Ξαφνικά ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα.... σαν να σταμάτησε στιγμιαία η καρδιά μου... για μερικά δευτερόλεπτα ένιωσα μια τόσο έντονη σιγή σαν να έπαψε η γη να περιστρέφεται... πετάγομαι από το κρεββάτι και παίρνω βαθιές αναπνοές πανικόβλητη σαν να ήθελα να πιάσω τη ζωή από τα μαλλιά.... σαν να ήθελα να επιβληθώ έτσι σ’ αυτό που προσπαθούσε να με παρασύρει κάπου βαθιά και απάνεμα... προσπαθώ να συνέλθω... να συγκεντρωθώ λέγοντας τον εαυτό μου ότι δεν είναι τίποτα... ίσως το ονειρεύτηκα.... όμως είμαι ιδρωμένη και ακόμα αρκετά σοκαρισμένη... ήταν κάτι πολύ έντονο, πολύ αληθινό....
«Ω θέε μου δεν θέλω να πάθω κάτι... ξέρω σε θυμάμαι μόνο στα δύσκολα αλλά αν την γλυτώσω τώρα υπόσχομαι.....» πριν τελειώσω αυτήν την σκέψη μου έρχεται η επόμενη.... «... πάλι το ίδιο ψέμμα?... θα πέσει φωτιά να σε.... »! Πάει είμαι πια πρώτη στην λίστα των βλασφήμων προς τιμωρία... πόσο υποκριτική είναι η επίκληση μπροστά στην ανάγκη... αλλά πάλι... γιατί σε τέτοιες στιγμές επικαλούμαι κάποιον που δεν πιστεύω στην ύπαρξή του?... ή μάλλον που όλα γύρω μου είναι μια περίτρανη απόδειξη της ανυπαρξίας του?... είναι κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσω... όχι τώρα όμως!
Τι είναι αυτές οι κρίσεις που παθαίνω ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία?... σαν να κόβονται ξαφνικά όλες οι αρτηρίες που με κρατούν στην ζωή.... σαν να έχω διαλείψεις ζωής! Ένα βράδυ πριν λίγο καιρό ένιωσα το ίδιο πράγμα... με την διαφορά ότι δεν μπορούσα να επανέλθω... φοβήθηκα ότι θα σπάσει η καρδιά μου... ένιωθα το κεφάλι μου ήταν τόσο βαρύ που το υπόλοιπο σώμα γονάτιζε για να το κρατήσει... το μοναδικό όπλο μου μπροστά σ’ αυτό είναι οι ανάσες... γρήγορες και βαθιές ανάσες... λες και μ’ αυτόν τον τρόπο κερδίζω χρόνο, αλλά δεν έχουν πάντα αποτέλεσμα... όταν μπήκα στο σαλόνι που κάθονταν όλοι ήμουν χλωμή και τρομοκρατημένη... «Δεν είμαι καλά» τους είπα... δεν συνήθιζα να κάνω τόσο βαρυσήμαντες δηλώσεις έτσι η σοβαρότητα της κατάστασης κατέστη σαφής σε όλους... με άρπαξε ο αδερφός μου και φύγαμε για το νοσοκομείο.... στο αμάξι ήμουν αμίλητη... καταλάβαινα την ανησυχία του αλλά δεν ήξερα τι να κάνω για να τον καθησυχάσω... ήμουν αλλού... μόνη μου εγώ κι αυτό...
