μακριά... γαϊδάρα
My innerself...
30 Μαΐου 2007
29 Μαΐου 2007
Μια πίκρα...
Τα πρώτα μου χρόνια τ’ αξέχαστα τάζησα
κοντά στ’ ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη.
Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι’ ακούω τα μιλήματα
των πρώτων μου χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι,
στενάζει, καρδιά μου, το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα και πάλι
Στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στην θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη.
Μια μάνα είν’ η μοίρα μου, μια μάνα είν’ η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη.
Και να! μες τον ύπνο μου την έφερε τόνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατειά, τη μεγάλη.
Κι εμέ, τρισαλίμονο, μια πίκρα με πίκρανε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι.
Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δεν μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ’ ακρογιάλι,
Μια πίκρα είν’ αμίλητη, μια πίκρα είν’ ανεξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν’ άσβηστη και μες τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στ’ ακρογιάλι.
Καημοί της Λιμνοθάλασσας, Κωστής Παλαμάς
27 Μαΐου 2007
24 Μαΐου 2007
23 Μαΐου 2007
20 Μαΐου 2007
15 Μαΐου 2007
14 Μαΐου 2007
13 Μαΐου 2007
12 Μαΐου 2007
8 Μαΐου 2007
αν...
...σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα... τι θα ήθελα πιο πολύ?... να κάνω έρωτα?... να διασκεδάσω όπως ποτέ άλλοτε?... να γράψω τον απόλυτο επικήδειο?.... μήπως το κύκνειο άσμα μου?... ίσως να ζητήσω πολλές πολλές συγνώμες?... όχι... θαρρώ... ή μάλλον... θα ήθελα να πω... "σ'αγαπώ"... σε πολλούς ανθρώπους... που η "μικρή" φοβισμένη μου φύση δεν με άφησε να πω ποτέ... που δεν θα έλεγα ποτέ... που δεν θα πω ποτέ...