αυτό κατέληξα σήμερα κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης μας... οι λιγοστοί που μείναμε εντός των τειχών, σίγουρα αναπνεύσαμε ένα άλλο αέρα... τελικά οι μεγάλες πόλεις παρόλο το μέγεθός τους και τις "ανέσεις" τους δεν είναι φτιαγμένες για να φιλοξενούν πολύ κόσμο... το αντίθετο θα έλεγα... πως αλλιώς να εξηγήσεις το ότι όλη την υπόλοιπη εβδομάδα στους δρόμους βλέπεις σκυθρωπά και βασανισμένα πρόσωπα ενώ το σαββατοκύριακο χαμογελαστούς και χαλαρούς ανθρώπους?

αντιθέσεις

Είναι εξοργιστικό πόσο έντονες αντιθέσεις υπάρχουν στην ζωή... επαίσχυντη αδικία ... κι όμως συνεχίζουμε την ζωή μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα... σαν να δικαιούμαστε αυτήν την ευδαιμονία... σαν να αξίζουν οι άλλοι την κακοτυχία τους... ο παππούς του προπάππου μου φύτρωσε πάνω σε μια γη η οποία με
την σειρά της πέρασε στα παιδιά του τα οποία με την σειρά τους θα την κληροδοτήσουν στα δικά τους παιδιά?... γιατί?... ανήκε πάντα σε αυτόν?... πάντα???... απο πότε χρονολογικά?... πότε χτύπησε η ευδαιμονία αυτή την πόρτα του?... και που ήταν οι άλλοι... οι κακότυχοι?
Επαίσχυντη αδικία... ωραία που είναι η ζωή μας!

Blue Iguana

Η προέκταση ενός χεριού, που έβγαινε ορμητικά και με σιγουριά απ’ το παράθυρο του μπροστινού μου αυτοκινήτου σ’ εκείνο το κόκκινο φανάρι του Βαρδαρίου ένα ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα, καθώς επίσης και το μετέπειτα άνοιγμα των δακτύλων του ίδιου χεριού έτσι ώστε τελικά να ξεδιπλωθεί μπροστά στα κουρασμένα μάτια μου το γνωστό και πάντα σαφές νεύμα της ανοιχτής παλάμης, ήταν μια εικόνα που μου έφερε ένα αυθόρμητο γέλιο που τόσο χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή... με έβγαλε απ’ τη μιζέρια της παραμονής μου σ΄ εκείνο το φανάρι για ένα χρονικό διάστημα τόσο μα τόσο αδικοχαμένο... κάποιο λόγο θα είχε ο κάτοχος αυτού του χεριού γι αυτή του την ψυχοανακουφιστική κίνηση, σκέφτηκα... ναι... έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι η επονομαζόμενη «μούντζα» έχει ευεργετικές επιδράσεις στον ψυχισμό των απανταχού καταπιεσμένων μα και ταλαιπωρημένων... η μετάλλαξη του σατανικού κόκκινου φαναριού σε αέρινο και δροσερό πράσινο με έφερε στην πρώτη θέση... ναι... ήταν γεγονός... στην επόμενη μετάλλαξη θα φύγω πια απ’ αυτό το κολλημένο στον χωροχρόνο σημείο της σαλονίκης... ένα κενό στο μυαλό μου διαδέχτηκε την στιγμιαία χαρμονή που μου έδωσε εκείνο το νεύμα... πάλι το βλέμμα μου τριγυρνούσε γύρω γύρω να βρει κάτι να διασκεδάσει την πλήξη της αναμονής... τι χαμένος χρόνος... τι άσχημος τρόπος να γερνάει κανείς... ακόμα κι αν μεγάλωσα κατά 20 λεπτά σ’ εκείνο το απελπιστικά κόκκινο φανάρι ήταν κάτι που δεν μπορούσα να χωνέψω...

