Έλα πάρε πάρεεεεεε....

Πελάτεεεες μουυυυυ... τι σας έχω εγώ μωρέ?... τι?... φυλλαράκια!... φυλαρράκια ελιάς άσπιλης, αμόλυντης και ιαματικής... εσείς κυρία μου?... που την έχετε την επάρατο?... στον τράχηλο?... λοιπόν έχω για σας τα καλύτερα, ειδικά για την περίπτωσή σας... εσάς κύριε?... πως μπορώ.... ιιιιι τι μου λέτε?... πάγκρεας?... μμμμ ελάτε έχω λίγα απο τα "καλά ;)" κρατημένα για μένα αλλά θα σας τα παραχωρήσω γιατί σας συμπάθησα... εσύ καλή μου κυρία?... το παιδί σας?... τς τς τς τραγικό... τι χημειοθεραπείες κυρία μου? έχετε δει κανέναν να γλυτώνει?... θα σας δώσω απο αυτά που είναι ένα κι ένα για την περίπτωση... και άντε... αυτά τα κερνάει το κατάστημα... πελάααααατες μουυυυυ... για σας δουλεύω μωρέ!!!... Όχι. Δεν φταίει ο κοσμάκης. Όχι. δεν φταίνε οι τσαρλατάνοι. Όχι. Δεν φταίει η τηλεόραση. Όχι. Δεν φταίει η κάθε κυρία που κάνει μια φοβερή ιατρική ανακάλυψη και μας την πασάρει μαζί με το ωραίο της μπούστο στο τραπέζι μας. Αυτοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα... μα πάντα.... μα ΠΑΝΤΑ!

Φταίει, δυστυχώς, που δεν υπάρχει κράτος. Φταίει, δυστυχώς, που δεν υπάρχει καμία προστασία του πολίτη απο τίποτα και απο κανένα σε όλα τα επίπεδα. Φταίει, δυστυχώς, που η ατιμωρησία έχει κάνει πολλούς να μας βλέπουν σαν playmobil... ναι ναι ακριβώς έτσι... μικρά, χρωματιστά, άψυχα, χωρίς άμυνα, χωρίς φωνή αλλά με πορτοφόλι ανθρωπάκια. Μα δεν καταλαβαίνετε λοιπόν?... εθνικός παροξυσμός... μαζική υστερία... οι πωλήσεις μπλέντερ εκτινάσσονται και το κράτος... όχι δεν κοιμάται... αδιαφορεί. ΠΑΝΤΕΛΩΣ. Γιατί?... Έπρεπε να γίνουν καταγγελίες?... ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ?... Έχετε φτάσει σε πολύ επικίνδυνα επίπεδα αδιαφορίας και ασυδοσίας κύριοι! Προσέξτε όμως... γιατί ο κόσμος όσος χαζός κι αν νομίζετε ότι είναι... και ίσως είναι αφού σας εκλέγει διαρκώς... κάποτε θα απηυδήσει... θα μπουχτίσει την ίδια του την βλακεία... γιατί εσείς αποκλείεται... είστε αλλού ναι το καταλαβαίνω... που να κατεβαίνετε απο κει ψηλά να ασχοληθείτε με αυτά που συμβαίνουν στον απλό κοσμάκη ε?... η κυρά Μαρίκα και ο κυρ Παντελής?... σιγά!... εσείς έχετε να ασχοληθείτε με την εξυγίανση ας πούμε.... του εθνικού συστήματος υγείας.... Α ΡΕ ΚΛΑΔΟΣ ΕΛΑΙΑΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!... ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΩΘΕΙΤΕ... ΘΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ! ... ναι το έκανε και η μητέρα μου... το έκανε για να το δώσει με όλη την αγάπη και την κατανόηση για έναν δύσκολο δρόμο που τράβηξε και που πολύ καλά γνωρίζουμε κι εμείς ως οικογένεια... πολύ καλά... σε μια φίλη της στην οποία προσφάτως διεγνώστη καρκίνος στους λεμφαδένες... παρά τις αντιρρήσεις μου αρχικά οι οποίες στο τέλος υπεχώρησαν... γιατί πολύ απλά είπα αν μη τι άλλο κακό δεν θα κάνει... γιατί αν έκανε δεν θα βούιζαν τόσο καιρό οι τηλεοράσεις χωρίς να επέμβει κάποιος... ξέχασα όμως σε ποια χώρα ζω... ξέχασα ότι σε αυτόν τον τόπο πια κυβερνά η ατιμωρησία, η αδιαφορία, η βλακεία και η κατάντια... ένα κράτος στο έλεος... μια χώρα χωρίς κανόνες... μια τηλεόραση ελεύθερη! ΖΗΤΩ!