Φτάνοντας στο νοσοκομείο η κατάσταση επιδεινώθηκε... είχα ταχυπαλμία και η φλέβες μου χτυπούσαν σαν τρελλές... το παθαίνω αυτό στα νοσοκομεία... δεν τα αντέχω... είναι κάτι που μου έμεινε πιθανότατα από τον θάνατο του πατέρα μου σε ένα από δαύτα... αποφάσισα να ψυχαναλύω μόνη μου τον εαυτό μου.... κατέληξα λοιπόν μετά από πολύ σκέψη ότι φταίει αυτό ακριβώς... τότε έδειξα δύναμη... αλλά αυτή η αδυναμία που έκρυψα θα μου μείνει βαριά κληρονομιά... είμαι λοιπόν πια πτυχιούχος «εξ εμπειρίας»
ψυχαναλυτής του εαυτού μου... πράγμα που έχει και τα καλά του...απ’ την μια δεν θα μπορώ να κρατάω μυστικά και σκοτεινά σημεία της ζωής μου πράγμα που μπορείς κάλλιστα να το κάνεις σε έναν ξένο... έναν επαγγελματία.... κι απ’ την άλλη θα είναι και τζάμπα!... οι ψυχαναλυτές κοστίζουν μια περιουσία από τότε που έγιναν της μόδας.... τι παραπάνω κάνουν δηλαδή?... ξαπλώνεις σε έναν καναπέ τους λες τ’ απόκρυφά σου και αυτοί σημειώνουν κάποια σημαντικά σημεία που θα βοηθήσουν στην συνέχιση του σκαλίσματος... αν και πιστεύω ότι την ώρα που τους μιλάς πιθανότατα ζωγραφίζουν τη βαριεμάρα τους... κυκλάκια, ζιγκ ζαγκ, τετραγωνάκια, ζωάκια και απλοικά σπιτάκια... ίσως και μουτζούρες λέξεων... δεν τους αδικώ... πόσο να αντέξουν οι άνθρωποι?... στο τέλος σου λένε κάποια φρουδικά κλισέ και «λυπάμαι η ώρα σας τέλειωσε για σήμερα... παρακαλώ να κανονίσετε με την γραμματέα μου το επόμενο ραντεβού!»... αν και αυτή η επιστήμη με συναρπάζει, γιατί μ’ ενδιαφέρει πολύ η λειτουργία του ανθρώπινου μυαλού και τα αποτελέσματά της... οι σύγχρονοι «επαγγελματίες» μ‘ αφήνουν αδιάφορη! Αυτή ήταν η εξήγησή μου λοιπόν γα την επιδείνωση της κατάστασής μου στη θέα του νοσοκομείου!
Στην αίθουσα αναμονής περίμεναν πολλοί άνθρωποι... να γιατί δεν κυκλοφορούσε κανείς στους δρόμους... περάσαμε απο τόσα δρομάκια και δεν είδα ψυχή... περίεργο αν και ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις και στις ανησυχίες μου, παρόλα αυτά προσπαθούσα να εντοπίσω κάποια σημάδια ζωής απ’το παράθυρο του αυτοκινήτου... σαν να ζητούσα συμμάχους στο δράμα μου... ή μάλλον σαν να ήθελα να διώξω τις δυσάρεστες σκέψεις απ’το μυαλό μου και μαζί τους κι αυτό!
Είναι όλοι εδώ λοιπόν... ασθενείς, τραυματίες, συνοδοί, μάρτυρες τροχαίων που έσπευσαν για βοήθεια... Όταν φώναξαν το όνομά μου σηκώθηκα και με βαριά βήματα και πήγα σε ένα δωμάτιο που μου υπέδειξε η νοσοκόμα... εκεί περίμενε ο γιατρός... τα πόδια μου έτρεμαν... δεν μπορούσα να προσδιορίσω αν έτρεμαν από την «αρρώστια» ή από την τρομάρα μου... μετά από μερικές ερωτήσεις και κάποιες εξετάσεις που έκανε ο γιατρός... στράφηκε προς το μέρος μου και είπε με το γνωστό αποστασιοποιημένο ύφος... «Μάλιστα... δεν έχεις τίποτα.... η πίεσή σου είναι ανεβασμένη αλλά οφείλεται σε άγχος!».... τον κοίταξα έκπληκτη και κατάλαβε την δυσπιστία μου.... «Ξέρω είναι δύσκολο να καταπολεμήσεις το άγχος....αλλά πρέπει να προσπαθήσεις» μου είπε και το ύφος του έγινε πιο απόμακρο... «Πρέπει να είναι η χιλιοστή φορά που το λέει αυτό σήμερα» σκέφτηκα! «Μα γιατρέ είναι κάτι που το παθαίνω κυρίως όταν πάω να ξαπλώσω... να χαλαρώσω... ίσως η μοναδική ώρα της ημέρας που αποκλείεται να έχω άγχος!» είπα με εμφανή απορία... «Μα ακριβώς εκείνη είναι η στιγμή που θα βγει στην επιφάνεια το άγχος όλης της ημέρας... όταν πας να χαλαρώσεις! Πρέπει να το καταπολεμήσεις μόνη σου» είπε και μου έδωσε ένα ηρεμιστικό χάπι... «αν δεις ότι δεν μπορείς να ηρεμήσεις σήμερα και να κοιμηθείς πάρε το μισό... αλλά θα προτιμούσα να προσπαθούσες από μόνη σου» είπε και η φωνή του είχε γλυκάνει αισθητά... η ιατρική αποφάνθηκε για την περίπτωσή μου λοιπόν.... Άγχος!... αυτό είναι όλο?... δεν έχω κάτι περίπλοκο δηλαδή?... κάτι ανίατο?... ένα απλό και συνηθισμένο άγχος?... δεν θα είμαι ηρωίδα σε κάποιο δράμα?... είμαι τελικά μια συνηθισμένη γυναίκα... ακόμα χειρότερα.... μια συνηθισμένη γυναίκα που δεν σηκώνει λίγο παραπάνω άγχος? Τι απογοήτευση... πρέπει όμως να ψάξω μέσα μου, πρέπει να βρω την ρίζα του κακού.... αν θυμάμαι καλά οι κρίσεις αυτές άρχισαν πριν ένα χρόνο περίπου... τι το ιδιαίτερο έγινε ένα χρόνο πριν?...σκέψου... σκέψου....