Η ματιά μου τότε έπεσε σε μια φωτεινή πινακίδα στο ισόγειο ενός παλιού και τεράστιου κτιρίου... απ’ τα πιο παλιά στην περιοχή... μπορούσες να μαντέψεις την ηλικία του απ’ το ποτισμένο γκρίζο (όχι-χρώμα) που έκρυβε καλά το αληθινό του πρόσωπο... «Blue Iguana”… νέον μπλέ... Live show... κόκκινο...
Όλη η προσοχή μου πια ήταν στραμμένη εκεί... τίποτα πια δεν υπήρχε... όλη η ενέργειά μου που πριν διψούσε να μεταμορφωθεί σε ένα γερό πάτημα πάνω στο γκάζι και να αφήσει πίσω της εκείνη την χρονοπαγίδα... όλη.... μετουσιώθηκε σε μια μορφή... με όλα τα ανθρώπινα αισθητήρια... μάτια μύτη άκρα... μόνο που δεν είχε σάρκα... αυτή η μορφή ήταν που πλησίασε εκείνη την πινακίδα... “Blue Iguana”... στάθηκε μπροστά στην είσοδο που έβγαζε σε έναν άλλον κόσμο... ένα κατηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε σε μια πραγματικότητα τόσο διαφορετική απ΄ όλα όσα είχε γνωρίσει... ήθελε να κατέβει τα σκαλιά μα κοντοστάθηκε... μπορώ να πω ότι φοβήθηκε... δείλιασε να δει ίσως την πραγματικότητα... θα ήταν ένα ταξίδι στο κέντρο της γης... εκεί που κατοικούν πλάσματα που ποτέ πριν δεν είχε ξαναδεί... κι όμως ήταν πάντα εκεί... κι εκείνα ήξεραν την ύπαρξή της...

Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε την κατάβαση... σκοτάδι... κάποια πολύ χαμηλής έντασης φωτάκια έδειχναν μετά βίας το μονοπάτι... μια απόκοσμη μουσική ακουγόταν από κάτω... ίσως ήταν κάτι σαν τα πετραδάκια του κοντορεβυθούλη... ίσως αυτή η μουσική ήταν τα πετραδάκια για να βρίσκουν τον δρόμο όταν ήθελαν να ανέβουν πάνω... μια κλωστή μελωδίας που ένωνε τους δύο κόσμους...
Η μορφή λοιπόν πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να κατεβαίνει δειλά δειλά το απόκοσμο αυτό μονοπάτι... όσο προχωρούσε η μουσική γινόταν πιο έντονη... μια μυρωδιά υγρασίας μαζί με καπνό τσιγάρου έκανε την εύθραυστη μορφή να κοντοσταθεί... «που πάω?» σκέφτηκε... «Τι θα συναντήσω εκεί κάτω? Όχι όχι πρέπει να συνεχίσω... δεν πρέπει να κάνω πίσω τώρα... είμαι τόσο κοντά... θέλω να δω αυτά τα πλάσματα... κι έχω την αίσθηση ότι δεν θα μου κάνουν κακό...» σκέφτηκε ξανά και αυτή τη φορά τα βήματά της έγιναν πιο αποφασιστικά...

Όταν έφτασε στο τέλος της σκάλας βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη ξύλινη πόρτα κακοβαμμένη μα με τόσο όμορφα και ζωντανά χρώματα που συγχωρούσες αμέσως τις όποιες ατέλειες και έμενες να την θαυμάζεις... η κάσα είχε ένα έντονο κόκκινο χρώμα με έναν τόνο πορτοκαλί... «τι περίεργο... ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το χρώμα... κι όμως.... δεν μπορώ να φανταστώ κάποια ομορφότερη απόχρωση για να ντύσει αυτήν την κάσα» σκέφτηκε πάλι η μορφή και απόρησε με αυτήν την αλλαγή αισθητικής άποψης... τα φύλλα της πόρτας είχαν σκούρο πράσινο χρώμα... στο πάνω μέρος τους είχαν δύο μικρά παραθυράκια στα οποία κρέμονταν δυό μικρές λευκές κουρτίνες με κεντημένες πολλές μικρές κίτρινες μαργαρίτες... τόσο ζωντανές που νόμιζες ότι αν πήγαινες στην πίσω μεριά της πόρτας θα έβλεπες τους μίσχους τους να κρέμονται... έμοιαζε αταίριαστη στον χώρο μα η όλη εικόνα έδωσε στην μορφή μια πολύ γλυκιά ώθηση να ανοίξει την πόρτα αυτή και να μπει στο εσωτερικό... η μετάλλαξη του φαναριού αργεί ακόμη... αλλά τώρα πια δεν με νοιάζει... δεν την νοιάζει...

