σα βγω...

... απ' αυτή τη φυλακή...

φοβισμένη ομορφιά...

...και πως να μην είναι?... μέσα σε αυτόν τον κόσμο...

τα ταξίδια του μυαλού...

...όταν συναντούν την πραγματοποίηση... γεννούν ευτυχία...

η μορφή του...

Άγρυπνος φρουρός...

κρίση παραμονής...

Σκηνή #1

Με βιαστικά αλλά "παρατηρητικά" βήματα διασχίζω την Τσιμισκή για τα τελευταία δώρα... πάλι έκανα το λάθος και τα άφησα για τελευταία στιγμή... "ας είναι αρκεί να μην συγχυστώ πολύ αυτή τη φορά" σκεφτόμουν συνεχώς... φτάνω λίγο πριν την Αριστοτέλους... έξω από το κατάστημα Παρουσίαση, "καθωσπρέπει" κατάστημα όπως θα έλεγε και κάποιος νοικοκυραίος... υπάρχει μια στοίβα σκουπιδιών, "δυτικοφερμένων", ξέρετε από αυτά που εμείς πετάμε και άλλοι ζούνε για πολύ καιρό ακόμα μ' αυτά... λοιπόν εκεί δίπλα στην στοίβα των σκουπιδιών ένα παιδάκι, θα ήταν δεν θα ήταν 3 ετών, τρώει μια τυρόπιτα η οποία είναι μεν σε χαρτοπετσέτα ακουμπισμένη δε στο πεζοδρόμιο... εκεί δίπλα στα σκουπίδια... ένα με τα σκουπίδια... γυφτάκι... ζητιανάκι... ορφανάκι... ποιος νοιάζεται... άργησα και πρέπει να πάρω δώρο για τα ανήψια μου , για τον βαφτισιμιό μου... για τα παιδιά των κουμπάρων μου... τι να τα πάρω?... έχουν απ' όλα... τι να πάρω?.... γμτ... τι πρόβλημα!!!

Σκηνή #2

Ετοιμάζοντας κάτι να φάμε... όχι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο σήμερα αλλά πρέπει να φάμε κάτι... ρίχνω κλεφτές ματιές στην τηλεόραση, που λειτουργεί εις βάρος της αισθητικής μου, της υπομονής και της ηρεμίας μου... και βλέπω στο ΝΕΤ την εκπομπή "στην υγειά μας" "στην υγειά σας"... "στην υγειά όλων" εν πάση περιπτώσει... ένας γλυκανάλατος αλλά γοητευτικός και καλοντυμένος κύριος, αλλοδαπός, τραγουδά χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια... ω τι καλά... ω τι καλά... σκατά!!!

Σκηνή #3

Βασανίζω το πληκτρολόγιο προσπαθώντας παράλληλα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τα χριστούγεννα σήμαιναν κάτι για μένα... πότε ήταν... ναι... σαν κάτι να θυμάμαι... πολύ θολά αλλά κάτι... ήταν τότε που ακόμα ζούσε ο πατέρας μου... τότε είχαν κάποιο νόημα... πλαστό μεν νόημα δε... υπήρχε μια ατμόσφαιρα στο σπίτι ζεστή χωρίς τα προβλήματα να σκιάζουν τα πρόσωπα... με τα αδέρφια μου παίζαμε επιτραπέζια... ήταν το αγαπημένο μας στις γιορτές παρόλο που μαλώναμε συνεχώς... οι γονείς μας με τις δικές τους ασχολίες... μια γιορτινή ατμόσφαιρα που υπέθαλπε όμως την καθημερινότητα... δεν εξαφάνιζε κανένα πρόβλημα... ούτε καν το εξόρκιζε... απλά το ανέβαλε... το μετέθετε... για μετά... είχαν νόημα τότε... ναι... συνενοχή... το ξέραμε... το ήξεραν...

Σκηνή #4

Πηγαίνω στην κουζίνα... τέλειωσε το κρασί.