Γυρίζοντας στο σπίτι ο αδερφός μου προσπαθούσε να μου ανοίξει κουβέντα... είναι πολύ άγαρμπος σε αυτό μιας που ο διάλογος δεν είναι το δυνατό του σημείο... είναι πανέξυπνος αλλά δεν του αρέσει να μιλάει... «Γιατί τόσο άγχος?» μου λέει χωρίς να παίρνει το βλέμμα απ’τον δρόμο... «τι σε απασχολεί?»... αυτή του η ερώτηση με ξάφνιασε και με βρήκε απροετοίμαστη... «Μακάρι να ήξερα» του απαντώ... «Πρέπει να κάνεις κάτι με αυτό... αλλιώς θα τρέχουμε στα νοσοκομεία κάθε φορά χωρίς να υπάρχει λόγος» είπε πιο έντονα και δεν είχε κι άδικο... αλλά κάθε φορά που με πιάνει μια τέτοια κρίση νιώθω ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει... ότι χάνομαι... απ’ την άλλη όμως βαθιά στο υποσυνείδητό μου ξέρω ότι δεν διατρέχω κανέναν κίνδυνο... είναι πράγματι περίεργο... ίσως το προκαλώ η ίδια στον εαυτό μου... κάτι σαν ανθυποβολή... λες να τρελλαίνομαι?... «Όχι βέβαια!» απαντώ η ίδια στην ερώτησή μου... κανένας τρελλός δεν το συνειδητοποιεί... απλά πάντα οι άνθρωποι έχουν την τάση κάποια προβλήματά τους να τα θάβουν βαθιά μέσα τους γιατί δεν θέλουν να βασανιστούν με την αναζήτηση μιας λύσης που πιθανόν θα τους βγάλει από την βολική πραγματικότητά τους... όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί τέλος πάντων... υπάρχουν απλά και οι άτυχοι, όπως εγώ... που δεν αντέχουν αυτό το συνειδησιακό θάψιμο... που ενώ φτυαρίζουν πάνω τους άφθονο χώμα αυτές όλο και βγαίνουν στην επιφάνεια... σαν τρομακτικά και αηδιαστικά ζόμπι που σκοπός της απαίσιας ύπαρξής τους είναι να σε κυνηγούν και να σε τρομοκρατούν... ζόμπι?... πάει σίγουρα τρελλάθηκα...
Είναι τέτοια η επιμονή αυτών των σκέψεων που στο τέλος παύεις να τις θάβεις και απλά δεν τις δίνεις σημασία... νιώθεις ότι είναι πλάι σου αλλά προσποιείσαι ότι είναι αόρατες...