Μια πρώτη ματιά και όλες οι αναστολές της εξαφανίστηκαν... «μα ναι... είναι ακριβώς όπως το φανταζόμουν» σκέφτηκε η μορφή... κοίταξε ξανά γύρω της για να βεβαιωθεί... ναι... ήταν όλα όπως τα είχε φανταστεί... ακριβώς απέναντι απ’ την πολύχρωμη πόρτα υπήρχε το μπαρ... ο καπνός ενός τσιγάρου που αργοπέθαινε ανάμεσα στα δάχτυλα μιας γυναίκας ανέβαινε νωχελικά, προσπερνώντας τα είδωλα που φαίνονταν στον μεγάλο ορθογώνιο καθρέπτη που κρέμονταν πίσω της... σαν αερικό πέρασε πάνω απ’ τα κεφάλια των θαμώνων αφήνοντας ένα ντελικάτο πέπλο να γλιστρήσει... η γυναίκα έδειχνε κουρασμένη... φορούσε ρούχα ξεπερασμένης μόδας με έντονα χρώματα και σχήματα... είχε μπροστά της ένα ποτό ενώ άκουγε με προσοχή αυτά που της έλεγε ένας άντρας... όμορφος άντρας μα με ένα σκοτεινό βλέμμα... κάτω απ’ τα μάτια του μαύροι κύκλοι μαρτυρούσαν ότι αναζητούσε κάτι... στο χέρι του λίγο πιο πάνω απ’ τον καρπό ένα τατουάζ...ένας αριθμός... ή μάλλον μια ημερομηνία... 15-11-1967... «τι να έγινε άραγε τότε?... τι σημασία είχε αυτή η ημερομηνία ώστε να την τυπώσει ανεξίτηλα στο χέρι του αυτός ο άντρας?... ήταν άραγε αυτό που έβαλε εκείνους τους μαύρους κύκλους κάτω απ΄ τα μάτια του?» σκέφτηκε η μορφή αλλά ξέροντας ότι δεν θα έβρισκε την απάντηση συνέχισε το εξερευνητικό πέρασμά της στον χώρο...
Λίγο πιο πέρα πάνω στο μπαρ... ένα ομοίωμα, μάλλον από πηλό, ενός μπλε ιγκουάνα... έμοιαζε περήφανο ενώ ατένιζε τον χώρο με μια μεγαλοπρέπεια που σου προκαλούσε δέος... πρέπει ήταν ο «φύλακας»... περίεργο... τα μάτια του ακολουθούσαν την κάθε κίνηση της μορφής... πως ήταν δυνατόν?... κανείς άλλος δεν μπορούσε να την δει... αλλά όχι ο φύλακας... αυτός γνώριζε κάθε τι που γινόταν εκεί μέσα... «τι περίεργο πλάσμα» σκέφτηκε η μορφή... αλλά σαν υπνωτισμένη συνέχισε την αδιάκριτη βόλτα της...
Τότε είδε μια νεράιδα... μια πανέμορφη κοπέλα που χόρευε στους ρυθμούς μιας τόσο παράξενης μουσικής... ποτέ πριν δεν είχε ακούσει μια τέτοια μουσική, τόσο μεθυστική... σχεδόν ερωτική... η πανέμορφη κοπέλα είχε μακριά ξανθά μαλλιά και μάτια μεγάλα καστανά... κοιτούσε τριγύρω αλλά θαρρείς πως δεν έβλεπε... θαρρείς πως ήταν όλα γι αυτήν ένα δυσδιάστατο σκηνικό... έμοιαζε σαν ξωτικό... η μορφή ξαφνιάστηκε όταν ένιωσε πάνω της το βλέμμα της κοπέλας... ναι... μπορούσε να την δει... την κοιτούσε έντονα σαν να ήθελε κάτι να της πει... η μορφή την πλησίασε δειλά... «σε περίμενα» είπε η κοπέλα... «συγνώμη που άργησα» της απάντησε...