Nightingale's song...

What does the free fall feel like?
Asks the boy with a spark in his eye
Know why the nightingale sings?
Is the answer to everything

Taking a step to a world unbound
Spinning my fantasies all around
Freed from the gravital leash
I swear the heaven's in my reach

Dancing with the spirit of the air
In this ocean so open and fair
Making love to the gods above
On my maiden voyage so bold

Landing safely to the blue lagoon
Don't know if this is the earth or the moon
Joy of living is no more a mask
The Eden I found will forever last

Migrating with the geese
My soul has finally found peace
Doesn't matter that man has no wings...

fever!

Κλειστόν λόγω ασθενείας...

μπλα μπλα μπλα

φλεγόμενη βάτος...

"Βγάλτε τα υποδήματά σας. Είστε σε άγιο έδαφος."
και είναι άγιο αυτό το έδαφος γιατί τρέφεται με τα οστά της ανθρωπότητας...
και είναι άγιο αυτό το έδαφος γιατί κρύβει και θα κρύψει πολλά παιδιά μέσα του...
και είναι άγιο αυτό το έδαφος... γιατί εσύ το ονόμασες έτσι...
μην κάνεις πίσω... αν κάνεις... είναι απλά χώμα...

lifetime...

sometimes can be bearable... if you have good friends beside you...

οργή ή αυτοκαταστροφή?

όλοι μιλούν για την περίεργη για την εποχή ζέστη... αλλά το καλύτερο το άκουσα σήμερα το πρωί... νεαρός συνάδελφος παρατηρώντας την υψηλή θερμοκρασία (στις 6μιση ώρα το πρωί είχαμε 15 βαθμούς) με σοβαρό ύφος και στόμφο αναφωνεί... "ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ!... να μου το θυμηθείτε... αυτά όλα γίνονται απο οργή θεού!... δεν είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά!!!... ότι και να λέτε εσείς...."... ωραία... σίγουρα ποτέ δεν θα έμπαινα σε έναν διάλογο με έναν τέτοιο άνθρωπο... σίγουρα σέβομαι την βλακεία του και δεν θα ήθελα ποτέ να τον προσβάλλω... σίγουρα ΟΤΙ και να του έλεγα, την καλύτερα τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη για το φαινόμενο, αυτός θα είχε έναν χαρακτηρισμό στην κλάβα του για μένα "άθεη".... αρέσκονται σε τέτοιους χαρακτηρισμούς... νιώθουν μια ασφάλεια για τους εαυτούς τους έτσι... νιώθουν μέλη μιας τεράααααστιας αδερφότητας που θα έχουν καλύτερη περιποίηση στον άλλο κόσμο απο μας τους μιαρούς... καλά όλα αυτά... αλλά αυτό που δεν του συγχωρώ είναι που δεν αφήνει ένα τόσο δα ανοιγματάκι στον ερμητικά κλειστό μικρόκοσμό του καθιστώντας αδύνατο να καταλάβει ότι έχει και αυτός μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό το "απόσκοσμο και θεϊκό σχέδιο εξόντωσης"... έτσι θα συνεχίσει πάντα να πιστεύει ότι η ευθύνη έφυγε απο πάνω του... μια τόσο ανθρώπινη αντίδραση δειλίας και υπεκφυγής... μια τόσο ανθρώπινη κίνηση αυτοκαταστροφής...