«Ξέρω τι σε απασχολεί» είπε ο αδερφός μου... τα λόγια αυτά ήταν σαν χαστούκι που αμέσως πέταξε μακρυά όσα σκεφτόμουν... τι είπε?... ξέρει?... πως είναι δυνατόν?... «Τι εννοείς?» τον ρώτησα κοιτάζοντάς τον με απορία και περιέργεια.... «Εννοώ αυτό ακριβώς που σου είπα» μου απάντησε... ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που άκουγα... ο αδερφός μου δεν έδειξε ποτέ να ασχολείται ιδιαίτερα με τις γυναίκες του σπιτιού... πόσο μάλλον με τα ψυχοσωματικά μας... και δικαιολογημένα μπορώ να πω... απ’ την στιγμή που πέθανε ο πατέρας μας έμεινε σε ένα σπίτι μόνος μεταξύ τριών γυναικών... και το γεγονός της απώλειας μας έκλεισε όλους στον εαυτό μας... ίσως για να μην δείξουμε αδυναμία... ίσως γιατί δεν θέλαμε να το πιστέψουμε... έτσι κι αυτός... έμεινε ένα βήμα πιο πέρα... εκεί που ένας άντρας έχει την κατάλληλη απόσταση ώστε να πονάει σιωπηλά χωρίς να τον βλέπουν...
«Θα ήθελες να μου πεις και μένα?».... «Ασφαλώς αν και δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις» είπε με σχεδόν αλαζονικό ύφος... «Με θεωρείς ηλίθια? Πρόκειται για μένα σωστά?... λες να μην καταλαβαίνω τι...» αλλά πριν τελειώσω την φράση μου με διέκοψε «Δεν εννοώ αυτό...εννοώ ότι ίσως δεν θέλεις να καταλάβεις» είπε και ο τόνος της φωνής του τώρα ήταν πιο γλυκός... πιο τρυφερός....
«Έλα σε ακούω» του είπα... «οι παρατηρήσεις σου πάντα με ενδιέφεραν άσχετα αν δεν συζητάμε για τέτοια θέματα» του είπα και του χαμογέλασα... κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια γι αυτό το χαμόγελο... ήμουν ακόμα σοκαρισμένη απ’την βραδυνή κρίση... «Λοιπόν υπόσχεσαι να το σκεφτείς σοβαρά αυτό που θα σου πω και δεν θα αντιδράσεις παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου?»... η περιέργειά μου ήταν πια τόσο μεγάλη που θα υποσχόμουν οτιδήποτε προκειμένου να ακούσω... «Ασφαλώς... σε ακούω» απάντησα.... «Ο λόγος αυτών των κρίσεων που παθαίνεις ολοένα και συχνότερα τώρα τελευταία πιστεύω ότι είναι η σχέση σου... σε λίγο καιρό θα επισημοποιήσετε όμως πιστεύω ότι δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα και το ξέρεις απλά δεν θέλεις να το πιστέψεις!» απάντησε και έριξε ένα διάπλατο χαμόγελο... δεν τήρησα την υπόσχεσή μου.... φτάνοντας στο σπίτι βγήκα έξω απ΄ το αυτοκίνητο και μπήκα βιαστικά μέσα κλείνοντας βροντερά την πόρτα πίσω μου... και κλείνοντας αυτόν τον αδιάκριτο κριτή της προσωπικής μου ζωής έξω από το σπίτι.... έμαθα να μην δέχομαι κριτική για την προσωπική μου ζωή από κανέναν... ειδικά απ’τους δικούς μου ανθρώπους που γνώριζαν τόσο λίγα για μένα... πότε πονούσα, πότε έκλαιγα, πότε ήμουν ευτυχισμένη... πάντα ήμουν ένα μυστήριο γι’ αυτούς...και ήταν δική μου επιλογή να τους κλείσω έξω! Και τώρα!...να μου λέει ο αδερφός μου κάτι τέτοιο!... από που το συμπέρανε αυτό?... πως μπορεί να λέει κάτι τέτοιο και μάλιστα τώρα?... Το μυαλό μου δούλευε συνέχεια τα δεδομένα που δέχτηκε.... μου ερχόντουσαν στο νου τα λόγια του ξανά και ξανά... η κρίση άγχους πέρασε χωρίς καν να το καταλάβω... ήμουν καλά και το χάπι στο γραφείο μου είχε μία και μόνο τύχη...