Ξαφνικά η μορφή ένιωσε μια ένταση ανεξήγητη... ήθελε να μάθει περισσότερα για την πανέμορφη κοπέλα... για το πως βρέθηκε εκεί... μα κάτι την εμπόδιζε... κάτι ηχούσε στα αυτιά της αποσπώντας την προσοχή της... δεν μπορούσε να εντοπίσει την πηγή εκείνου του ενοχλητικού ήχου... μα ναι... βλέπω στον καθρέπτη το γνωστό νεύμα του χεριού με τα ανοιχτά δάχτυλα να με στοχεύει... μια κίνηση του φουκαρά στο πίσω αυτοκίνητο, που για ώρα πατούσε την κόρνα προσπαθώντας να με κάνει να συνέλθω... για να δω το δροσερό πράσινο του φαναριού... μονομιάς η μορφή διασκορπίστηκε... έγινε εκατομμύρια κομματάκια και σαν μια αέρινη δίνη έπεσε δυνατά στο πεντάλ του γκαζιού... έτσι άφησα την χρονοπαγίδα πίσω μου... και τον φουκαρά που ακόμα ψέλλιζε κάτι που σίγουρα προορίζονταν για μένα... περίεργο... η μορφή ακόμα και αόρατη μπορούσε να μιλήσει με την όμορφη κοπέλα... «θα ξαναγυρίσω» της είπε... κι εκείνη με δακρυσμένα πια μάτια ψέλλισε.... «θα σε περιμένω... έχω πολλά να σου πω»...

Απλά... γιατί μου άρεσε...

Ότι θυμάμαι... χαίρομαι!

Στιγμιότυπο απο την ταινία Old boy του Chan Wook Park
Όταν βγήκαμε απ'την αίθουσα, εγώ και ένας φίλος μου, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε... τι να πεις?... λόγια... λόγια... λόγια... τι να φτουρίσουν μπροστά σε μια υμνητική στην 7η τέχνη ταινία?... τόσα θα θέλαμε να πούμε.. αλλά τα λόγια γλυστρούσαν στην γλώσσα μας και σκάλωναν στα δόντια μας...δεν ήθελαν να βγουν... μάταια κοιταζόμασταν θέλοντας να περιγράψουμε τα συναισθήματα που μας άφησε το αριστούργημα που μόλις είδαμε... τα είχε όλα αυτή η ταινία... και λίγο απο τον εαυτό μας μέσα της...
...παλιό... αλλά το θυμήθηκα για κάποιον λόγο...

Στην τύχη

Πριν απο λίγο ανακάλυψα το blog ενός ανθρώπου που μπορεί να μαγέψει με τον γραπτό του λόγο... τον ζηλεύω και τον θαυμάζω ταυτόχρονα... τα λίγα κείμενά του που διάβασα με καθήλωσαν, με συγκίνησαν, με θύμωσαν, με συνεπήραν... να 'ναι πάντα καλά ο άνθρωπος να γράφει... για μας... για κείνον... για το τέλος...

Δεν είμαι καλά...

... είπε και το αίμα που κυλούσε πριν ζεστό στις φλέβες μου πάγωσε μονομιάς... για κλάσματα του δευτερολέπτου η καρδιά μου έπαψε να καταθλίβει... περίεργο πόσο πολύ μοιάζουν τα δευτερόλεπτα με τους αιώνες... ακόμα πιο περίεργο πόσο κοντά είναι το παρόν με το παρελθόν... πέρασαν απο το μυαλό μου όλα... ο θάνατός του... η αρρώστια της... ο θάνατός της... το τρακάρισμά του... η καταδικαστική επιλογή ζωής της... η αρρώστια της... η αποτυχία μου... ο θάνατός του... ο θάνατός του... ο θάνατός του...
... οι εξηγήσεις που δόθηκαν λίγο αργότερα στο τηλέφωνο δεν αρκούσαν για να ξεκολλήσει το μυαλό μου απο τις θύμησες... έμεινε κι αυτό εκεί παγωμένο... στον θάνατό του... στον θάνατό του... στον θάνατό του...
... ξεπάγωσε το αίμα και η αντλία έπιασε πάλι δουλειά...
... και είχα αρχίσει να ξεχνάω... αυτές τις μέρες...

Πολύ το πάω το άτομο...

http://www.skylos.gr

Μετά...

Γιάννης Ρίτσος - Μετά

Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.

Δυστυχώς...

