είδα ένα όνειρο...
...ήταν ένα κοριτσάκι που κρατούσε το φεγγάρι στα χέρια του... γελούσε παίζοντας μαζί του, χαιρόταν την κάθε στιγμή... το αγαπούσε και το πρόσεχε... μα έπειτα το όνειρο έγινε εφιάλτης... είδα να το παίρνουν απ' τα χέρια της οι "μεγάλοι"... φοβόντουσαν λέει μη το σπάσει... ήτανε, είπαν, πολύ μικρή για ένα τέτοιο παιχνίδι... ξύπνησα τρομαγμένη και βρέθηκα σ' έναν κόσμο, τον κόσμο μας, όπου δεν υπήρχε πια φεγγάρι...
sweet no more...
Φωτό από την φετινή έκθεση Κόδρα
ένα ταξίδι...
... που δεν θα κάνουμε ποτέ... ένας προορισμός που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας...
... μια ολοκλήρωση που θα μείνει για πάντα ημιτελής...
επίφαση και υπόσταση...
... αποσύνθεση του ορατού και πορεία στα πιο σκοτεινά και υγρά μέρη της σκέψης ή άρνηση για αναζήτηση και συνέχιση πάνω στην ελκυστική επιφάνεια?
στο κρησφύγετο...
... συναντιόντουσαν πάντα αργά τις νύχτες... μακρυά από τα βλέμματα των ανθρώπων και το φως της ημέρας... εκεί κατέστρωναν τα δολερά σχέδιά τους... μοναδικός σκοπός τους να βυθίσουν όλο και περισσότερες ψυχές στο σκοτάδι του φόβου και της εξάρτησης... συνεργάζονταν άψογα μεταξύ τους, πολλές φορές υποκρινόμενοι τους αντιπάλους, για να έχουν πάντα αυτοί την εξουσία... σκηνοθετούσαν μάχες ακόμα και συγνώμες για να πλανέψουν τους άφρονες ώστε να εξασφαλίσουν και πάλι την εμπιστοσύνη τους... και ήταν πράγματι περίεργο πως πάντα το πετύχαιναν... πάντα κατάφερναν και τύφλωναν τις συνειδήσεις τους τόσο πολύ ώστε να μη θυμούνται τίποτα πια... σαν να είχαν μια μαγική γόμα που έσβηνε την μνήμη τους... όχι όλων όμως... πάντα υπήρχαν εκείνοι που έμεναν αλώβητοι αλλά στο περιθώριο... μακάρι να άκουγαν οι πλανεμένοι τι λέγανε τις νύχτες στο κρησφύγετο... μακάρι να άκουγαν τις φωνές εκείνων που ήταν στο περιθώριο... εκείνων που συλλογίζονταν ακόμα... εκείνων που γνώριζαν το κρησφύγετο...
Η φωτό από την έκθεση στο πεδίο δράσης Κόδρα
οι ζωές των άλλων...
... είναι και δικές μου... οι χαρές οι δικές μου είναι και δικές τους...
... μα οι λύπες μου... αυτές ανήκουν μόνο σε μένα...
"γέλα και ο κόσμος θα γελάει μαζί σου... κλάψε και θα κλαις μόνος..." Oldboy
η γυναίκα γάτα...
...τον κοίταξε με το διαπεραστικό της βλέμμα και του είπε... "έλα πάρε την καρδιά μου... την εμπιστεύομαι στα χέρια σου... έλα κράτησέ την... μα γνώριζε τούτο... αν την ματώσεις ποτέ... αν κάποτε την πληγώσεις... θα σε ακολουθώ για πάντα... θα γίνω η σκιά σου... δεν θα σε αφήσω ποτέ απ' τα μάτια μου... δεν θ' αγαπήσεις ούτε θ' αγαπηθείς... παρά μόνο θα γυρνάς αιμοσταγής... θύτης και θύμα μαζί... θα αναζητάς την επόμενη καρδιά που θα ματώσεις... μα η δική σου δε θα 'χει στάλα αίμα... δε θα πονά γιατί δε θα νιώθει"...
αγοράζεις...
... ότι δεν έχει αξία... σκέψου να πουλούσαν την γαλήνη... την θάλασσα... την συντροφιά... τα βουνά... την αγάπη... θα 'χες ποτέ αρκετά?
προβολή φεγγαριού...
Η φωτό από την φετινή έκθεση στο πεδίο δράσης Κόδρα
είσαι κάπου εκεί έξω...
... σε ψάχνω με ένα φανάρι στα πιο φωτεινά σημεία της πόλης... το σκοτάδι με τυφλώνει... το φως με μπερδεύει... η ύπαρξή σου μ' εκπαιδεύει στην υπομονή της προσμονής σου... και η μη ανακάλυψή σου με βυθίζει ολοένα και πιο πολύ στο σκοτάδι... που ξέρεις?... ίσως να γίνουμε τελικά φίλοι... στα σκοτεινά... στα μάταια... ανεκπλήρωτα...
στη θέση της αγάπης...
...έβαλε το φόβο... κάθισε στη θέση της αγάπης λοιπόν κενός... παγωμένος... αποφάσισε πως δεν θ' αγαπούσε ποτέ πια... εκτός αν... αποφάσισε πως η μοναδική πιθανότητα να αγαπήσει και να αφήσει την αγάπη να πάρει και πάλι τη θέση της θα ήταν αν έβρισκε το άλλο του μισό... τι ανόητος!... το άλλο του μισό στη θέση της αγάπης έβαλε τον φόβο... κάθισε στη θέση της αγάπης κενή... παγωμένη... αποφάσισε πως δεν θ' αγαπούσε ποτέ πια... εκτός αν...
κλείσε μέσα σου το φως...
μου...
... είπες "σ' αγαπώ" και ήταν η πιο πικρή χαρά...
... είπες "θα φύγω" και ήταν ο πιο γλυκός θάνατος...
... είπες "ίσως γυρίσω κάποτε" κι ήταν το πιο αθώο ψέμα...
... σου είπα "θα περιμένω" και πια δε σε θυμάμαι...
... σε περιμένω...