είπες...

«Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Η Πόλις - Κ. Καβάφης

κουράστηκες?

κι όμως.... υπάρχει...

ΠΟΙΟΣ να συγκριθεί μαζί σου
κι απ το νου μας να σε σβήσει
ο κωστάκης? ο γιωργάκης?... ή οι λοιποί κρετίνοι?
ΠΟΙΟΣ στο βάθος της ψυχής μας
θα τολμήσει να σ' αγγίξει
αφού έκανες εκείνο που κανένας δεν τολμάει?

Μετ' από σένα ΠΟΥ, πες' μου να πάω ΠΟΥ?
μετ' από σένα ΤΙΙΙΙ, τι να ψηφίσω ΤΙΙΙΙ?
Mετ' από σένα ΠΟΙΟΝ, ποιον να πιστέψω ΠΟΙΟΝ?
μετ' από σένα ΠΩΣ, να ζήσω άλλο (στην ελλάδα) ΠΩΣ?
ΠΟΙΟΣ να συγκριθεί μαζί σου???
Ποιός να συγκριθεί μαζί σου???
(τρομάρα τους...)

όταν φύγεις μακριά μας
(πιο μακριά μας τέλος πάντων!)
ΠΟΙΟΣ τη θέση σου θα πάρει
στην εξουσία και την καρδιά μας?

a dream....

about life and reality... which is real?

you can watch... but do you see?

ομορφιά στο κέντρο της πόλης...

... αυτό το υπέροχο κτίσμα ανήκει σε ένα φιλαράκι που σκοπεύει να το ανακαινίσει και να του δώσει πολλές πνοές ακόμα για τα χρόνια που έρχονται... μου έκανε εντύπωση πως αν και δυό λεπτά απ'το κέντρο της πόλης το μέρος μοιάζει να βρίσκεται σε άλλον κόσμο... σαν να βρίσκεται εκτός Θεσσαλονίκης... κι όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της πόλης!... καταπληκτικό μέρος και πράγματι μια ανάσα ομορφιάς στην ασχημούπολή μας... λέτε αυτοί που χαρακτηρίζουν όμορφη πόλη την σαλονίκη να έχουν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους?... σε αυτή την περίπτωση αδικούν όλους όσους πληρώνουν ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ τους φόρους τους περιμένοντας να γίνει κάποτε η όμορφη σαλονίκη... όμορφη... άντε καλά... ας γίνει έστω ανθρώπινη για όλους...

της φυλακής τα σίδερα...

...είναι για τα λουλούδια...
...εκεί φτάσαμε... να φυλακίζουμε την ομορφιά να μην την αγγίζει η ασχήμια...

όμορφη πόλη...

θα ήσουν... αν οι άνθρωποι ήταν "όμορφοι"...

ο δρόμος είχε.... έχει.... θα έχει...

πολλές ιστορίες...

πάντα εκεί...

ο τόπος μας...

... είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.

Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν' ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν' αγαπήσουν.

Γ. Σεφέρης

ήλιε μου σε παρακαλώ...

now it's too late...

κι όμως...

it's a long way...

back...

η γειτονιά...

που αγαπούσαμε... μας καμάρωνε...
που αναστατώναμε... μας αγκάλιαζε...
που προδώσαμε... μας συγχώρεσε...

δεν φάνηκες ακόμα...

πάντα θα γυρνάω...

sea of love....

let's fly!

the blue path...

never rests...

never sleeps...

μου φαίνεται...

πως πάω και ταξιδεύω στην ερμιά του πελάγου...
Δ. Σολωμός

the incomplete...

colours love the sea...