... παρόλα τα όμορφα και θαυμαστά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στο νετ... έχοντας σώας τας φρένας πάντα ;-)... ένα είναι το σίγουρο... δεν μπορεί να κάνει φίλους... φίλους εννοώ πραγματικούς... με την βαθιά, ξεκάθαρη και ιερή έννοια της λέξης, που τόσο ταλαιπωρείται στα στόματα των εκάστοτε επιπόλαιων, μοναχικών και ίσως μπερδεμένων ανθρώπων... ίσως γιατί ήδη το να έχεις μια στενή σχέση με το νετ... όπως για παράδειγμα το να έχεις ένα blog καλή ώρα... υποδηλώνει μια εσωτερική μοναξιά τέτοια που δεν είναι αναστρέψιμη... ίσως γιατί είναι ένας χώρος πλασματικός και κάθετι αληθινό φαντάζει ύποπτο... ίσως ακόμη γιατί είναι στην φύση του ανθρώπου να μην μπορεί να έχει αληθινές σχέσεις με ανθρώπους που δεν πέρασε απ'την "φυσιολογική" διαδικασία της δια ζώσης γνωριμίας... τους γνώρισε μέσα απ'την ανταλλαγή απόψεων και θέσεων "ηλεκτρονικά" χωρίς δηλαδή να τους ζήσει αρκετά ώστε να αναπτύξει δική του άποψη... αρκείται στο να "καταναλώνει" αυτά που του λέει κάποιος στην άλλη μεριά της γραμμής... βέβαια όπως και όλα στη ζωή είναι ένα σχολείο... που αν έχεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοικτά... βγαίνεις πιο δυνατός... πιο σοφός... πιο άνθρωπος...

Τώρα αισθάνομαι...

Εδώ θα προσπαθώ με εικόνες να περιγράψω τα συναισθήματά μου... χωρίς λόγια...
This is how i feel right now... no words... just photos...

εικόνες & στίχοι

Θαλασσογραφία - Δ. Σαββόπουλος
Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

Το λιμάνι - Σωκράτης Μάλαμας

Δε γνωρίζω νησιά
ούτε λύνω πανιά
για ταξίδια δε βγάζω μιλιά.

Ένα σπίτι ο κόσμος
δύο δωμάτια παλιά
λογική μου που μπάζεις νερά.

Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω
νοικιασμένο για χρόνια κι εγώ νόμιζα αιώνια.
Σαν καράβι θα αφήσω λίγα απόνερα πίσω
για την άβυσσο βόλτα απ' την πίσω την πόρτα.

Ταξιδιώτες ωραίοι
όλοι εσείς οι μοιραίοι
με κορδέλες και στρας
στα μαλλιά.

Δουλευτάδες και αλήτες
βασιλιάδες και αγύρτες
το ταξίδι δεν πάει πουθενά.

Σ' ένα γλέντι ξεχνιέμαι
κι όλα τούτα που λένε
σαν αστεία και σαν σοβαρά.

Είναι σκόνη και στάχτη
σαν κηλίδα στο χάρτη
σαν παιδί που δε βγάζει μιλιά.



Δέντρο μοναχό - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ποιος είδε δέντρο μοναχό
να 'χει ριγμένα φύλλα,
ποιος είδε και τις αγκαλιές
πού 'δωσα και που πήρα.

Ποιος άκουσε τα βήματα
απ' του σκακιού το πιόνι,
ποιος άκουσε τον ίδρωτα
πού 'πεσε στο σεντόνι.

Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά,
με το αγκάθινο στεφάνι
πού 'χες πάντα πρόχειρα.

Ποιος λάτρεψε το άρωμα
απ' το βρεγμένο χώμα,
ποιος χαίρεται το αντάμωμα
με το δικό σου σώμα.

Ποιος άπλωσε τα χέρια του
να πιάσει τα όνειρά του,
ποιος άγγιξε τις ομορφιές
που πέρασαν μπροστά του.

Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά
με το αγκάθινο στεφάνι
που 'χες πάντα πρόχειρα.



Μου΄πες θα φύγω - Παύλος Σιδηρόπουλος

Μου 'πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά
Απλώς κουράστηκα, δε φταίω για ολ'αυτά
Θεε μου δε θέλει, το βλέπω καθαρά
Κι όλα, γίνανε Θεε μου τόσο, μα τόσο ξαφνικά

Σηκώθηκα μονάχος το πρωί
Χωρίς καφέ, χωρίς τσιγάρο και ψυχή
Θεε μου το ξέρω, τώρα είμαι μοναχός
Κι όμως, θα γυρίσει πάλι, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς

Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ
Στο λέω μπορούσα να περιμένω, και μπορώ
Βλέπεις οι δυό μας μόνοι δε νιώσαμε ποτέ
Τώρα πες μου ποιον, πες μου ποιον θα'χεις να τα λες...