Στη σκέψη μου ένα πράγμα υπήρχε πια... να καταλάβω... πως μπορούσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου?... είναι άραγε τόσο ισχυρή η δύναμη του μυαλού?... θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είδα μία εκπομπή στην τηλεόραση με θέμα την τηλεπάθεια... μιλούσαν λοιπόν οι καλεσμένοι για τη δύναμη που έχει το μυαλό μας και τι μπορεί να κάνει αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα... τότε ένας ομιλητής ανέφερε περιστατικά ανθρώπων με τέτοιες ικανότητες... άνθρωποι που κοιτούσαν κουτάλια και λύγιζαν, άλλοι που συγκέντρωναν την προσοχή τους σε κάποιο αντικείμενο και το κινούσαν.... συναρπαστικό πράγμα η δύναμη του μυαλού σκέφτηκα και πέρασα τότε ατέλειωτες ώρες κοιτάζοντας μια χάρτινη σφαιρική λάμπα που είχα στο δωμάτιό μου... την κοιτούσα τόσο έντονα που μερικές φορές έκοβα την αναπνοή μου για να προσδώσω ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση σ’ αυτήν... καμία ζωτική λειτουργία δεν έπρεπε να παίρνει μερίδιο της προσοχής μου... τέλος ένιωθα τα μάτια μου να καίνε τόσο που στο τέλος δάκρυζαν απ’ την εστίαση σ’ ένα σημείο... μάταια προσπαθούσα να την κινήσω... όσο κι αν προσπαθούσα να συγκεντρωθώ πάντα κάτι μου ερχόταν στο μυαλό και χαλούσε το πείραμα... έτσι τότε αποφάσισα ότι όλο αυτά ήταν βλακείες... τώρα όμως επανέρχεται το θέμα με άλλη μορφή πια αλλά το ίδιο ακριβώς.... η δύναμη του μυαλού... όσα έχουμε μέσα μας και μας βασανίζουν... μας βυθίζουν σε σκέψεις ενδόμυχες κι ανομολόγητες προς τον ίδιο μας τον εαυτό... πλάθουμε εμείς οι ίδιοι άραγε φανταστικές ασθένειες, φανταστικά δράματα ώστε να αποπροσανατολιζόμαστε απ’τα πραγματικά, τα υπαρκτά προβλήματα?... μια συνομωσία ψυχής και μυαλού... όλα τα γεγονότα που έχουμε βιώσει καλά και άσχημα, δεν περνούν ποτέ ανεπιστρεπτί απ’ την ζωή μας... βρίσκονται πάντα εκεί, στις πιο σκοτεινές σπηλιές του μυαλού μας... έτοιμα να ξυπνούν κάθε τόσο μνήμες που μας κάνουν να αντιδρούμε με παράδοξους πολλές φορές τρόπους... θέλω να τα γνωρίσω... να συμφιλιωθώ μαζί τους!
Όταν μετά από λίγους μήνες χώρισα, γιατί κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να καταπιέζω τον εαυτό μου μένοντας με έναν άνθρωπο που δεν μου ταίριαζε, που ήταν καλός για μένα αλλά όχι κατάλληλος απλά επειδή φοβόμουν το αύριο ή επειδή ένιωθα δίπλα του ασφάλεια... όταν δηλαδή ελευθέρωσα τον εαυτό μου απ’ την ομηρία του και του επέτρεψα να πει δυνατά αυτό που τόσο καιρό δεν τον άφηνα, φιμώνοντάς τον... ότι δηλαδή ο κατάλληλος άνθρωπος για όλους μας είναι αυτός που νιώθουμε ελευθερία δίπλα του... που είμαστε ο εαυτός μας και δεν φοβόμαστε αν θα εγκρίνει αυτήν την κίνησή μας ή εκείνα τα λόγια μας... κατάλαβα εν τέλει πόσο σοφά ήταν τα λόγια του αδερφού μου εκείνο το βράδυ... όπως επίσης κατάλαβα ότι η αδερφική αγάπη είναι από τα δυνατότερα συναισθήματα... που αν και πολλές φορές δεν φαίνεται υπάρχει και περιμένει εκεί δίπλα σου να την αναζητήσεις όταν την έχεις ανάγκη!
Τέλος οι κρίσεις άγχους λοιπόν... ήταν τόσο εύκολο τελικά... απλά ακολούθησα αυτό που ζητούσε η ψυχή μου... την ηρεμία της ανεξάρτητης και απερίσπαστης επιλογής... χωρίς να σκέφτομαι το αύριο ή την μοναξιά που ίσως με περίμενε... έτσι ζώντας το τώρα!
Τώρα που το σκέφτομαι... ο γιατρός που διέγνωσε την «πάθησή» μου είχε ένα μυστήριο, ένα σκοτεινό χαμόγελο όταν έβγαινα απ’την πόρτα... αυτό της γνώσης....