κλικ στον εαυτό...

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω χαθεί...
πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι...

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
έχω χαθεί σαν το παιδί
σ' ένα τεράστιο Λούνα-παρκ
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
οι έρωτες μου
οι ενοχές μου
κρατάνε μόνο μια στιγμή κι ύστερα φεύγουν
με αποφεύγουν

Και νιώθω πάλι μοναξιά μέσα στο πλήθος
μια μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη
κι ακούω μόνο την καρδιά μου να χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει

Πόσες φορές έχω πεθάνει δε θυμάμαι
πόσες αγάπες μου γυρίσανε την πλάτη
έχω περάσει τα δεκάξι και φοβάμαι
τη μοναξιά
τη μοναξιά μες τη δική σου την αγάπη

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα ψέμα σαν εσένα μες το πλήθος
και συ περνάς
ξαναπερνάς
μα δε σου δίνω σημασία κι υποφέρεις
γιατί η αγάπη
έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος
είμαι ένα λάθος που ματώνει μες το πλήθος
έχω παγώσει εντελώς
δεν ξέρω αν είμαι ζωντανός
κι όμως ακούω μια φλέβα που χτυπάει
χτυπάει μια
χτυπάει δυο και σταματάει...


Β. Παπακωνσταντίνου

Καλή υποκρισία!

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο υποκριτική, τεχνητή και εγωιστική περίοδος από τα χριστούγεννα...
Δεν με ενδιαφέρει να το τεκμηριώσω... απλά έτσι είναι.
Με τις υγείες μας!

Η ώρα...

... ξεχάστηκε βραδιάζοντας.
Δίχως θύμηση,
με το δέντρο της αμίλητο
προς τη θάλασσα.

Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
δίχως φτερούγισμα,
με την όψη της ακίνητη
προς τη θάλασσα.

Βραδιάζοντας, δίχως έρωτα
με το στόμα της ανένδοτο
προς τη θάλασσα.
Κι εγώ - μεσ' στη γαλήνη που σαγήνεψα.

Οδυσσέας Ελύτης

όταν σου δείχνουν την γραμμή...

...εσύ να κοιτάς πίσω της...

πόσο "μικροί" είμαστε!

Τα τρία χρώματα...

... το μπλε του ουρανού... το πράσινο της γης... και το λευκό της εγκατάλειψης...

τα δικά σας μάτια...

...θαμπώνουν?

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...

...νομίζουμε...

Γιορτές...

... όχι για όλους όμως...

και τότε είδε...

... είδε αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει μια φορά στη ζωή του να δει... είδε τον εαυτό της... όχι όμως στον καθρέπτη αλλά στην πραγματικότητα... ναι... ήταν μια στιγμή υπόκωφης σιωπής... μια στιγμή ανελέητης αγωνίας... πως ήταν δυνατόν να βλέπει τον εαυτό της?... πως... έτρεχε ενώ εκείνη στεκόταν... χαμογελούσε ενώ εκείνη αγωνιούσε... έφευγε ενώ εκείνη ήξερε... τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο... ήξερε πια γιατί πάντα ένιωθε πως δεν ήταν μόνη... κι εκείνη ακριβώς την στιγμή ένιωσε οδυνηρά μόνη...


Στιγμιότυπο απ' την ταινία "Η διπλή ζωή της Βερονίκ" την οποία είδα ξανά μετά απο καιρό και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου έλειψε...

με λησμόνησες...

σαν αγρίμι...

είδες?... βλέπεις...

a window to everything...

well... ok...

can i go now?... i don't like at all the world you made for me... sorry... i'll keep searching for a peaceful and fair place to live in... byeeeeee...

fantasy is all we need...

διαχρονικά μοντέρνο...

πάμε πίσω?

am i an artist or what?

:P

είμασταν...

ψάχνω..

...όσα έχουν χαθεί... μήπως και βρω εμένα...