Fade to black - METALLICA

Life it seems, will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters no one else
I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free

Things are not what they used to be
Missing one inside of me
Deathly lost, this cant be real
Cannot stand this hell I feel
Emptiness is filling me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me, but now hes gone

No one but me can save myself, but its too late
Now I cant think, think why I should even try

Yesterday seems as though it never existed
Death greets me warm, now I will just say good-bye



Silent Lucidity - Queensryche

Hush now dont cry
Wipe away the teardrop from your eye
Youre lying safe in bed
It was all a bad dream
Spinning in your head
Your mind tricked you to feel the pain
Of someone close to you leaving the game of life
So here it is, another chance
Wide awake you face the day
Your dream is over...or has it just begun?

Theres a place I like to hide
A doorway that I run to in the night
Relax child, you were there
But only didnt realize it and you were scared
Its a place where you will learn
To face your fears, retrace the tears
And ride the whims of your mind
Commanding in another world
Suddenly, you hear and see
This magic new dimension

If you open your mind for me
You wont rely on open eyes to see
The walls you built within
Come tumblng down, and a new world will begin
Living twice at once you learn
You're safe from pain in the dream domain
A soul set free to fly
A round trip journey in your head
Master of illusion, can you realize
Your dreams alive, you can be the guide but...



Don't cry - Guns N' Roses

If we could see tomorrow
What of your plans
No one can live in sorrow
Ask all your friends

Times that you took in stride, their
Back in demand
I was the one who's washing
Blood of your hands

Don't you cry tonight
I still love you baby
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

I know the things you wanted
They're not what you have
With all the people talkin'
It's driving you mad

If I was standing by you
How would you feel?
Knowing your love's decided
And all love is real
oh, Baby

and don't you cry tonight
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

I thought I could live in your world
As years all went by
With all the voices I've heard
Something has died

And when you're in need of someone
My heart won't deny you
So many seems so lonely
With no one left to cry to baby

And don't you cry tonight
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight
Don't you ever cry
Don't you cry tonight, baby, maybe, someday
Don't you cry tonight
Don't you ever cry
Don't you cry
Tonight

Ποίημα...

Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Γιατί μου κάνεις κακό?

Καπνίζεις?... ok... εγώ τι φταίω?... παραβιάζεις την ασφάλειά μου... θέτεις σε κίνδυνο την υγεία μου... εγώ δεν σου έκανα ποτέ τίποτα... κι αν σου έκανα κάτι το έκανα μια φορά και πάει... έτσι?... εσύ καθημερινά φυσάς τον αηδιαστικό καπνό σου πάνω μου... λέω βλακείες ε?... όταν θα κάνεις παιδί θα θέλεις να βρίσκεται σε τέτοια θέση?... πνίγομαι δεν το καταλαβαίνεις?... ξεραίνεται ο λαιμός μου... τσούζει η μύτη μου... μυρίζουν τα μαλλιά μου, τα ρούχα μου... δεν είναι κάτι που το επέλεξα εγώ...μου το επέβαλες... γιατί?... σκέψου και μένα... δεν θέλω να σου απαγορέψουν να καπνίζεις... κατανοώ ότι είναι μια τρομερή εξάρτηση... αλλά σου ζητάω να με σκεφτείς και συ λίγο... βγες έξω να καπνίσεις... και μετά έλα ξανά να τα πούμε... δεν το αντέχω... είμαι αυτό που λένε παθητικός καπνιστής... κι όμως αυτό είναι εξίσου επικίνδυνο με το να είσαι καπνιστής... το επέλεξα?... ΟΧΙ... ποτέ... τότε?
Στο ζητώ σαν χάρη... μην μου κάνεις άλλο κακό... θέλω να έχω υγεία... και συ... στο εύχομαι ολόψυχα...

Λόγια...

