θεϊκό εμπόριο...

... ανθρώπινη απάτη...



... και πότε?

κάτι έφυγε μαζί του...

Ένα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι
αφήνει αγάλια το λιμάνι προς το βράδυ.

Η νηνεμία των νερών, καθώς τη σχίζει,
μ' αντιφεγγίσματα λευκών πανιών γεμίζει.

Είν' ένα ξενικό καράβι, στα πλευρά του
με κόπο συλλαβίζει ο κόσμος τ' όνομά του.

Από ποια μακρινά έχει έρθει μέρη
και το πού πάει κανένας δεν το ξέρει.

Ούτ' ένα άσπρο μαντήλι δεν το χαιρετάει,
τώρα που απ' τ' ακρολίμανο σιγά περνάει.

Μόνο οι γυναίκες το κοιτάν απ' τα μπαλκόνια,
σα ν' απολησμονήθηκαν εκεί από χρόνια.

Ωστόσο αφήνοντας για πάντα το λιμάνι,
ένα τεράστιο ψυχρό κενό έχει κάνει.

Και τώρα που στο πέλαγο αρμενίζει
κι ο δειλινός ο ήλιος το φωτίζει,

-λάμπουν από χρυσάφι τα κατάρτια,
πορφύρες κυματίζουνε στα ξάρτια-,

οι ανθρώποι που κοιτάν στην παραλία
νοιώθουν πιο άδεια, πιο στενή την πολιτεία

και πιο γυμνή ο καθένας τη ζωή του
-σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του...

του Κώστα Ουράνη

η επιστροφή...

σα φανείς...

time flies...

...and then we die...

ιστορίες...

μια βιτρίνα...

...καθήλωσε το βλέμμα μου... μου άρεσε πολύ αυτός ο πίνακας... τον ζήλεψα...

παράλληλες ζωές...

been a long time...

συγνώμη...

...που σε προσπέρασα βιαστικά ενώ μου άπλωσες το χέρι για βοήθεια... δεν σε απέφυγα απο αποστροφή... ντράπηκα... ντράπηκα που είμαι εγώ τυχερή και εσύ όχι... ντράπηκα που είχα τα χέρια γεμάτα ενώ εσύ μου έτεινες τα δικά σου, άδεια και διψασμένα, ζητώντας κάτι που για μένα είναι μηδαμινό... ασήμαντο... ενώ για σένα είναι μιαν ανάσα ακόμα μέχρι την εκπνοή που ζυγώνει... ντράπηκα που τα χέρια μου είναι καθαρά, απαλά και στολισμένα ενώ τα δικά σου βρώμικα, κουρασμένα και πληγωμένα... ξέρω ότι ήθελες μια βοήθεια μα κατάλαβέ με... αποπροσανατολίζομαι όταν σε βλέπω... κάθε φορά που σε βλέπω... χάνω την αισιόδοξη ανατολή και την ανακουφιστική δύση, τον δροσερό βορρά και τον ζεστό νότο και βλέπω μόνο δύο κατευθύνσεις... πάνω και κάτω... πάνω είμαι εγώ κάτω είσαι εσύ... κάθεσαι κατάχαμα και για τα λίγα δευτερόλεπτα που σε κοιτώ, εκεί κάτω, νομίζω ότι αυτός είναι όλος ο κόσμος, ο ορίζοντας και οι διαστάσεις... αυτό πρέπει να νομίζεις και συ έτσι?... συγνώμη που δεν σε βοηθώ... δεν μπορώ και δεν θέλω μαζί... πληγώνομαι που είμαι ανήμπορη και μικρή μπροστά σου... μπροστά στα θέλω σου... μπροστά στα παρακαλώ σου... μπροστά στο δίκαιο...

που να γυρίζεις...

...Παύλε...

είμαστε...

στο σκοτάδι έχοντας την ψευδαίσθηση του φωτός... θα είναι μια συνειδητοποίηση τραγική... σχεδόν αστεία...

παράπονο...

μια καλή μέρα...