going away for the weekend...

see you all in a few days... :)

sail away...

πες τους...

... ότι τους αγαπώ... ότι δεν θα τους ξεχάσω... κι ας με ξεχάσαν εκείνοι... τι κι αν ξεθώριασα... τι κι αν άλλαξε η όψη μου... οι στιγμές θα είναι πάντα μέσα μου... ίδιες... ανεξίτηλες...

can you see?

κάποιος... εκεί... κάποτε...

αλμύρα και χρώματα...

αμείλικτος...

whispers...

walking on sea...

τριγυρνώντας...

νότες παντού...

πυκνό......

...πυκνό κι ολόμαυρο μελισσολόι πετιέται
μες από βράχους και κρινιά, μες από ερμιές και κήπους,
και τ' άνθη της βοσκολογά και παίρνει τον αχνό τους,
και διαλαλάει μ' ένα βοητό τον αναγαλιασμό του...

house of the rising sun...

ο χτύπος...

Δε θ' ανασάνεις, το χώμα κι ο χυμός των δέντρων
θα ορμούν από τη μνήμη σου για να χτυπήσουν
πάνω στο τζάμι αυτό που το χτυπά η βροχή
από τον έξω κόσμο...
Σεφέρης

farewell...

do you want me?

μέσα μου υπάρχει ...

αερικά και ψέμματα...

and now...

...i'm bringing back in my mind the moments that passed away... the waves that will never come back... the sand that will never be the same... we'll meet again... i hope...

χαμηλά ζουν τα βήματά μας...

... εκεί υπάρχουν... εκεί ερωτεύονται... εκεί πεθαίνουν... και μόλις χαθούν κάποια άλλα γεννιούνται...

and when the rain begins to fall...

αμφιβολίες...

no leaves...

my space...

συνενοχή...

μες τη νύχτα...

... θα φύγω... σαν τον κλέφτη... μήπως το σκοτάδι κρύψει τα δάκρυά μου... μήπως το πεπρωμένο χάσει τα ίχνη μου... μήπως οι σκιές κλάψουν ξωπίσω και δεν βρω την δύναμη να φύγω...

ρομαντική γεωμετρία ...

leave me alone woman!

...i'm trying to get a sleep here... grrrrr humans!

those who left...

μίλα μου...

χωρίζουμε...

κοίτα πίσω απ'τις γραμμές...

...between the lines...

the little prince...

But it happened that after walking for a long time through sand, and rocks, and snow, the little prince at last came upon a road. And all roads lead to the abodes of men.

"Good morning," he said.

He was standing before a garden, all a-bloom with roses.

"Good morning," said the roses.

The little prince gazed at them. They all looked like his flower.

"Who are you?" he demanded, thunderstruck.

"We are roses," the roses said.

And he was overcome with sadness. His flower had told him that she was the only one of her kind in all the universe. And here were five thousand of them, all alike, in one single garden!

"She would be very much annoyed," he said to himself, "if she should see that . . . She would cough most dreadfully, and she would pretend that she was dying, to avoid being laughed at. And I should be obliged to pretend that I was nursing her back to life--for if I did not do that, to humble myself also, she would really allow herself to die. . ."

Then he went on with his reflections: "I thought that I was rich, with a flower that was unique in all the world; and all I had was a common rose. A common rose, and three volcanoes that come up to my knees--and one of them perhaps extinct forever . . That doesn't make me a very great prince . . ."

And he lay down in the grass and cried.

the fire in me...

που με πας?

ούτε...

... κανείς πια ξέρει αν πάλι θ' ανατείλουν τα παιδικά σου μάτια...

am i an expert... or what? :P

where is zebigleb???

:o

somewhere in time...

"He jests at scars that never felt a wound."

"But, soft! what light through yonder window breaks?
It is the east, and Juliet is the sun.
Arise, fair sun, and kill the envious moon,
Who is already sick and pale with grief,
That thou her maid art far more fair than she:
Be not her maid, since she is envious;
Her vestal livery is but sick and green
And none but fools do wear it; cast it off.
It is my lady, O, it is my love!
O, that she knew she were!
She speaks yet she says nothing: what of that?
Her eye discourses; I will answer it.
I am too bold, 'tis not to me she speaks:
Two of the fairest stars in all the heaven,
Having some business, do entreat her eyes
To twinkle in their spheres till they return.
What if her eyes were there, they in her head?
The brightness of her cheek would shame those stars,
As daylight doth a lamp; her eyes in heaven
Would through the airy region stream so bright
That birds would sing and think it were not night.
See, how she leans her cheek upon her hand!
O, that I were a glove upon that hand,
That I might touch that cheek!"

nudes...

...νιώθεις μόνος;

τι κι αν γέρασα....

... έχω ζήσει πολλά... έχω κάνει πολλά... χόρτασα...

who lives in here?

πίσω...

πόσα...

πόσα έχουν δει αυτά τα τείχη... πόσους ανθρώπους... πόσα βάσανα... πόσα σφάλματα... πόσες χαρές... πόσα ξενύχτια... πόσες αγάπες... πόσους έρωτες... πόσα ψέμματα... πόσες δολοπλοκίες... πόσες ατυχίες... πόσα φιλιά... πόσα χαστούκια... πόσες καπάτσες... πόσους αφελείς... πόσα σκυμμένα κεφάλια... πόση μιζέρια... πόσον εγωϊσμό... πόσα πάθη... πόση ομορφιά... πόση ασχήμια... πόσους ανθρώπους... αέναη παρακολούθηση... ατέλειωτο μαρτύριο...

σαν επιστροφή...

πάλι αυτό το κομμάτι... Breathless απ'το soundrack του oldboy... πάλι πατάω αυτό το θαυματουργό εικονίδιο που υποκαθιστά μια εντολή... μια εντολή που με γυρνάει πίσω... και το ακούω ξανά και ξανά... ξανά και ξανά... και βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά μέσα μου... κάτι ψάχνω... κάτι φοβάμαι... ποιος ξέρει... ποιος θέλει να μάθει... ίσως είναι μια επινόηση δική μου... μια επινόηση για να απομονώνομαι... για να απομακρύνομαι... για να αποφεύγω... σκέψεις... συναισθήματα... ερωτήματα... ακόμα μια φορά... ας μην τελειώσει ποτέ... να πάλι αυτές οι νότες... αυτές οι νότες στο πιάνο που με βυθίζουν... πιο μέσα... ξανά και ξανά... για όσο χρειαστεί... σαν μια ατέρμονη επιστροφή... επιστροφή απο ένα άγνωστο μέρος σε κάποιον άγνωστο προορισμό... μέχρι την επόμενη φορά...

κόψτε τα... κάψτε τα... ρημάξτε τα...

για να αποδείξουμε για ακόμη μια φορά πως είμαστε το χειρότερο είδος εν ζωή... το χειρότερο είδος που πάτησε το πόδι του πάνω στη γη... το χειρότερο είδος που διαθέτει κάτι που άλλα είδη δεν διαθέτουν... εγωϊσμό... αγνό, καταστροφικό, αυτοκαταστροφικό, βλακώδες εγωϊσμό... ναι... κι εγώ συμπεριλαμβάνομαι... κι εγώ που έχω παροπλίσει τον εαυτό μου ως πολίτη με δικαιώματα και υποχρεώσεις και είμαι πια απλός θεατής... κι εγώ που κάθομαι και γράφω και φωτογραφίζω... πονώντας ναι... αλλά με αδράνεια... ένας θεατής κι εγώ της εκσυχγρονιστικής "αναπτυξιακής" καταστροφής των πάντων...

sky flowers...