... παρατηρώ συνέχεια γύρω μου... είναι μια πολύ κουραστική ψυχολογικά διαδικασία... φθορά... αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... όλα γύρω μου ξένα... περπατώ σε γεμάτο από ανθρώπους δρόμο και νιώθω την απέραντη μοναξιά... γιατί?... κι όμως.... μια ματιά γύρω και θα καταλάβετε... εκείνη η κυρία... με τα γεμάτα με σακκούλες χέρια... με μαλλί γυαλιστερό και χτενισμένο άψογα... με ένδυση πανάκριβη... πως μπορεί να είναι δίπλα μου?... πως μπορεί να με βοηθήσει να βγω απ'την απέραντη μοναξιά μου?... περπατά στο δρόμο με βήμα βιαστικό... έχει πολλά να κάνει... για τα παιδιά της... για τον εαυτό της... προσπερνά αέρινα ένα παιδάκι με χαρτομάντηλα... της προέτεινε το χεράκι του... μήπως και σταθεί να αγοράσει την πραμάτεια του... αυτή όμως δεν το είδε... πως θα μπορούσε άλλωστε?... "τς τς τς... κοίτα πόσο βρώμικο είναι... δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι... βάζουν τα παιδιά τους στους δρόμους ανάμεσα σε τόσους κινδύνους για να βγάλουνε χρήματα αυτοί.... κάτι πρέπει να κάνει το κράτος... δεν μπορούμε να βλέπουμε τέτοια πράγματα σε τόσο όμορφες οδούς της πόλης" σκέφτηκε...
Πιο κει ένα ζευγαράκι... ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας... επιμελώς ατημέλητα επιτάσσει... με χτενίσματα μοντέλων και κινητά τεχνολογικής αιχμής... χαριεντίζονται χωρίς να δίνουν σημασία σε κανέναν γύρω τους... είναι ευτυχισμένοι... μοιάζουν ευτυχισμένοι... πιο κει μια κοπέλα απο αυτές που δεν τραβούν το βλέμμα... αδιάφορη θα την έλεγαν... κρατάει μια σακκούλα απο φαρμακείο... μέσα μια σύριγγα και ινσουλίνες... πόνος, δυστυχία ...γιατί... κοιτάει το ζευγαράκι... σκέφτεται ίσως πόσο όμορφα θα ήταν να είχε κι αυτή έναν άνθρωπο να την αγαπάει τόσο... πόνος...
Μια οικογένεια στέκεται στην μέση του πεζοδρομίου... εμποδίζει το πέρασμα των υπολοίπων... κι όμως δεν κάνει πιο κει... αδιάφοροι... τρώνε τα παγωτά που μόλις αγόρασαν... το ένα παιδάκι πετάει τα χαρτιά του παγωτού κάτω... οι γονείς δεν κάνουν τίποτα... ο πατέρας καπνίζει κοιτώντας δεξιά αριστερά... με διψασμένα για σάρκα μάτια... κι η μητέρα σκουπίζει το κοριτσάκι που λερώθηκε με παγωτό... "πρέπει να είναι καθαρό... φοράει το καινούργιο του μπλουζάκι" σκέφτεται...
Ένα αυτοκίνητο κορνάρει μανιωδώς το μπροστινό του όχημα... οι περαστικοί ενοχλούνται απ'τον θόρυβο... χαλάει την ηρεμία τους... "τον ανόητο... τον αναίσθητο" σκέφτονται... ο άντρας έχει κολλημένο το χέρι του στην κόρνα... προσπαθεί να περάσει.. να βρει διάδρομο... αλλά μάταια... ο δρόμος έχει μπλοκαριστεί... στην πίσω θέση μια γυναίκα... η γυναίκα του... και το παιδί τους λιπόθυμο... πρέπει να φτάσει σε ένα νοσοκομείο... πρέπει... μια γυναίκα που μόλις βγήκε απο ένα καφέ... που χαμογελούσε γλυκά πριν απο λίγο στον συνοδό της... τώρα σκέφτεται "κάθαρμα... να τρακάρεις να ησυχάσουμε"... ενοχλημένη απ'τον θόρυβο που την έβγαλε απ'την γλυκιά ηρεμία της... ο άντρας κλαίει... αλλά δεν φαίνεται... δεν πρέπει να φανεί... πρέπει να είναι δυνατός....
...είναι πολλά.... πάρα πολλά....

Πόλεμος ή Ειρήνη?

Ένα αγαπημένο blog...

...ενός αγαπημένου φίλου!... αν δεν παινέψεις το σπίτι σου... χεχε
http://pyrforosblog.blogspot.com