μακριά... γαϊδάρα: Ιανουαρίου 2012

Την έζησες εκείνη τη μέρα... εκείνη τη στιγμή... τι σημασία έχει αν δεν θυμάσαι λεπτομέρειες... πότε... που... το μόνο που έχει σημασία είναι αυτή η φωτογραφία... μάρτυρας εκείνης της στιγμής... που την έζησες... σίγουρα θα θυμάσαι πως ένιωθες... τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να το ξεχάσεις αυτό... τίποτα δεν μπορεί να σβήσει αυτή την φωτογραφία... ούτε καν ο χρόνος... ο ήλιος που χάιδευε εκείνη την στιγμή τα ανύποπτα πρόσωπα... ο ίδιος ήλιος έδωσε το φως, απαραίτητο συστατικό της... μη φοβάσαι πια... δεν θα ξεχάσεις... άλλωστε πως να ξεχάσεις... κάθε μέρα που ξυπνάς... κάθε φορά που παίρνεις την πρώτη πνοή της ημέρας με το άνοιγμα των ματιών σου, το ξέρεις... πως μέσα σου η θέση η κενή... θα μείνει έτσι... με μια φωτογραφία στο μέρος της καρδιάς...

if...

“If you're going to try, go all the way. Otherwise, don't even start. This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind. It could mean not eating for three or four days. It could mean freezing on a park bench. It could mean jail. It could mean derision. It could mean mockery--isolation. Isolation is the gift. All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. And it will be better than anything else you can imagine. If you're going to try, go all the way. There is no other feeling like that. You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter. It's the only good fight there is.”

Charles Bukowski, Factotum