... and she... loves them back...

tied up...

tied down to...

tied in with...

a departure...

without destination... without a purpose... with a hope...

pure among the deceitful...

scars...

CENSORED BY my other self... :p

sorry pilar and ballena :)

belle de jour...

absence...

look at those humans...

... so insignificant and yet so vain...

first seats...

where are they?

sunday morning :)

με έναν καλό φίλο για καφέ... ότι καλύτερο!!! :D

under the sky...

come and walk with me...

... to the end of time...

γύρω γύρω όλοι...

στη μέση ομορφιά...

ο κύριος Ντέιβις...

και η ατομική δικαιοσύνη... μπορεί ο τρόπος που αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος τη δικαιοσύνη να είναι διαφορετικός?... είναι η απόλυτη άποψη θεμιτή?... θα έλεγα σε αυτή την περίπτωση πως ναι... δεν μπορεί να αντιλαμβανόμαστε την δικαιοσύνη διαφορετικά... είναι μία όπως και η αλήθεια... έχω ακούσει πολλές φορές πως η αλήθεια του καθενός είναι διαφορετική... δεν το πιστεύω... αν βγάλεις όλα τα ανθρώπινα "συστατικά" όπως ερμηνεία, κριτική, άποψη, αισθητική και παιδεία...αυτό που μένει είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια... απογυμνωμένο το γεγονός είναι η αλήθεια... έτσι και η δικαιοσύνη... αν παρακολουθήσει κανείς την ταινία 12 Angry men μπορεί εύκολα να καταλάβει τι εννοώ...
γιατί τα λέω αυτά?... ίσως γιατί θεωρώ την δικαιοσύνη το ύψιστο ανθρώπινο ιδανικό... ίσως γιατί στα πρόσωπα των 11 ενόρκων αναγνώρισα πολλούς... ακόμα και ανθρώπους που αγαπάω... η αίσθηση της δικαιοσύνης... δεν είναι περίεργη η έκφραση αυτή?... ... όχι δεν μπορεί η δικαιοσύνη να εισπράττεται ως αίσθηση... είναι ένα καθαρό και αδιαίρετο ιδεώδες και χρήζει σεβασμού ως τέτοιο... οτιδήποτε άλλο έγινε για τη νόθευση ενός απο τα ισχυρότερα όπλα που είχε ποτέ ο άνθρωπος... και που χωρίς την ατόφια μορφή του στέκεται ανήμπορος μπροστά σε κάθε ανθρώπινη επιβουλή... ο άνθρωπος στέκεται γυμνός μπροστά στην ίδια του τη φύση... μια μάχη χαμένη εξαρχής... ο κύριος Ντέιβις είχε αυτό το ιδανικό... άραγε πόσοι κύριοι Ντέιβις υπάρχουν σήμερα?... πόσοι μπορούν να αντιταχθούν στο εύκολο και το γενικό?... πόσοι μπορούν να εξατομικευτούν και να διαφοροποιηθούν έναντι στην φαινομενοκρατία?... να βαδίσουν ενάντια στον καθωσπρεπισμό και να πορευτούν δίπλα στην αλήθεια?...
είχα πάντα την αίσθηση ότι είμαι ένας πολύ δίκαιος άνθρωπος... κι όμως... δεν ξέρω πια... πρέπει αυτή μου η πεποίθηση να δοκιμαστεί... μόνο έτσι θα είμαι σίγουρη... είναι η πρακτική αυτή που δίνει την αλήθεια πάνω σε αυτό το θέμα... όχι φιλοσοφίες και θεωρητικές σοφιστείες... είναι σαν να κοιτάς σε έναν καθρέπτη... μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για την εικόνα του?... όχι... είναι το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις... μπορείς να προσπαθήσεις... μπορείς να το παλέψεις... μα δεν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς να βγεις νικημένος... αγαπώ τον κύριο Ντέιβις... πιο πολύ απ' τον εαυτό μου...